Kids With Buns over hun debuutalbum: ‘Wenen mag, dansen moet’

Bedroompopduo Kids with Buns brengt deze week Out of Place uit, een debuutplaat over hun soms moeizame coming-of-age als queer tieners. Op de cover: een tweekoppige teddybeer.

Marie Van Uytvanck: De beer verwijst naar onze kindertijd en naar je de weirdo voelen op school. Maar we zien ons ook als een Siamese tweeling. We hebben elkaar de afgelopen vier jaar zo vaak gesproken dat onze hersenen verbonden zijn. Het voordeel is dat we daardoor heel vroeg het potentieel van elkaars ideeën zien. Maar het is ook gevaarlijk. Toen we de eerste keer een ruwe versie van Bathroom Floor in de tourbus afspeelden, waren we ervan overtuigd dat we onze nieuwe grote hit hadden laten horen. Terwijl die demo nog vrij brak was. (lacht)

De dag nadat het album uitkomt, ga ik naar het trouwfeest van een van mijn beste vrienden. What the fuck?

Jullie noemen het nummer een ‘sad banger’.

Amber Piddington: Precies! Toen we na de release van onze ep voor het eerst op tournee vertrokken met een band, klonken onze intieme nummers plots bombastisch. Dan beseften we: eigenlijk willen wij gewoon rocken. Als mensen naar onze liveshow komen, willen we dat ze meebrullen, niet dat ze wenen. Wenen mag, dansen moet.

‘We’ve grown old’ klinkt het op jullie plaat. Zijn de Kids with Buns tot wasdom gekomen?

PIddington: We zitten duidelijk op een kantelpunt. De dag nadat het album uitkomt, ga ik naar het trouwfeest van een van mijn beste vrienden. What the fuck?

Van Uytvanck: Out of Place gaat over de periode waarin je je tienertijd loslaat. Men zegt vaak dat puberleed bij opgroeien hoort, terwijl dat verdriet je kan tekenen. Maar je weg zoeken nadat je bent afgestudeerd, is ook kut.

Welke impact had queer zijn op jullie puberteit?

Piddington: Queer zijn uit zich niet alleen in je liefdesleven. Je ervaart je jeugd ook anders. Wij zijn allebei geout geweest in het middelbaar. Ineens plakt er een label op je en ben je het buitenbeentje.

Van Uytvanck: Wij vinden het belangrijk om ons daarover uit te spreken, omdat we weten dat het anderen helpt. Ook al is er meer representatie in de media, we horen nog steeds dezelfde pijnlijke verhalen van jonge mensen op school. Maar onze plaat is niet alleen voor queer mensen. Je de odd one out voelen is voor velen herkenbaar. Jongeren kunnen soms zo fucking hard zijn voor elkaar.