Op dag vier van de Lokerse Feesten jumpte u gretig op de beat van Belle and Sebastians party line, en brak dEUS weer maar eens uw sentiment.
Herinnert u zich die scène uit High Fidelity (2000) nog waarin Barry (Jack Black) de platenwinkel van Rob (John Cusack) komt binnengestormd en ‘Belle and Sebastian (****1/2) sucks ass’ schreeuwt? Ongelijk had hij, want vijftien jaar later zijn de Schotse twee-poppers nog steeds alomtegenwoordig op het indietoneel. Én daarbuiten, want met Girls In Peacetime Want To Dance – hun begin dit jaar verschenen negende plaat – schuiven ze op richting hitgevoeligere europop. Toegegeven: de reacties daarop waren gemengd, maar in Lokeren wérkte het, zeker in vergelijking met de slappe Kook die Luke ‘de Jasper Erkens van Engeland’ Pritchard en The Kooks (**) anderhalf uur eerder voorschotelden.
‘Belgium, it’s been ages. Weten jullie nog wel wie wij zijn?’, vroeg zanger Stuart Murdoch, met zijn wit-blauw gestreepte trui een lookalike van Jean-Paul Gautier. ‘Wij zijn Belle and Sebastian, en we zijn hier om een feestje te geven’, voegde hij eraan toe, waarna zijn band – de vijf vaste kompanen van Murdoch, plus nog een zevental blazende, strijkende en toetsende freelancers – The Party Line inzette.
Funkrocksymfonie
Die song liet meteen horen waar Belle and Sebastian 2.0 voor staat: frivole Pet Shop Boys-pop, met refreinen die vlotjes uw trommelvliezen binnenglijden en zich daar een hele poos manifesteren. ‘Jump to the beat of a party line’, zong een in het rond springende Murdoch. ‘Ik was een grote fan van Belgische electro uit de eighties, ook al was ik toen nog maar jaar of zes’, gaf de zanger toe, alvorens Electronic Renaissance uit de oude doos te graaien. Van het voorgaande werk blonk ook Funny Little Frog uit. ‘Honey, loving you is the greatest thing’, dixit Stuart Murdoch. Achter hem brak een funkrocksymfonie uit.
Ondertussen werden old school visuals op doek getoverd: vintage videogamescreenshots bij Electronic Renaissance, zwartwitte filmsequenties in The Everlasting Muse – zagen we daar Judy Garland voorbij komen dansen? – en beelden van een sixties-huisfeestje tijdens Perfect Couples. Dat laatste werd opgesmukt met bongogeroffel van Murdoch en voortreffelijke lead vocals van Stevie Jackson. ‘Perfect couples are breaking up’, meende de gitarist. ‘But stay together, Belgium!’, corrigeerde hij daarna.
Aan sfeer en gezelligheid geen gebrek bij de Schotten. En bij het publiek evenmin, want een vijftiental fans mocht mee het podium op om te shaken op de tonen van The Boy with the Arab Strap en Le Pastie de la Bourgeoisie. En de anderen? Velen onder hen hadden de hele show lang een brede smile op hun gezicht, en wie weet zelfs een grappig klein kikkertje in hun keel.
Belle and Sebastian kicked ass op de Grote Kaai in Lokeren. Geen Jack Black die daar iets tegenin kon brengen.
Straatje met furieus eind
‘Ik vond Belle and Sebastian fucking fantastisch’, gaf ook Tom Barman wat later te kennen. Hij is deze zomer op zowat alle vaderlandse (en enkele buitenlandse) festivals te vinden, met Magnus, TaxiWars dan wel dEUS (****). In Lokeren had hij z’n rockoutfit aangetrokken.
Net als op het Brugse Cactufestival een kleine maand geleden, bouwde Slow – met drummer Stephane Misseghers in de vocale rol van Karin Dreijer Andersson – de spanning traag op, werd er stevig op het gaspedaal gedrukt in Via, ontlokte de funk-‘n-roll van The Architect, Constant Now en Girls Keep Drinking menig danspasje en was Instant Street een straatje met furieus eind. Een miniem technisch mankementje hier en daar kon de pret niet drukken.
Fijn was ook het weerhoren van Stop-Start Nature, een broertje van Magnus dat graag met de koebel speelt. ‘Love’s a joke, or a spaceship, or a plant, or a fucking tubezipper’, klonk het. ‘Ier bie dEOES es ’t goed’, moeten Wannes Cappelle en Tom Pintens, die eerder op de dag de debatten hadden geopend met Het Zesde Metaal (***) en vanuit de frontstage stonden te kijken, gedacht hebben.
Eind dit jaar gaan de mannen van dEUS de ‘soft electric’-toer op om hun ingetogener repertoire in de verf te zetten. Te oordelen naar de doorleving waarmee Nothing Really Ends en Hotellounge (Be The Death Of Me) in Lokeren opgevoerd werden, trekt u maar beter meteen richting dichtstbijzijnde ticketshop.
De eindsprint in Lokeren was, voor alle duidelijkheid, allerminst aan de softe kant. In Sun Ra en Theme From Turnpike smeerde Mauro Pawlowski alvast de stembanden voor zijn Evil Superstars-concert op de slotdag van Pukkelpop. Dat de band al bijna een half uur over tijd zat te spelen, deerde wellicht niemand.
‘Wij zijn, wij waren en wij zullen voor altijd zijn geweest: dEUS’, besloot Tom Barman, terwijl Klaas Janzoons – door Barman voorgesteld als ‘violist en witte wijndrinker’ – de sirenes van Suds & Soda aanzette, en dEUS uw sentiment weer maar eens brak.
Were you getting enough for your money, zoals bassist Alan Gevaert in het begin vroeg? Jazeker.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier