Lokerse Feesten – dag 3: Tribaal kabaal en droomtheater
De derde dag van de Lokerse feesten zette een aanval in op je trommelvlies met de harde rock van Thin Lizzy, Channel Zero, Dream Theater en Soulfly.
DA GIG: Thin Lizzy, 19u10
IN EEN ZIN: Thin Lizzy? Waar? Ik zie niks met al die kutmieren!
HOOGTEPUNTEN: Whiskey in the Jar, The Boys are Back in Town
BESTE QUOTE: “It’s Irish whiskey time!”
EN U? Werd levend opgevreten door vliegende mieren en miste daardoor het nodige enthousiasme.
Wat tegenwoordig voor Thin Lizzy doorgaat, is nog slechts een schaduw van de ooit klassieke line-up rondom bassist en zanger Phil Lynott. Ondertussen zijn hij en voormalige collega Gary Moore reeds naar de eeuwige festivalweides vertrokken, en kan alleen nog originele drummer Brian Downey zeggen dat hij er van het prille begin bij was. De reüniebezetting kende echter nog twee fundamentele leden: gitarist Scott Gorham en keyboardspeler Darren Wartho.
Wie er nu wel of niet op dat podium stond, kon het publiek Lokerse paardenworst schelen, want een wolk vliegende mieren voerde een onafgelaten offensief uit op de argeloze festivalbezoekers. Terwijl mensen die rotbeesten uit hun kleren, haar of bier probeerden te houden, zorgde Thin Lizzy voor een mild entertainende soundtrack van luchtige hardrock. Wanneer iemand achter u tijdens ‘Whiskey In The Jar’ (oorspronkelijk een traditioneel Iers folknummer) luidkeels “Metallica!” roept, weet u waarom de meeste mensen hier staan. Als James Hetfield en de zijnen het drinklied niet hadden gecovered, dan bleek de reactie van het publiek wellicht beperkt tot “Tiens, is ‘The Boys are Back in Town’ ook van Thin Lizzy?” Een tour ter herdenking van Phil Lynotts vijfentwintigste sterfdag hoort in ere te worden afgesloten, maar dat was hen niet gegund. Jammer voor de Ieren, zege voor de mieren.
DA GIG: Channel Zero, 20h30
IN EEN ZIN: Vuil en luidruchtig
HOOGTEPUNTEN: Hot Summer
FRAPPANT DETAIL: Als wij het goed gezien hebben, brak een van de gitaristen tijdens het laatste nummer een snaar, en stond hij er de rest van het optreden een beetje verloren en beteuterd bij.
EN U? Daagde in groten getale op met Channel Zero-shirts en brulde lekker mee.
Het eenmalige reünieconcert van Channel Zero van januari 2010 is reeds anderhalf jaar bezig en tussen de nummers door heeft de band zelfs nog een nieuwe plaat opgenomen. Er was geen enkel moment tussen toen en nu waarop Channel Zero niet binnen een straal van vijf kilometer van uw voordeur aan het spelen was, en we hebben er ons al halvelings bij neergelegd nooit meer een metalfestival te kunnen bezoeken, waar Channel Zero niet op de affiche staat.
Maar goed, de thrash/groove metal van de Brusselaars zette met het startschot ‘Suck My Energy’ blijkbaar meteen alle vliegmieren aan tot spontane zelfmoord, waarvoor wij hen heel dankbaar waren. Focus van het optreden was de nieuwe plaat Feed ‘Em With a Brick, waarvan openingssalvo ‘Hot Summer’ en het aanstekelijke ‘Angels Blood’ het behoorlijk goed deden live. De band bolde na een sterk begin echter een beetje uit, en de immer niet-toonvaste Franky De Smet Van Damme vloog ook hier af en toe falikant uit de bocht. Vuil klinkende gitaren en lak aan verfijning mogen dan de charmes zijn van de band, door de recente over-exposure kunnen wij toch even een jaar zonder ‘Black Fuel’.
DA GIG: Dream Theater, 22h
EEN ZIN: Kippenvel van begin tot einde
HOOGTEPUNTEN: These Walls, Forsaken, Endless Sacrifice, The Count of Tuscany
FRAPPANT DETAIL: Drummer Mike Mangini was haast onzichtbaar achter zijn gigantische drumstel, dat maar liefst VIER basdrums telt.
EN U? Was een fan, of u was het niet.
Dream Theater is een band waar wellicht eeuwig over kan gediscussieerd worden. Of het nu de talenten van nieuwe drummer Mike Mangini tegenover zijn voorganger Mike Portnoy betreft, of de kwaliteit van de albums na progressive metal mijlpaal Images & Words, het gezeur is eindeloos. Ook over dit optreden kan er wellicht genoeg gebekvecht worden, aangezien Dream Theater hun klassieke periode van begin jaren ’90 grotendeels negeerde, en ons trakteerde op een recenter repertoire.
Niet dat er te klagen viel, met ‘These Walls’ en ‘Forsaken’ speelden de progreuzen meteen twee van onze favorieten en ook het afwisselend ingetogen en agressieve ‘Endless Sacrifice’ was achteraf niet uit ons hoofd te krijgen. De sterke live-uitvoering van online single ‘On the Backs of Angels’ doet reikhalzend uitkijken naar de in september te verschijnen nieuwe plaat A Dramatic Turn of Events. Het leeuwendeel van de set ging naar het 19-minuten durende ‘The Count of Tuscany’, een wervelwind van theatraliteit en emotie, met opzwepende strofes en refreinen, en serene tussenstukken en solo’s. Geeuwen voor de casual luisteraar, genieten voor de doorwinterde fan. Met het onverwachte bisnummer ‘The Great Debate’ sloot Dream Theater een gewaagde set af, die volledig verschilde van hun vorige doortocht in België op Graspop 2009. Het getuigt van de sterkte van hun discografie dat er wederom geen enkel dood moment te bespeuren viel.
DA GIG: Soulfly, 00h
EEN ZIN: Roots Bloody Roots
HOOGTEPUNTEN: Roots Bloody Roots
BESTE QUOTE: Roots Bloody Roots
FRAPPANT DETAIL: Dat is niet eens een nummer van Soulfly, maar van Sepultura.
EN U? Schudde uw lange haardos ritmisch naar voor en achter.
Max Cavalera staat elk jaar wel in een of andere gedaante op Graspop: is het niet met Soulfly, dan in het geheugen met zijn voormalige band Sepultura of met zijn nieuwste telg Cavalera Conspiracy. De setlist van die bands hebben allemaal een ding gemeen: Roots Bloody Roots. Na de minutieus uitgewerkte prog van Dream Theater, kon het contrast met Soulfly niet groter zijn. ‘Back to the Primitive’, luidt een van hun grootste hits, en zo kan je hun muziek ook het best omschrijven.
Hun roots liggen in de Braziliaanse volksmuziek, wat het meest tot uiting komt in de opzwepende percussie. Daarover worden eenvoudige maar beukende riffs gedrapeerd, en tenslotte het gebrul van Max Cavelera die ons in um dois três quatro aan het headbangen brengt. Je hoeft zelfs nog nooit een plaat van hen te hebben beluisterd om mee te kunnen schreeuwen met ‘Prophecy’ of ‘Seek ‘n’ Strike’. Na een tijdje wordt het echter wat eentonig, maar wij hebben zelden een concert van Cavalera langer dan tien minuten volgehouden, en hier bleek het toch wel zeker voor de helft interessant. Een hele vooruitgang en niet de teleurstellende afsluiter van de metaldag op de Lokerse feesten die wij hadden verwacht.
Arno Callens
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier