David Bowie en Elton John vonden hem het einde, D’Angelo en Aaliyah wilden met hem samenwerken. Na bijna twee decennia is de cultheld van de Britse soul terug.
‘This motherfucker’s a genius, man.’ Dat zei D’Angelo toen de legendarische r&b-god begin vorig jaar op Sonos Radio een 25 jaar oude song van Lewis Taylor draaide.
Lewis wie? De Britse soulartiest debuteerde in 1996 met een titelloos album. Paul Weller, Elton John en David Bowie bewierookten meteen zijn sound en zijn talent. Toen d’Angelo aan zijn tweede album Voodoo sleutelde, liet hij Taylor overvliegen naar de States. Maar na vier dagen vruchteloos wachten in een hotelkamer pakte Taylor zijn biezen en keerde onverrichterzake terug naar Engeland. Daar maakte hij Lewis II (2000), opnieuw een schijf met veel fans maar weinig kopers. Platenfirma Island wist niet hoe ze de Britse bleekscheet in de markt moesten zetten – te wit en experimenteel voor de doorsnee soulliefhebber, te soul voor het brede indiepubliek – en beëindigde zijn contract. In 2004 verscheen Taylors laatste langspeler (in eigen beheer), twee jaar later speelde hij zijn laatste concert. Zijn bekendste wapenfeit (en zijn meest gestreamde song op Spotify)? Lovelight, met dank aan de cover waarmee Robbie Williams in 2006 een wereldhit scoorde.
Nu is er de retour, met een nieuw album, Numb. Langs een achterpoortje, maar in grote vorm. Luister naar opener Final Hour (cheeky, die titel) en hoe dub, kordaat schallende blazers en laatavond-r&b een vrijgeleide geven aan een door stormachtige gitaren aangevuurde finale. Maar ook: hoe weinig vat de tijd heeft gehad op het strottenhoofd van Taylor (56 ondertussen), die de vergelijkingen met Marvin Gaye en Donny Hathaway oppikt waar hij ze achttien jaar geleden liet liggen. Ook in het titelnummer, het zwoel zinderende Worried Minds en het zorgeloos wegdobberende Please hoort u waarom Island ooit hoopte een nieuwe Simply Red in huis te hebben, een blanke bolster met zwarte pit in het verlengde van blue-eyed soul-titanen als Hall & Oates of George Michael. Maar multi-instrumentalist Lewis Taylor was eigenlijk een zoetgevooisde bluesman, grillig in emoties en structuren, rimpelloos in de finale afwerking. In Is It Cool laat hij zijn gitaar nog eens zachtjes janken.
‘De grote verloren stem van de Britse psychedelische soul’, zo jubelt The Guardian bij Taylors geslaagde comeback. ‘For all I know I could be having the time of my life’, zingt hij in de titeltrack. Het weze hem gegund.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
