Minder verwarring voor Shht: ‘Ik denk dat we kalmte in onze chaos hebben gevonden’

Ze schrijven over liefde, ego’s en existentiële doodsangsten, namen hun tijd voor enige zelfreflectie en doken de studio in met Pascal Deweze. De muzikale amokmakers van Shht hebben op hun tweede plaat een zekere kalmte gevonden. ‘Uiteindelijk zullen we eindigen in het saaie midden.’

‘Het was toch niet te zwaar, hè? vraagt drummer Wouter Van Asselbergh ietwat bezorgd na een verrassend ernstig interview. ‘Want dat geeft misschien een vertekend beeld van de muziek die we maken.’ Shht staat immers te boek als ‘de meest verwarrende band van Vlaanderen’. Ze maken eclectische, knetterende spacerock. Hun debuutplaat Love Love Love (2018) werd in dit blad omschreven als een kruising tussen Queen en Kamagurka. Ze scheren weleens hun bandnaam in hun haar. En ze breken met plezier uw favoriete concertzaal af.

Hun speelsheid zijn de Gentenaren gelukkig niet kwijt, maar er is wel een en ander gebeurd sinds Love Love Love. Zanger Michiel Renson verliet de groep, bassist James de Graef werd de nieuwe frontman en ook de overige leden deden aan de nodige zelfreflectie. Deze week dropt het viertal een nieuwe single en in maart volgt Noneketanu, een – we citeren de perstekst – ‘album over liefde, ego, zelfverheerlijking en schuld’. Daarmee zullen ze hun status van cultband handhaven, maar ook bewijzen een veelzijdig, uitdagend en vernuftig collectief te zijn.

Mag ik zeggen dat Shht anno 2020 volwassener klinkt?

Wouter Van Asselbergh (drums): (lacht) Je bent niet de eerste die het zegt, maar zelf merk ik dat niet.

James de Graef (zang): Als je ons vergelijkt met een paar jaar geleden, is er wel een gigantisch verschil. Muzikaal staan we een stap verder. Noneketanu is minder collage en meer één geheel. Veel mensen die onze muziek eerst maar niets vonden, merken nu dat er wel degelijk oprechte emoties in zitten en bestempelen dat dan als volwassen.

Van Asselbergh: Raar eigenlijk, dat humor vaak met kinderachtig wordt geassocieerd. Terwijl je met humor soms eerlijker communiceert. (denkt na) Ik denk vooral dat we een zekere kalmte in onze chaos hebben gevonden. De titel is pure nonsens, maar vat voor mij perfect de plaat samen. ‘Noneketanu’ klinkt vreemd en vertrouwd tegelijk. Ook het album zelf balanceert continu tussen verwarring en geruststelling.

Heeft dat iets te maken met jullie persoonlijke levenswandel? De meesten van jullie zaten tijdens de opnames in de grijze zone tussen studie en werk.

De Graef: Er is het afgelopen anderhalf jaar veel gebeurd, zowel op muzikaal als op persoonlijk vlak. Noneketanu is een soort documentatie van dat proces. We schrijven over wat ons bezighoudt: liefde, ego’s, roesmiddelen, existentiële doodsangsten. (droog) Vaak gaat het ook helemaal nergens over, hoor.

Van Asselbergh: Pas tijdens de opnames beseften we: hier zit een verhaal in. Veel nummers gaan bijvoorbeeld over zelfverheerlijking. Het is niet leuk om toe te geven, maar we hebben ons daaraan laten vangen. Telkens als je op een podium staat, ben je je ego aan het voeden. Maar je kunt dat gevecht niet winnen, want er is nooit genoeg aandacht.

De Graef: Neem nu Magic Man, de eerste single. Die gaat over het geromantiseerde beeld van de rockster en hoe we bepaalde personen verheerlijken en hun gedrag sensationaliseren. Toen ik tijdens onze tour met De Staat voor het eerst de rol van frontman op mij nam, voelde dat een beetje vies. Je wordt meteen heel anders bekeken.

Michiel, de vorige frontman, staat al een tijdje niet meer mee op het podium.

Van Asselbergh:(knikt) Zijn vertrek is zeker niet definitief, maar als je zo intens samenleeft, moet je op dezelfde golflengte zitten. Dat was niet langer het geval.

De Graef: Michiel blijft betrokken en heeft wel nog meegeschreven aan Noneketanu. Pas op een cruciaal moment, vlak voor de opnames, zijn we gebotst. Niet toevallig tijdens de Gentse Feesten, sowieso al een emotionele periode.

Van Asselbergh: Best wel symbolisch.

De Graef: Het belangrijkste is dat we onze vriendschap koesteren. Daarmee is alles begonnen, en daarmee moet het ook eindigen.

