Lo-lee-ta brengt onschuld en duisternis samen op nieuwe ep ‘In Artificial Light’

Muziekgroep Lo-lee-ta, Limburgse laureaten van Sound Track 2019, brengen op hun tweede ep In Artificial Light een donkere boodschap van zelfvervreemding aan de hand van zwoele baslijnen en frêle zang.

Benji Jame en Marie-Laure Fazioli vormen al vijf en half jaar een koppel en bijna even lang een muziekgroep, Lo-lee-ta. Net zoals in het boek van Nabokov, waaruit de groep haar naam haalt, brengen ze in hun nieuwe ep In Artificial light onschuld en duisternis samen tot een triphop-achtig geheel van vijf nummers. ‘De ep gaat over zelfvervreemding of zelfbedrog, over de verstikking van leven in artificieel licht en de vlucht uit de realiteit naar onschuldige, maar soms ook toxische alternatieven’, zegt zanger en gitarist Benji.

Een voorbeeld van zo’n uitweg is ons scherm. Dat bezingt het duo in Black Screen, het eerste nummer op de EP en een single die ze vorig jaar al uitbrachten. ‘Iedereen probeert wel eens de realiteit te vergeten. Televisie en sociale media zijn op zich redelijk onschuldig, maar het feit dat we nog maar bij het kleinste greintje verveling of ongemak al naar onze schermen grijpen, maakt het toch weer toxisch. Wij zien dat als zelfbedrog, omdat je vlucht naar iets wat geen realiteit is.’

Schadelijke liefde en andere interpretaties

Het koppel schreef de ep in het heetst van de coronapandemie, waardoor die al een jaar afgewerkt en onaangeraakt is. ‘We beseften pas later dat het onderwerp ook toepasselijk is op de pandemie. We schreven het tussen vier muren, onder artificieel licht.’ ‘White Walls come closer, white walls finish me’, zingen de twee in het nummer White Walls. ‘Ik geef het niet graag toe, maar dit is achteraf gezien wel echt een coronanummer. Ik zat in quarantaine toen ik het schreef’, zegt Benji,’ en nu zie ik pas waar mijn inspiratie voor de tekst vandaan kwam. Binnen mijn vier kamermuren nam ik de demo op, met verstopte neus en zonder adem, en daar hebben we zelfs wat stukjes van behouden in de geproducete versie.’

Naast zelfvervreemding en de coronapandemie, laten de twee ook heel wat andere interpretaties toe. ‘Ik kies er zelfs bewust voor om mijn persoonlijke insteek van de nummers niet expliciet te delen met Marie-Laure en onze bassist. We moeten elk ons eigen gevoel zoeken en de ene hoeft dat niet over te nemen van de andere’, legt Benji uit. Marie-Laure voegt toe: ‘Soms komen we dan in de situatie dat Benji het anders interpreteert dan ik. Dat hadden we bijvoorbeeld bij Inflatable animals. De zin ‘Inflatable animals don’t keep me afloat’ ging voor mij over het gevoel dat zelfs opblaasdieren me op het water niet droog konden houden, terwijl Benji het interpreteerde als een vraag aan opblaasdieren om hem te helpen zinken naar de bodem.’

‘Het lied is een metafoor voor een relatie waarin je iemand wil bereiken, maar jezelf ermee kapotmaakt. Je ziet iets op de bodem van het water liggen en je wil er naartoe zwemmen, maar je hebt niet genoeg lucht om de hele tocht naar beneden en terug naar boven te halen’, verklaart Benji.

Dat verwoestende kantje van de zoektocht naar liefde is ook terug te vinden in Juno, een single die zijn naam haalt bij de synthesizer die erin voorkomt. ‘Juno beschrijft hoe je jezelf kan kapotmaken door je te mengen in de mentale problemen van iemand die dicht bij je staat. Eigenlijk moet je erop vertrouwen dat die persoon het deels zelf zal oplossen. Ik maakte het zelf al mee en dat is een rot gevoel, maar het is echt belangrijk om dat los te laten’, aldus Benji.

Triphoppy

Lo-lee-ta houdt stevig vast aan één en dezelfde stijl doorheen de EP, een stijl die ze moeilijk kunnen definiëren. ‘Soms noemen we het trippop, of triphoppy, maar sommigen zien het ook als alternative’, verklaart Marie-Laure. ‘We houden van minimalistische, downbeat nummers met een donkere laag op’, vult Benji aan. ‘Onze muziek is nooit overladen met instrumenten, waardoor er soms ook leegtes zijn waarin we niet zingen of er gewoon een repetitief stuk te horen is. Het donkere en melancholische in muziek spreekt me erg aan. Ik ben er ook nog nooit in geslaagd om blije nummers te schrijven.’

Ten slotte is Cubist Painting, het laatste nummer op de plaat, een goede belichaming van die stijl én het thema van zelfvervreemding. ‘Dit nummer is echt waar de hele plaat over gaat. Jezelf niet meer herkennen en een vervormd, abstract gezicht in de spiegel zien’, legt Benji uit. ‘Iedereen doet aan zelfvervreemding, het is gewoon een kwestie van het te beseffen en er bewust mee om te gaan’.