Met Will Johnson op de sofa
De Amerikaanse singer-songwriter Will Johnson (Centro-Matic en South San Gabriel) was op passage in ons land. ‘Ik hou ervan om regelmatig eens van omgeving te veranderen.’
Sommige mensen weten van geen ophouden. Neem nu Will Johnson: als de man niet in een repetitiehok zit te klooien met Centro-Matic of South San Gabriel, vind je hem wel ergens op een podium met enkele bevriende artiesten (zoals in Monsters of Folk of het recente Overseas), of gewoon op z’n dooie eentje in een Gents hotel natuurlijk. Een gesprek.
Eind 2012 heb je je nieuwe soloalbum (Scorpion) uitgebracht. Een maand geleden was er je eerste album met de band Overseas (met oa David Bazan van Pedro the Lion). Is dit de eerste kans die je krijgt om te touren met Scorpion? Will Johnson: “Neen, we hebben aan het Overseas-album gewerkt tot het einde van december 2009. Het zat er dus al een tijdje aan te komen. We hadden verschillende opnamesessies nodig en het vergde ook gewoon tijd om iedereen samen in de studio krijgen. Ik ben dus blij dat de plaat er dan toch eindelijk is, want er waren momenten waarop we eraan twijfelden of ze wel af zou geraken.”
Scorpion werd ook in die periode geschreven, dat moet dan wel een zeer productieve tijd geweest zijn.
“Ik heb Scorpion in februari 2009 opgenomen, maar doordat ik nog met enkele andere projecten bezig was waarvoor ik ook op tournee moest, duurde het een tijdje voor het uitkwam. In dat jaar werd het album met Jason Molina (de dit jaar overleden frontman van Songs:Ohia en Magnolia Electric Co., red.) uitgebracht, en daarna heb ik ook wat opgetreden met Monsters of Folk (de indiesupergroep met ondermeer Conor Oberst, Jim James en M. Ward, red.), en begin 2011 kwam er dan nieuw werk van Centro-Matic uit waarmee we moesten optreden. Ik heb Scorpion indertijd dus gewoon afgewerkt, gemixet en even gewacht op het juiste moment voor de release.”
Dus nu ben je dingen aan het opnemen voor binnen vier jaar? (lacht) “Wel, nu ben ik werk aan het schrijven dat waarschijnlijk op het einde van volgend jaar, of begin 2015, uitkomt.”
Onder welke naam?
“Waarschijnlijk solo, maar dat beslis ik meestal pas na het schrijven. Er is nog veel tijd om dat te beslissen. Nu zijn we wel net klaar met het nieuwe Centro-Matic-album, dat zou er dan ongeveer begin volgend jaar moeten zijn.”
Voor het laatste Centro-Matic-album (Candidate Waltz uit 2011) schreef je voor het eerst alle nummers op de basgitaar, was dat ook nu weer het geval?
“Niet echt, ik heb voornamelijk weer teruggegrepen naar m’n gitaar, hoewel ik me soms voorhoud om dat niet te doen. Het is vrij snel geschreven, in een maand tijd ongeveer, net zoals Candidate Waltz eigenlijk.”
Candidate Waltz was overigens ongewoon uptempo.
“Inderdaad, het is een nogal poppy plaat, wat een reactie was op hetgeen we gedaan hadden met Dual Hawks (een dubbelaar waarop zowel South San Gabriel als Centro-Matic een plaatje mochten vullen, red.). Daar was alles nogal lang uitgerokken en uitwaaierend, terwijl Candidate Waltz meer to the point is, waardoor het ook duidelijk een korter album geworden is. De nieuwe plaat keert echter weer een stukje terug naar het rockgeluid van vroeger.”
BANDS VOOR HET UITKIEZEN Is het voor jezelf dan ook altijd een verrassing voor welke band je precies nummers aan het schrijven bent? “Ja, soms schrijf ik gewoon omdat ik er zin in heb en probeer ik er niet te hard aan te denken waar dat nummer precies zal terechtkomen. Als je er te veel over nadenkt loop je volgens mij het risico om het idee te vernietigen door analyse. Je moet gewoon schrijven wat in je hoofd en in je ziel ziet en er dan later bij stilstaan. De enige uitzondering daarop voor mij was het The Carlton Chronicles-album (een conceptplaat over een gelijknamige kat met South San Gabriel,red.), waar alles op een groter verhaal gericht was en ik mijn best moest doen om alles op elkaar af te stemmen.”