Was het meteen duidelijk dat jij de nieuwe frontman zou worden, James?

Van Asselbergh: James is de beste zanger, en hij heeft de juiste energie. Hij was altijd al een soort tweede frontman.

De Graef: Voor mij was die switch wat dubbel. Het was een vrij geladen beslissing, maar tegelijk verken ik graag die nieuwe rol. Frontman zijn is superfysiek. Schreeuwen, ik vind dat zalig. En ik heb na zo’n show niet langer een halve hernia door achter mijn bas te staan headbangen.

Even terzijde: jij hebt ooit de stem van ’s werelds bekendste clownvis ingesproken in de Vlaamse versie van Finding Nemo, toch?

De Graef:(knikt) Mijn ma was verliefd op Sean Connery en vernoemde me naar James Bond. Als kind wilde ik dus acteur worden. Ik heb zelfs een reclamespot ingesproken voor Kandoo, en een paar jaar geleden had ik een rolletje in de spin-off Finding Dory. Ik beschouw het als mijn plan B, voor als het niets wordt met mijn muziek.

***

‘Even opnemen, secondje’. Van Asselbergh krijgt telefoon. Intussen vertelt De Graef verder over Noneketanu. Over hoe ze in de zomer een week samenhokten in zijn ouderlijk huis in Wijgmaal om te schrijven. En dat ze al een versie hadden opgenomen vooraleer Pascal Deweze hun aanraadde om alles live in te spelen. ‘Toen vielen alle puzzelstukjes in elkaar.’

‘Dit geloof je nooit: het was de Knack om me een abonnement aan te smeren’, onderbreekt Van Asselbergh.

Bij jullie debuutplaat kregen jullie nog een njet van Deweze. Wat trok hem over de streep om alsnog samen te werken?

Van Asselbergh: Hij vond destijds dat we Love Love Love beter zelf konden producen. Al hoorde ik achteraf van iemand dat hij het niet overtuigend genoeg vond. Geen idee hoe het nu eigenlijk zit.

De Graef: We hebben het gevraagd, maar ik denk dat hij onze gevoelens niet wil kwetsen.

En dat terwijl jullie ooit meededen aan Humo’s Rock Rally onder de naam De Pascal Deweze Fan Club.

De Graef: Hard, hè. Hij vindt onze naamsverandering trouwens een slechte commerciële zet.

Van Asselbergh: Het was Pascals idee om Noneketanu live in te spelen, in tegenstelling tot ons vorige album. Hij miste de energie van onze liveshows, terwijl we daar net voor bekendstaan. Noneketanu hebben we echt samen gemaakt, en dat hoor je. Het is rechtlijniger.

Jullie worden weleens de meest verwarrende band van Vlaanderen genoemd. Willen jullie af van dat imago?

De Graef: Pascal zegt soms: ‘Ik weet niet wat jullie aan het doen zijn, en ik denk dat jullie het zelf ook niet weten.’ Ik vind dat we nog vrij braaf zijn: veel van de muziek waarnaar wij luisteren is veel verwarrender.

Van Asselbergh: Ik beschouw dat als een keigroot compliment. Uit verwarring ontstaan vaak nieuwe ideeën.

De Graef: We spelen ook gewoon graag met muzikale clichés. In het nummer Epos zing ik letterlijk ‘Oh baby, I love you so’, om dan te eindigen in een soort stadionrockanthem.

Zijn jullie je bewust van de dunne lijn tussen knipoog en gimmick? Een nummer als Sosume klinkt vrij karikaturaal Japans. Dat kan gevoelig liggen.

De Graef: Keihard. We noemen onszelf weleens The Cultural Appropriation Band.

Van Asselbergh: Het hangt af van de context, vind ik. We opereren meestal vanuit een soort bewondering. Neem nu Afrika, een nummer uit ons debuutalbum. Voor ons is dat pure positiviteit: ‘ This is where the sun shines everyday.’ Maar we hebben ons die vraag wel gesteld: kunnen we dat maken? Er zit nochtans geen enkele slechte bedoeling achter. Je mag ook niet té voorzichtig worden.

De Graef: Dan kun je zelfs twijfelen over je bestaansrecht als band. Al is het goed dat er meer bewustzijn is. Wij weten ook wel dat we een bende blanke mannen zijn.

Van Asselbergh: Ik vind niet dat we ooit over die gimmickgrens zijn gegaan, ook al zochten we die bewust op. De muziek primeert altijd, de absurditeit is eerder een leuke extra. Nu ja, wie weet zoeken we die grens bij ons volgende album opnieuw meer op.

De Graef:Noneketanu is onze antithese, en de opvolger wordt de synthese.

Van Asselbergh:(plechtig) En uiteindelijk eindigen we in het saaie midden.