Milow @ Rivierenhof

Jonathan Vandenbroeck mag dan wel een kleine Leuvenaar zijn, de voorbije 18 maanden liep hij toch maar even half Europa onder de voeten. Binnenkort moet ook Canada eraan geloven, maar eerst kwam de jonge troubadour in Antwerpen wat nieuwe nummers uittesten.

Jonathan Vandenbroeck mag dan wel een kleine Leuvenaar zijn, de voorbije 18 maanden liep hij toch maar even half Europa onder de voeten. Binnenkort moet ook Canada eraan geloven, maar eerst kwam de jonge troubadour in Antwerpen wat nieuwe nummers uittesten.

Voor het zover was mocht Geert Maris, alias Nona Mez zijn fragiele songs over het publiek komen uitstrooien. Maris bracht een mooi concertje, maar kon pas echt op goedkeurende blikken rekenen wanneer Milow zelf ten tonele verscheen. De twee brachten met ‘Hard Luck Story’ een gesmaakt duet, maar toen zat de tijd voor Nona Mez er al bijna op. Altijd weer het lot van het voorprogramma.

Milow zelf opende helemaal solo met ‘Born in The Eighties’, één van die nummers waar we op slechte dagen overal jeuk van krijgen. Maar kijk, niet gespeend van een stevige portie melancholie, waren we gisteren toch mee met de oprechte versie die hij bracht. Alsof we vanaf dan al een vogel voor de kat waren, werd er helemaal richting gevoelige snaar gemikt met ‘Stephanie’, een waar gebeurd verhaal over een vermoord meisje. Of om het met Dylan te zeggen: straight out of the newspapers again, only the words have been changed.

Wat we maar willen zeggen. De Milow die we gisteren in het Rivierenhof aan het werk zagen, was de Milow die we kennen: een gevoelige jongen die verhaaltjes over zijn omgeving maakt, en het daarbij niet teveel moet hebben van zoiets als rock ‘n’ roll. Een statement dat hij benadrukte door zich het concert lang enkel te laten vergezellen door gitaar, af en toe wat bas en een tweede stem.

Een pluim ook voor Tom Vanstiphout, die er zowaar in slaagde om ons toch nog één keer warm te krijgen voor superhit ‘You Don’t Know’. Zijn zuiders getinte solo die het nummer moest inleiden, deed ons – weliswaar met de ogen dicht – even geloven dat we naar niemand minder dan Ry Cooder stonden te luisteren. Vanstiphout tilde trouwens wel meer nummers naar een hoger niveau. Zo kwam mede door zijn werk ‘The Priest’ dicht in de buurt van Dire Straits. Het zorgde voor de nodige afwisseling die we bij Milow al eens missen, want waren we bij ‘Born in The Eighties’ nog mee, regeerde bij ‘Coming of Age’ toch vooral een déjà vu. Vonden we Stephanie best – euh – ontroerend, ging pakweg ‘Out of my Reach’ ons iets te veel dezelfde richting uit, en zorgde de som der delen op de lange duur toch weer voor een overload aan sentimentaliteit.

Ook de nieuwe nummers haalden niet altijd hetzelfde niveau. ‘Car Wreck in the Lake’ was ons na Milow’s gemediatiseerde crashes iets te gemakkelijk, en ook liefdesliedje ‘In My Pocket’ kon niet op tegen ’s mans beste werk. Maar goed, daar stond wel wat tegenover. Het met pit gebrachte nieuwe ‘Orange Grove’ overtuigde met gemak, en zorgde zelfs voor een absoluut hoogtepunt. Iets wat verder uiteraard was weggelegd voor ‘Ayo Technology’: platgespeeld op de radio – we kunnen Ayo echt niet meer horen – maar toch weer enthousiast meegescandeerd door het publiek, en weer de speerpunt van de show.

Als toemaatje mocht niemand minder dan Admiral Freebee even mee op het podium. Zijn ‘Recipe for disaster’ zorgde in duet met Milow alsnog voor een leuke kers op de taart. En of Neil Young Milow zal kunnen pruimen? Best wel, gokken we. Al zou een stevige scheut Crazy Horse zeker geen kwaad kunnen.

De Rivierenhofvariant van ‘Ayo Technology’:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Jeroen Van Alsenoy

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content