Nieuwe Blur-documentaire

Voor alles wat je eigenlijk nooit echt over Blur wilde weten en bijgevolg ook nooit gevraagd heb, is er nu de dvd No Distance Left to Run.

Voor alles wat je eigenlijk nooit echt over Blur wilde weten en bijgevolg ook nooit gevraagd heb, is er nu de documentaire No Distance Left to Run.
Ze mogen dan al stevig hun stempel op de Britpop hebben gedrukt, veel valt er over Blur niet te vertellen. Ja, er was die ruzie met Oasis, maar dat verhaal heeft iedereen intussen al zeshonderd keer gehoord. En verder? Ze hebben knappe nummers gemaakt, hebben zich op het toppunt van hun carrière – oh, gij vermaledijde roem! – aan alles en iedereen zitten ergeren, en zijn uiteindelijk elk hun eigen weg opgegaan, nadat eerst gitarist Graham Coxon uit de groep werd gezet omdat hij zijn alcoholverslaving niet meer onder controle had. Sorry, maar met zo’n verhaal scoor je op de rock-‘n-rollschaal van Richter hooguit een vier.

Dat iemand dat verhaal ruim zes jaar na de nooit echt uitgesproken split dan toch nog wil vertellen, heeft alles te maken met de reeks reünieconcerten die de groep vorige zomer gaf en waarvoor tickets op enkele minuten tijd uitverkocht raakten. Twee van die (overigens puike) concerten vonden plaats in Hyde Park, waar Giorgio Testi met een paar camera’s rondliep. Dat leverde niet alleen een uitstekende concertfilm op die nu als tweede dvd bij Dylan Southerns Blur-documentaire No Distance Left to Run zit, het is ook de voornaamste reden om het pakket te kopen.

Niet dat de docu oninteressant is, maar hij is ook niet bepaald wereldschokkend. Aan de hand van een danig lange reeks bloedernstige interviews rammelen de bandleden hun rise and fall af, terwijl Southern er wat illustratieve plaatjes, repetitiebeelden, archiefmateriaal en concertfragmenten tussen monteert. Niets mis mee, maar een béétje meer enthousiasme – vooral dan van de groepsleden, die klinken alsof ze net van een begrafenis komen – had geen kwaad gekund.

Ben Van Alboom