Was dat album dan moeilijker om te maken?
“Niet echt, ik hield er wel van om dat te doen. Ooit wil ik het nog eens opnieuw uitbrengen. De band is nu echter moeilijk bijeen te krijgen, doordat we allemaal verspreid wonen, sommigen van ons ouders zijn geworden, en het ook gewoon moeilijk is om een tournee met zes à zeven mensen te financieren. Maar het was alvast heel leuk om dat album te schrijven, het kwam allemaal nogal vlot uit m’n pen.”
Het is ook best een grappig verhaal… “Het is zeker een eigenaardig verhaal, en ik denk dat vele kat-eigenaars er zich wel in konden vinden. (lacht) Het was een vreemd idee, maar ik denk dat veel mensen net daarom dat album goed vonden, toch meer dan sommige andere platen.”
Is het ook gewoon niet zo dat South San Gabriel populairder is dan Centro-Matic, zeker in Europa? “Daar lijkt het wel op. Hoewel South San Gabriel hier zeker ook niet zo bekend is, terwijl het in de VS het omgekeerde geval is. Centro-Matic is daar een stuk bekender, vanwege het zwaardere rockgeluid.”
ALLES VOOR DE KUNST Je bent ook een fervent schilder, maak je dan ook het artwork voor je eigen albums?
“Voor Candidate Waltz heb ik dat gedaan, maar voor de rest niet. Meestel neem ik zelf wel de foto’s. Ook de rest van de band is voor een groot deel verantwoordelijk voor het artwork van de platen. Scorpion is bijvoorbeeld een samenwerking tussen mijn vrouw en ik. Mijn vrouw is een plattelandsmeisje. Op een bepaald moment waren we bij het huis van haar grootmoeder. Ik wist toen al wist dat het nieuwe album Scorpion zou heten, waarop zij besliste om enkele schorpioenen te gaan vangen. (lacht) Het duurde niet langer dan tien minuten vooraleer ze er twee gevangen had en we enkele foto’s konden nemen. Het is allemaal nogal homemade, zodat we de kosten zo laag mogelijk kunnen houden. We proberen als band zoveel mogelijk dingen zelf te doen: het artwork, het mixen, het masteren, zodat het niet enkel geld bespaart, maar we gewoon ook echt trots kunnen zijn over het eindproduct. Helemaal anders dan bij een grote platenmaatschappij dus. Dat is volgens mij één van de hoofdredenen waardoor we nog steeds samen zijn.”
Voel je de constante drang om nummers te schrijven? Want naast Robert Pollard (de veelschrijvende frontman van Guided By Voices) ken ik niemand die zoveel uitbrengt als jij. (lacht) “Ik zou graag eens zien wat de dagelijkse routine van Robert Pollard precies is. Ik bewonder het alvast enorm. In mijn leven zijn er echter enkele dingen veranderd waardoor ik niet meer aan m’n vroegere tempo kan schrijven. Van zodra ik thuis kom van tournee ben ik een full-time-ouder, nu heb ik bijvoorbeeld een tweejarig dochtertje, waardoor ik niet meer zoveel bezig kan zijn met muziek als vroeger. Ik hoop wel dat ik een stukje kwalitatiever bezig ben, maar dat weet ik niet zeker.”
“Naast muziek ben ik nu ook bezig met schilderijen over baseballers, waarvoor ik nogal veel aanvragen krijg. Maar ik klaag niet, het is heel leuk om te doen, al zorgt het er natuurlijk ook wel voor dat ik minder tijd heb om andere dingen te doen. Ik probeer me aan te passen aan de huidige omstandigheden, en probeer daarin inspiratie te zoeken. Je moet niet stoppen met kunst, enkel omdat je wat minder tijd hebt.”
En je blijkt sowieso nog tijd genoeg te hebben om veel muzikale vrienden te maken…
(lacht) “Ik ben zeer tevreden dat ik vrienden heb in deze business, en zo kan ik me ook focussen op meerdere verschillende projecten. Nu is er niet enkel South San Gabriel of Centro-Matic. Ik hou ervan om regelmatig eens van omgeving te veranderen, zo leer ik ook heel wat bij. “ (Aaren Van De Maele/CJP)
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier