
Lokerse Feesten Dag 2: The Human League & Arsenal
Wisselvalligheid troef op dag twee van de Lokerse Feesten.
Lokerse Feesten dag 2: zelden zagen we een festivalaffiche naar zoveel verschillende uithoeken van het muzikale spectrum stuiteren. Lokeren werd gisteren getrakteerd op een hijs wulpse reggae en een shot Crazy Horse à la Flamande, om dan richting onderkoelde eighties te gaan en te arriveren op een Braziliaanse cocktailparty.
Flip Kowlier mocht de dans openen met zijn uitstekende gelegenheidscombo West-Vlaamse rastas, en met ‘Mo Ba Nin’ – wat ons betreft dé klapper van deze zomer – werd meteen gemikt op de kuiten van het net toegestroomde publiek. Iedereen wakker, iedereen content. Wie Kowlier recent al een keer aan het werk zag, wist wat hij kon verwachten: ‘Otoradio’, zijn extreem aanstekelijke nieuwe, afgewisseld met wat oud werk in een nieuw jasje. Vorige keer kregen we als afsluiter een Izzegemse Doe Maar-cover, in Lokeren hoopten we stiekem op iets van monsieur Serge. Kowlier haalde uiteindelijk zijn alomtegenwoordige ‘Mo Ba Nin’ nog een keertje uit de kast. Bummer.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Admiral Freebee zorgde vervolgens voor de fluim in het gezicht waar u zo reikhalzend naar stond uit te kijken. Opvallend hoe de Antwerpse prairiehond tegenwoordig als een wandelende hitmachine voor de dag komt. Een hitmachine van de betere soort, dat spreekt. Zijn nieuwe langspeler klinkt nu al als een absolute klassieker, en we hadden hem tot voor Lokeren niet eens live gehoord. ‘Always on the Run’ – hoe dicht in de buurt van de Stones kun je komen – slaagde er zelfs in ‘Mo Ba Nin’ uit onze hersenpan te verdringen. Als we de admiraal in een niet zo ver verleden al eens ietwat belegen durfden te noemen, houden we het nu liever op een langzaam rijpende kwaliteitswijn. U werd pas helemaal wakker tijdens ’s mans ritje langs vervlogen tijden. ‘Ever Present’, ‘There’s a Road (Noorderlaan)’ en ‘Einstein Brain’: Game, set en match.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Tijd voor The Human League. Met veel goeie wil zou je de muziek die zij serveerden kunnen linken aan electropioniers Kraftwerk. Met wat slechte wil tref je het slechtste uit de jaren ’80. Duran Duran, Spandau Ballet, trek de dvd van Live Aid er nog maar eens op na.
The Human League had ons heel even mee in zijn nostalgische trip, maar de synthpop van Philip Oakley en de zijnen liet ons al snel siberisch. Ok, oude hits als ‘The Lebanon’ en ‘Mirror Man’ konden de set nog wat recht houden, maar op zwakkere momenten – ‘Heart Like a Wheel’ – was het huilen met de pet op. Uiteraard wachtte iedereen die enige affiniteit had met de eighties-iconen op die ene wereldhit. ‘Don’t You Want Me’ kreeg zijn erkenningsapplaus, waarna Oakley bedankte met cult-klassieker ‘Being Boiled’. Toch een kleine opsteker.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Aan Arsenal om de meubels te redden. En of ze dat deden. Je kan veel over de crossover van Arsenal zeggen, keer op keer balanceert de groep op die dunne lijn tussen goed en fout. Maar één ding is wel zeker: John, Hendrik en Leonie weten verdomd goed hoe ze een feestje in elkaar moeten knutselen. Nadat ze hun twee grootste hits – ‘Saudade’ en ‘Estupendo’ – al heel vroeg weggaven, vreesden we een klein beetje voor het effect van een cupcake die te snel uit de oven wordt gehaald. Maar toen moest gelukkig het allerbeste nog komen. Een withete versie van ‘Personne Ne Bouge!’ kreeg Lokeren finaal op de knieën, en zorgde alsnog voor een zinderende finale. John Roan bedankte zijn ’thuispubliek’, en Lokeren mocht redelijk voldaan richting bedstee. Op naar de volgende!
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Jeroen Van Alsenoy
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier