Elke Vlaming moet tussen dit en tien jaar iemand leren kennen met een beperking, vindt organisatie Hart voor Handicap. Wij gingen alvast op stap met Matthias: drum-‘n-bassfan, dubstepkenner en… rolstoelgebruiker. ‘Daar hoef je toch geen stuk over te schrijven?’
Wie een babbeltje slaat met Matthias Callewaert of hem zelfs maar op een zonovergoten picknickbankje ziet zitten aan de Freedom Stage van Tomorrowland, kan niet anders dan opmerken dat de jonge Oost-Vlaming gemaakt lijkt voor festivals zoals de Boomse dancehoogmis. Ietwat timide, maar met veel kennis van zaken ratelt hij op eenvoudig verzoek een halfuurtje door over drum-‘n-bass of dubstep, zijn twee favoriete genres. Om zijn pols prijkt een bandje of tien, waaronder dat van Rampage, het d&b-feestje dat begin maart nog twee avonden achter elkaar het Sportpaleis liet vollopen . ‘Eén dag ben ik met een vriend gegaan, één dag alleen.’
Klinkt dat evident? Niet als je weet dat Matthias sinds zijn geboorte met de gevolgen van een spastische disparese kampt. Stappen is moeilijk voor hem, dansen zonder zich aan een leuning vast te klampen zo goed als onmogelijk. En toch gaat hij uit, met een kruk of, zoals op Tomorrowland, in een rolstoel.
We nemen Matthias – of Matthias neemt ons – een dag mee op sleeptouw in het kader van de Genereuzen, een project van vzw Hart Voor Handicap dat nu nog maar aan zijn eerste zomer bezig is. Toch toont voorzitter Luc Perdieus zich nu al bijzonder ambitieus: ‘We willen dat binnen tien jaar elke Vlaming regelmatig in contact komt met iemand met een beperking. Uiteraard komen we er dan niet met enkel de festivals. Tuinieren, koken… eigenlijk kun je zowat alles samen doen, zolang dat beide partijen er plezier aan beleven en gelijkwaardig zijn.’
De toegankelijkheid van onze festivals mag geen struikelblok zijn om de stap niet te zetten, want die zit goed, meent Perdieus. Dat is volgens hem vooral de verdienste van Inter, een organisatie van vrijwilligers die mensen met een beperking op zowat alle Belgische festivals begeleidt. ‘Maar ook de festivals zelf spannen zich in. Dat Herman Schueremans zelf mee aan de kar trok toen de Nationale Loterij Inter niet langer steunde, zegt genoeg over hoe belangrijk die werking voor festivalorganisatoren is.’
Glooiende graslanden
Van de organisatie van Tomorrowland kregen we vooraf heel wat informatie mee over onder meer aangepaste toiletten, extra parkeerplaatsen, een lift naar de hoofdingang en houten vloeren die het terrein gemakkelijker begaan- en berijdbaar zouden moeten maken. Stuk voor stuk lovenswaardige inspanningen, maar niet genoeg om de dag vlekkeloos te laten verlopen. Om bijvoorbeeld bij een van die aangepaste toiletten te geraken, moet Matthias eerst een rij kasseien over en vervolgens een steile helling op. Een ander sanitair blok heeft een rubberen vloer, maar die wordt vlak voor de ingang even onderbroken.
Bovendien voert elke rolstoelgebruiker dezelfde strijd tegen de prachtige glooiende graslanden van de Schorre en die Tomorrowland amper kan helpen winnen: bijna geen enkele weg op het terrein loopt vlak. Knap lastig, zeker als we later op de dag wat meer moeten laveren tussen de bezoekers en we af en toe ook iets willen drinken zonder de helft van ons drankje over de hobbelige brug te morsen.
Het zijn zaken waar onze gast letterlijk licht over gaat. ‘Het is hier best toegankelijk, maar het kan beter’, is zijn droge verdict halverwege de dag, vlak voordat hij zich alweer richting de toiletten wheeliet.
Loszittende vloerplank
In de Atmosphere, een van de grootste tenten van het festival, wekken we de interesse van een vriendengroep. Het enige meisje in de vrolijke bende wisselt een paar woorden met Matthias en trakteert ons een drankje, een van haar vrienden neemt schrijver dezes bij de arm. ‘Waarom maak jij die reportage, man?’ vraagt hij oprecht geïnteresseerd. ‘Hij is gewoon een geweldige kerel. Dat hij naar een festival kan, en dat iedereen met een beperking dat moet kunnen, dat is niet meer dan normaal. Daar hoef je geen stuk over te schrijven. Dan kun je evengoed een dag meelopen met twee brave huisvaders op Tomorrowland.’
