Les enfants terribles van de rockmuziek

Lang geleden waren rockzangers échte mannen. Artiesten die, als het even meeviel, alles wat hun weg versperde verrot sloegen of op zijn minst omver brulden. Terugblik op vier ‘angry young men’.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Vandaag worden we om de oren geslagen met schlemielige beunhaasjes à la Justin Bieber – of nog erger, met nieuwe albums van, o gruwel, Hooverphonic. Lang geleden, toen Siegfried Bracke nog een brave progressieve ziel was en voor Veronique De Kock in een wandelende Tupperware-doos transformeerde, waren rockzangers échte mannen. Artiesten die, als het even meeviel, alles wat hun weg versperde verrot sloegen of op zijn minst omver brulden.

De meesten onder hen namen ondertussen hun one way ticket naar het bejaardentehuis. Reden te meer – voor ze in een bed naast Johan Verminnen belanden – om deze week aandacht te besteden aan les enfants terribles van de rockmuziek.

Public Image Ltd : The Flowers of Romance (1981) Johnny “Rotten” Lydon richtte in 1978 PIL op, na een korte, maar tumulteuze, carrière bij de Sex Pistols.

Voor het derde studio-album The Flowers of Romance (een verwijzing naar een eerdere band van Levene en Sid Vicious) hield Lydon enkel de blauwe maandag-gitarist van The Clash, Keith Levene over.

De plaat, gebaseerd op drums en gitaar, werd door Keith Levene ooit omschreven als “probably the least commercial record ever delivered to a company”. Het album belandde desondanks op nummer elf in de Engelse albumcharts.

Zelfs nu houdt John Lydon zijn imago als driftkikker hoog. Zo sloeg hij Kele Okereke, de zanger van Bloc Party in elkaar (wat Lydon, ondanks enkele getuigen ontkent). Zangeres Duffy noemde hij, toen ze hem backstage wou ontmoeten, “a cunt”. Hij omschreef wellicht haar laatste album.




Swans : Cop (1984) Mocht u binnenkort verplicht naar een familiefeestje gaan, dan raden we u aan om tijdens het voorgerecht gelijk de disco-bar over te nemen en deze plaat loeihard op te zetten. We garanderen u krijsende kindjes die tot hun vijftiende zullen bedplassen, een vrouw die eindelijk van u zal willen scheiden en een jongere schoonzus die u lang en intens zal aanstaren.

Michael Gira woonde samen met zijn aan alcohol verslaafde moeder, liep van huis weg, zwierf door Europa en werd gearresteerd voor drugshandel. De juiste creatieve voedingsbodem om samen met gitarist Norman Westberg de groep Swans op te richten. Het Swans-combo speelde loeiharde en agressieve, post-industriële muziek met teksten waar je niet meteen vrolijk van werd (My heart pumps/My legs move/I sit down I rot/I hide my stink/I follow directions).

In 1997 ging Gira solo, maar ging vorig jaar toch weer met Swans op tournee, en deed ondermeer de AB en De Kreun aan.




Scraping Foetus off the Wheel : Nail (1985) James Thirlwell, aka Clint Ruin, aka Foetus (en dan vergeten we er nog een aantal) werkte begin jaren tachtig samen met Nurse With Wound, Marc Almond, The The en landgenoot Nick Cave.

Nail, een album dat Foetus voor Bizarre Records opnam, is een schitterende kruising tussen Philip Glass, variété-theater en Nick Cave, waarbij incest, masochisme, zelf-destructie, lust, pijn, haat en zwarte humor centraal staat. Dolletjes !




The Sensational Alex Harvey Band : Next (1973)

Alex Harvey speelde eind jaren zestig in de musical Hair, en richtte (toen al bijna veertig) in 1972 The Sensational Alex Harvey Band (SAHB) op. SAHB scoorde in 1975 een hit met de Tom Jones cover Delilah maar werd vooral bekend om hun uiterst energieke optredens waar Harvey met bijtende commentaren de show stal.

Het beste studio-album is ongetwijfeld Next met de SAHB-standards The last of the teenage idols, The faith healer, Gang bang en de vlijmscherpe Brel- “Au Suivant”-cover Next.

Harvey stierf in 1982 aan een hartaanval na een optreden in, of all places, Zeebrugge.

Francis Weyns

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content