Miet Warlops nieuwe album ‘Icchā’ gaat niet over erotisch verlangen: ‘eerder een wil om elkaar te zien en dingen te ontdekken’

Miet Warlop trok met ­Micha Volders (Vermin Twins) naar Bangladesh en keerde terug met de uitbundige straatplaat Icchā.

Miet Warlop is een van de avontuurlijkste performancekunstenaars van ons land. Sinds ze in 2022 de succes­voorstelling One Song ­maakte, is ze onophoudelijk op tournee. Tussen het optreden door reisde ze samen met producer en multi-­instrumentalist ­Micha Volders naar Bangladesh. Het resultaat is hun plaat Icchā.

Wat betekent ‘icchā’?

Miet Warlop: Het is Bengaals voor ‘verlangen’. Geen erotisch ­verlangen, maar een wil om elkaar te zien en dingen te ontdekken. Het tekent de Bengalen. Zij verlangen terwijl ze overleven in hun mega radicale, toeterende hoofdstad Dhaka.

Hoe ben je daar beland?

Warlop: Dankzij Diana Campbell, de hoofdcurator van het tweejaarlijkse festival Dhaka Art Summit. Tijdens de pandemie heeft ze mijn atelier bezocht. Daar was ik gipsplaten met woorden aan het afgieten voor One Song en voor Chant for Hope. In die installatie zag Diana het begin van een performance in Dhaka. Ik zei toe, maar wilde met Bengalen werken om niet altijd in mijn kringetje te blijven. Net voor ik naar Dhaka trok, maakte Micha met zijn band Vermin Twins een remix van het lied dat we in One Song brengen. ‘Ga je mee naar Bangladesh?’, vroeg ik. Uiteindelijk maakten we samen een plaat.

Die klinkt als een uitbundige straatstoet, mét een rakend einde.

Warlop: In overleg met de ­Bengalen ­goten we drieduizend Bengaalse ­woorden in gipsplaten. Tijdens onze straatperformance werden die ­platen weggegeven. Intussen gooiden de ­performers met gips en zongen ze uit volle borst liederen met de ­woorden die op de platen stonden. (roept) ‘Go! Hey! Drop! Turn! Dzjaaaw!’ We ­namen het op met onze gsm’s, omringd door een muur van autogetoeter. Om zot van te ­worden. (lacht) Maar het was on­vergetelijk. Nadien doken we in ­Micha’s studio. De plaat mocht geen ‘tribal ­music’ of techno worden, maar een bekroning van de samenwerking in Dhaka. In die intieme slotsong hoor je hoe we met grond­zeilen zwaaien om de gipsschilfers eraf te krijgen. Het is een zacht, triestig geluid. Het geluid van de zachte, uit­bundige ziel van de ­Bengalen. In december trekken we naar Dhaka om de plaat met hen te vieren. In juni feesten we in De ­Studio. Kom je?