LupaGangGang wil graag de Belgische Black Midi worden

Maak kennis met LupaGangGang, het nieuwste snoepje van de Belgische fusionjazz.

‘Kunnen jullie eens House of the Rising Sun spelen?’ ‘En mag het alsjeblieft wat stiller?’

Toen het Brusselse kwartet LupaGangGang enkele jaren geleden geboekt werd voor een chic trouwfeest in Alken, kregen ze heel wat verzoeken te verduren. Het ene al enthousiaster dan het andere. Niet dat het gitarist Anton Robberechts, bassiste Lena Thijs, toetsenist Miel De Koninck en drummer Rob Swennen veel kon schelen. ‘Of het publiek nu uitzinnig is of niet, wij amuseren ons sowieso.’

Intussen kan het viertal de trouwfeesten achterwege laten. LupaGangGangs avontuurlijke fusionjazz – ze gooien zowel jazz en electronica als hiphop en punk in de mix en zijn even schatplichtig aan Stuff als aan Black Midi – leverde hun een contract bij het Gentse kwaliteitslabel Sdban Records op. Eerder deze maand bracht de groep met leden uit Limburg, Brussel en Antwerpen haar tweede ep Urban Detox uit. En deze zomer staan ze nog op onder meer Absolutely Free Festival en Theater aan Zee, waar ze maar liefst vier keer aantreden. Niet slecht voor een band waarvan het oudste lid – Rob Swennen – amper eenentwintig is. Maar het begon allemaal op een muziekkamp in Dworp in 2017.

Ik wil weleens samenwerken met Nubya Garcia. Een sterke vrouwelijke figuur, daar houd ik van.’

Lena Thijs

Dat klinkt niet erg rock-’n-roll.

Anton Robberechts: Meer dan je zou denken, hoor. (lacht) Op zo’n kamp leer je vooral erg veel, omdat beginners en professionals samen worden gezet. Zie het als een combinatie van een normaal jeugdkamp, met alle bijbehorende activiteiten en feestjes, en professionele muziekworkshops. Ik houd er alleen maar goede herinneringen aan over, én ik heb er Rob en Miel leren kennen.

Wat zorgde ervoor dat jullie zijn samengeklit?

Robberechts: Dat hebben we te danken aan Rob. Hij was in het begin de drijvende kracht, en heeft Lena erbij gehaald.

Lena Thijs: Ik kende Rob van op school en zat samen met hem in een grungegroepje. Na het eerste concert met ons vieren, in Mon Café in Hasselt, wisten we: de muzikale chemie zit goed.

Was bas je eerste instrument, Lena?

Thijs: Ik ben van gitaar overgeschakeld naar bas, net zoals mijn pa ooit. Ik ben opgegroeid met wat hij zijn heilige driehoek noemt: Frank Zappa, Prince en Pixies. En ja, die supercoole baslijnen van Kim Deal, hè. (lacht)

Jullie hebben recent getekend bij het Gentse Sdban Records, de jazzstal van onder meer TaxiWars, Black Flower en Stuff. Wie heeft het aangevraagd?

Thijs: Wij, op de ouderwetse manier: we hebben een gepersonaliseerd cd’tje opgestuurd naar Stefaan Vandenberghe, de baas van het label. Hij reageerde positief.

Robberechts: Sdban stond helemaal bovenaan op ons lijstje van potentiële labels. We waren dan ook heel blij toen we in april onze handtekeningen mochten zetten. Stefaan is een echte connaisseur, zijn feedback is voor ons zeer waardevol. En we zijn allemaal grote fans van Stuff. Lander Gyselinck en co. zijn een enorme invloed voor ons.

In welke zin?

Thijs: Euhm, omdat ze geweldige muzikanten zijn naar wie we opkijken? (lacht)

Robberechts: Onze sound is misschien iets minder elektronisch dan die van hen, maar het is dan ook vooral hun live-energie die ons inspireert. Stuff is een van de strafste livebands die ik ken.

Stuff last voor onbepaalde tijd een pauze in. Staan jullie klaar om de scepter over te nemen?

Robberechts: De nieuwe Stuff worden, is dat ons doel? Ik weet het niet. De Belgische Black Midi, is dat ook een optie? (lacht)

Thijs: Voor mij hoeft het niet per se. Het eindigt voor ons niet bij het mengen van jazz en electronica – zoals wel meer Belgische bands doen. Er zit ook postrock, hiphop en zelfs een beetje punk in onze muziek. We willen vooral een eigen sound ontwikkelen.

Zit die jazzstempel jullie eigenlijk wel lekker? LupaGangGang is om te beginnen geen instrumentale band: jullie zingen beiden op de nieuwe ep, Urban Detox. Die is soms ook behoorlijk poppy. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Stuff hoor ik bij jullie – om het met een vies industriewoord te zeggen – radiopotentieel.

Robberechts: Wij zijn helemaal niet vies van de radio, hoor. (lacht) Maar ik voel me tegelijk geenszins gelimiteerd door de jazzstempel. Rob en Miel hebben een achtergrond in de jazz. Zelf volg ik pop en rock aan hogeschool PXL, en Lena binnenkort ook. Weet je wat ik wel vervelend vind? Als iemand zegt dat we ‘muzikantenmuziek’ maken. Dan ben ik jaloers op punkgroepjes die de klus met dezelfde twee akkoorden klaren. (lacht) Wij willen soms ook gewoon knallen.

Stel dat jullie voor één keer de begeleidingsband van iemand mogen spelen, wie geniet dan de voorkeur?

Robberechts: Zwangere Guy. Hij is een steengoede performer en straalt veel energie af op het publiek. Zet daar een strakke liveband bij, en de boel ontploft.

Thijs: Mag het ook een andere muzikant zijn? Dan ga ik voor Nubya Garcia, de Britse jazzsaxofoniste. We hebben al een paar keer samengewerkt met de Franse saxofonist Yonathan Hes, en die combinatie werkte heel goed. En Garcia is een sterke vrouwelijke figuur, daar houd ik van.

Robberechts: Wij ook hoor, Lena. (lacht)