Dat is wel heel kort door de bocht, zegt Perdieus. ‘Uit onze bevraging blijkt dat wanneer mensen met een beperking buitenkomen, ze zich nog steeds minder aanvaard voelen dan in hun woon- of werkomgeving. Dat is nog een veel grotere drempel dan een loszittende vloerplank of een moeilijk berijdbare brug, eentje die we bovendien hier en nu moeten verkleinen. Wij geloven dat één keer iets samen doen veel beter helpt dan tien keer een uitleg over inclusie af te steken. En ja, uiteraard zijn er grenzen aan wat iemand kan of mag doen, maar geloof me, er kan véél.’
Van sociale drempelvrees heeft Matthias alvast geen last, laat staan dat iemand hem moet uitleggen hoe hij moet dansen. Bij elke climax gaan zijn vuisten pompend de lucht in en wipt zijn rechterbeen geestdriftig mee. Rolstoel of niet, tussen hoofd en heuptasje is deze jongen gewoon een feestbeest.
En zijn enthousiasme wordt gewaardeerd. Om het kwartier duikt er wel iemand op om hem een high five of fist bump te geven, minstens vijf jongens bieden hem zelfs aan om hem met rolstoel en omhoog te hijsen. ‘Liever niet’, antwoordt Matthias telkens weer vriendelijk om zich andermaal in zijn bovenlichaamse hakken te storten.
Zand en kiezels
Perdieus en zijn team pleiten voor contacten op basis van gelijkwaardigheid, zodat de twee partijen iets van elkaar kunnen leren. En leren doen wij ook, want onze gast blijkt een scherpe observator te zijn, die vanuit zijn rolstoel geen gek geklede bezoeker of indrukwekkend lichteffect mist. Luttele seconden nadat hij een rij of tien voor ons een man met een ‘I don’t Google. I ask my wife’-opmerkt, heeft hij weer de mond vol over de 3D-schedels die op de zijschermen van The Arch worden geprojecteerd, die wij zelfs nog niet hadden gezien.
Wanneer het niet over de beelden gaat, babbelt Matthias uiteraard over de muziek. Het is zijn grote passie en hij wil er ooit zijn brood mee verdienen. ‘Ik luister veel meer naar nieuwe tracks dan mijn vrienden. Of dat mijn manier is om meer van de muziek te genieten? Wellicht wel.’
Ondertussen is de avond gevallen en worden de tochtjes tussen de podia er niet gemakkelijker op, maar gelukkig denken people of tomorrow ook aan hun fysiek minder begaafde medemens. De manier waarop een wat oudere man de weg vrijmaakt voor ons aan het podium van Bonzai Records, is aandoenlijk en heldhaftig tegelijk. Ook anderen steken graag een handje toe wanneer Matthias zich weer eens over de oplopende rubberen matten van de Atmosphere of het met zand en kiezels aangelegde pleintje zwoegt. ‘Op andere feestjes zijn de mensen ook behoorlijk vriendelijk. Ik voel altijd veel respect voor mijn situatie, ook in de drum-‘n-bass-scene’, vertelt Matthias.
Hij vertelt dat hij, na een hele middag psychtrance, hardstyle en Bonzai-klassiekers, misschien toch eens een optreden op de main stage wil meepikken. Gemakkelijker gezegd dan gedaan: het middenplein staat bomvol en naar een apart podium voor rolstoelgebruikers is het vergeefs zoeken. Helemaal naar boven dan maar, een lange steile route met véél kasseien. ‘Komaan jongens’, hoor ik Matthias geërgerd mompelen, meer tegen de situatie dan tegen een persoon, terwijl we hem naar boven duwen.
Het zicht op het hoofdpodium maakt veel goed, zeker als we daarna nog een kwartiertje kunnen meepikken van hardcorequeen Korsakoff en afsluiten op de Bonzaistage. Van vermoeidheid wil hij niet horen. ‘Als ik met mijn kruk uitga, ben ik sneller moe dan de rest, da’s waar. Wanneer we rond tien uur aan de avond beginnen, dat voel ik meestal al om één uur al dat het lastig wordt. Met mijn rolstoel heb ik daar nauwelijks last van.’
Dat hebben we pas echt door wanneer we Matthias weer afzetten aan de ingang, waar zijn mama hem opwacht. ‘Met dit bandje kan ik morgen ook binnen hé?’ vraagt Matthias vanuit zijn rolstoel, na meer dan twaalf uur dansen en feesten. Ik vraag hem of hij alleen de hellingen richting de main stage en de kasseien voor de toiletten overwint. ‘Niet nodig, Rampage host een podium. Ik zet me daar een hele dag, meer heb ik niet nodig.’
Met bijzondere dank aan de Genereuzen. Meer info vindt u op hun website en Facebookpagina.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
