Nala Sinephro in Bozar: het auditieve equivalent van een EHBO-doos

Ze wordt in de markt gezet als de eerste Belgische signing op het iconische Britse Warp-label. Toch heeft Nala Sinephro weinig gemeen met, pakweg, Autechre, Aphex Twin of Squarepusher. Behalve dan dat ook haar meditatieve jazz over een uniek karakter beschikt.

Ze is vooraan in de twintig, heeft Caraïbische en Belgische roots, woont in Londen en debuteerde onlangs met Space 1.8, een suite van acht instrumentale stukken van variabele lengte waarin ze zowel akoestische als elektronische klanken deed versmelten. Zelf speelt Nala Sinephro harp en een modulaire synth, maar tegelijk manifesteert ze zich als componiste en producer en weet ze zich te omringen met enkele sleutelfiguren uit de dynamische Londense jazzscene.

Van een lp met ‘Space’ in de titel verwacht je een zekere gewichtloosheid. En inderdaad: Sinephro’s muziek klinkt bij momenten zo zweverig dat ze zich haast tegen new age en ambient aanschurkt. Lieden die daar hebben voor doorgeleerd rangschikken haar werk onder de hoofding Kosmische of Spirituele jazz, omdat het een zekere affiniteit vertoont met dat van Alice Coltrane of Jon Hassell. Maar Space 1.8 leunt, qua sfeer, zeker ook aan bij Promises, de eerder dit jaar verschenen prachtplaat van Floating Points met Pharoah Sanders.

Nala Sinephro -Belgische moeder, vader uit Martinique- overwon enkele jaren geleden een levensbedreigende tumor, een ervaring die haar belangstelling wekte voor de geneeskrachtige eigenschappen van geluid. Een recensent omschreef haar langspeeldebuut zelfs als ‘het ‘auditieve equivalent van een EHBO-doos’. Een feit is dat de nummers aanvoelen als een warme, veilige cocon waarin je kunt schuilen voor de boze buitenwereld. Space 1.8 gaat niet alleen over je thuis voelen in het universum, maar ook in je eigen lichaam, al is het dan gehavend door bestralingen of chemotherapie.

Dromerig

In de studio werd Sinephro, al naar gelang de noden van de specifieke tracks, bijgestaan door een roterende cast van topmuzikanten, onder wie de saxofonisten Nubya Garcia en Ahnansé, multi-instrumentaliste Emma-Jean Thackray, gitariste Shirley Tetteh, pianist Lyle Barton, broken beat-icoon I.G. Culture en contrabassist Rudi Creswick. Maar zoals bleek tijdens haar concert in de Brusselse Bozar, liet ze zich op het podium assisteren door slechts drie van haar oorspronkelijke medeplichtigen, heren die ook actief zijn in afrobeat-, hiphop-, funk- en soulkringen.

Tenorsaxofonist James Mollison toetert normaliter bij Ezra Collective, drummer-percussionist Edward Wakili-Hick maakt deel uit van de fantastische Sons of Kemet en synth-basspeler Dwayne Kilvington, beter bekend als Wonky Logic, bracht dit jaar nog de goed ontvangen EP Transdimensional Fuunk uit. Het mag duidelijk zijn: Nala Sinephro is iemand die haar begeleiders weet te kiezen.

De in een lange witte jurk gehulde artieste begon haar set met een tien minuten durende, vloeiende harpsolo, waar heel geleidelijk baslijnen aan toe werden gevoegd. Dat was voor Mollison het signaal om al even uitgesponnen, dromerige saxfrazen in te zetten. Zodra de drummer enige kosmopolitische nervositeit aan het geluidslandschap toevoegde, nam Nala Sinephro plaats achter haar synths en elektronische apparatuur waar ze, knopjesdraaiend en bijna ongemerkt, de uitweidingen van de sax overnam en zo het tempo opdreef.

Gesofisticeerde liftmuziek

Sinephro’s composities mochten dan al statisch aandoen, wie goed luisterde merkte al gauw dat er onderhuids van alles bewoog. Alleen stelde je na het eerste half uur vast dat het tweede lange stuk werd opgebouwd volgens precies hetzelfde procedé van het eerste. Het enige verschil zat hem in de even repetitieve als pulserende synthmotieven, die het werk van Steve Reich in de herinnering riepen, en in het aandeel van Wakili-Hick, die nu in de weer was met allerlei kralen en belletjes.

Nale Sinephro en haar vrienden namen je mee op een trip die van pastorale verstilling naar zenuwachtige grootstadsdrukte leidde en hoewel er aanhoudend op hoog niveau werd gemusiceerd, voelde je soms toch je aandacht wegglijden. Live wist Sinephro de veelzijdigheid en het reliëf van haar plaat niet te evenaren en gleed ze soms af richting gesofisticeerde liftmuziek. Bovendien werden de stukken zo lang uitgerekt dat de zorgvuldig opgebouwde magie voortijdig wegebde.

Dat met Nala Sinephro een unieke, getalenteerde artieste is opgestaan, valt zeker niet te ontkennen. Op het podium verkeert ze voorlopig echter nog net iets te lang in haar eigen bubbel om je als toeschouwer anderhalf uur bij de les te houden.