Lokerse Feesten Dag 5: seventies-iconen aan de macht

Alleen maar seventies-iconen op het podium op dag vijf, en dus vonden vooral de babyboomers hun weg naar de Grote Kaai. Mevrouw droomde voorzichtig weg bij de wulpse stembanden van Tom Jones, en meneer schudde – iets minder voorzichtig – de rocker in zichzelf wakker bij de onverslijtbare hits van Status Quo.

Op de kop een halve eeuw na zijn allereerste nummer 1, gaat het nog steeds meer dan prima met Tom Jones (**). Dat zijn populariteit nog steeds even onaantastbaar is als de vorm van zijn krullen, heeft misschien meer met zijn rol als jurylid in The Voice UK te maken dan met de kwaliteit van zijn meest recente albums, maar toch: die goeie ouwe Tom staat er toch nog altijd. Jones presenteert zich netjes aan zijn publiek in een feilloos blauw jasje, klaar om zijn legendarische charme uit beide mouwen te schudden.

Lokerse Feesten Dag 5: seventies-iconen aan de macht
© Wouter Van Vaerenbergh

De Carlton dance

Je kan van het oeuvre van sir Tom Jones zeggen wat je wil, maar het gemak waarmee het in leven blijft, is om stiekem jaloers op te zijn. Er is geen Vlaamse puber die nummers als ‘Delilah’ of ‘What’s New Pussycat’ niet kent en je zou verbaasd zijn hoeveel mensen aan een spontane Carlton dance beginnen bij de begintonen van ‘It’s Not Unusual’.

Nee, aan vrolijke meezingers heeft de Welsche zanger geen gebrek. Maar net daarom was het jammer dat Jones zijn publiek aanvankelijk wat op de proef stelde met covers van oude bluesnummers en onbekende traditionals. Het is dan wel met dat soort covers dat Jones de voorbije twee decennia zijn albums vult, maar toch: het Lokerse publiek zat er niet op te wachten.

Openen deed Jones nog vurig, met een stevig rockende versie van John Lee Hookers ‘Burning Hell’ en een soulvolle ‘Mama Told Me Not to Come’, waarbij de blazers hun intrede deden, maar toch werd de start er een die wat op een automatische piloot leek.

Jones is met zijn 75 natuurlijk al lang geen kwieke spring-in-’t-veld meer, maar het was opvallend hoe stijf en bedachtzaam hij over het podium bewoog. Alsof elke armbeweging en elke knipoog zo in het draaiboek stond, bespeelde hij minutieus de fans. Maar het echte werk liet hij aan zijn stem over. Aan zijn stem, en aan die verduiveld sexy glimlach van ‘m.

En daar zijn de slipjes

Net op tijd gooide Jones met de woorden ‘Spy on me baby, use satellite’ een eerste knuppel in het tot dan toe tamme hoenderhok, maar de rest van ‘Sex Bomb’ werd vervolgens in een slome salsa-versie gedraaid die nooit overtuigde. De eerste slipjes werden weliswaar in de lucht gestoken en tevergeefs richting het podium gesmeten, maar een bom, nee dat was het zeker niet.

Ook de grootste prijsduiven ‘It’s Not Unusual’ en ‘Delilah’ werden uit hun originele arrangement getrokken en kregen een exotisch flamenco-tintje, waardoor ze wat op halve kracht voorbij kwamen. Enkel ‘Green Green Grass Of Home’ werd onaangeroerd uitgevoerd, tot jolijt van de talloze koppels in het publiek, die wellicht nooit hadden gedacht dat ze hun openingsdans nog eens zouden overdoen langs de kaai in Lokeren.

Lokerse Feesten Dag 5: seventies-iconen aan de macht
© Wouter Van Vaerenbergh

Na een funky ‘Kiss’ hield Tom Jones het voor bekeken, zonder de verwachtingen echt in te lossen. Daarvoor was het te vaak wachten op een nummer dat het vuur aan de lont stak, zonder dat die lont vervolgens meteen uitdoofde. Begint er dan toch wat sleet te komen op de trukjes van de showman met de zilvergrijze krullenbol? Ach, op zijn vijfenzeventigste mag het allemaal gerust wat gezapiger. Zo unusual is dat helemaal niet.

Zonder adempauze

Dat ze er doorgaans geen gras over laten groeien, onderstreepte Status Quo (***) nog maar eens door een kwartier vroeger dan aangekondigd aan hun set te beginnen. De mannen in hun aan de mouwen afgesneden jeansjasjes die nog vlug aan de toog een plateautje stonden te bestellen, werden koud gepakt door de intro van ‘Caroline’. De bravere fans die geduldig voor het podium stonden te wachten, konden rustig de trui rond hun middel nog wat strakker vastknopen.

Lokerse Feesten Dag 5: seventies-iconen aan de macht
© Wouter Van Vaerenbergh

Frontmannen Francis Rossi en Rick Parfitt hadden enkele nummers de tijd nodig om het stof van hun stembanden te schreeuwen, waardoor ‘Something ‘Bout You I Like’ (nota bene een Tom Jones cover) en ‘Rain’ wat dof klonken, maar ze raakten gerodeerd nog voor iemand zich daar iets van aantrok. Daar had je ook de kans niet toe: Status Quo is een band die de rock ‘n’ roll hits op je loslaat zonder je veel adempauze te geven. Zonder nonsens tussendoor, zonder flitsende beelden op de backdrop, zonder mooie pakjes of spectaculaire danspassen. Maar mét de viriliteit van de twintigers die ze veertig jaar geleden al waren en met een formule die haar succes al lang niet meer hoeft te bewijzen.

Maar die succesformule speelt ook in hun nadeel. Status Quo klinkt zo herkenbaar dat je na een half uurtje het gevoel krijgt dat ze hetzelfde nummer blijven spelen. Zeker wanneer er geen ruimte is voor bindteksten en alle songs bijna naadloos in elkaar overgaan. Het was Francis Rossi zelf die ongewild het geheim van elk Status Quo concert samenvatte, wanneer hij een medley met onder meer ‘What You’re Proposing’ en ‘Wild Side Of Life’ aankondigde als “een reeks songs in hetzelfde akkoord, die we dan maar aan elkaar hangen”.

Lokerse Feesten Dag 5: seventies-iconen aan de macht
© Wouter Van Vaerenbergh

Hogeschool-rock is Status Quo zeker niet, maar fun is het absoluut wél. Het headbangende ‘Big Fat Mama’ en het met de heupen wiegende ‘The Oriental’ brachten meer leven in de Grote Kaai dan de hele set van Tom Jones bij elkaar. Status Quo bleef netjes binnen de lijntjes waarmee Chuck Berry ooit de rock ’n roll uittekende, daarbij alle clichés respecterend en zonder het nemen van onnodige risico’s.

Het is duidelijk waarom Status Quo jaar na jaar de festivalpodia blijft afschuimen, want wat ze doen, werkt elke keer opnieuw. In tegenstelling tot de experimentjes van Tom Jones eerder op de avond, blijven deze schoenmakers bij hun leest en geven ze het publiek exact wat het wil. Eindigen met het trio ‘Down Down’, ‘Whatever You Want’ en ‘Rocking All Over The World’ bijvoorbeeld, stuk voor stuk hits die door het hele festivalterrein herkend werden nog voor de intro goed en wel begonnen is. Een overtuigende triomf voor Status Quo dus, dat weinig verrassingen in petto had, en dat was maar goed ook.

Toon Heylen

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content