John Fogerty in het Sportpaleis: Dartel als een jong veulen

‘Let’s have a great time, let’s play some rock’n’roll’, riep John Fogerty bij het begin van zijn twee uur durende show. En zo geschiedde. De enige échte headliner van Werchter Classic stond gewoon in een bomvol Sportpaleis, waar hij het publiek trakteerde op een spervuur van hits.

72 is hij al, maar op het podium toonde hij zich nog steeds zo dartel als een jong veulen. John Fogerty had er duidelijk zin in en was in een gulle bui. De fans kregen dus waar ze op hadden gehoopt: een set die overwegend in het teken stond van classics uit de Creedence Clearwater Revival-periode. Dat die groep nog steeds niet vergeten is, bleek al toen het concert, omwille van de enorme belangstelling, diende te verhuizen van de Lotto Arena naar het Sportpaleis. Een nostalgietrip dus? Toch niet. Want ondanks hun iconische karakter klinken Fogerty’s songs vandaag nog altijd even relevant en fris als in de late sixties en de vroege seventies.

Wat wél klopt is dat de artiest zijn fans tijdens zijn 1969 World Tour meeneemt in een teletijdmachine. Zoals bleek uit het inleidende filmpje, was 1969 voor John Fogerty een sleuteljaar. Hij mocht toen met CCR het podium op tijdens het Woodstockfestival, de grootste massamanfestatie van zijn generatie. Enkele van zijn favoriete bands, waaronder The Allman Brothers, brachten hun debuutplaat uit, The Who kwam op de proppen met de rockopera Tommy, er landden voor het eerst mensen op de maan en Fogerty bedacht het inmiddels klassieke Bad Moon Rising. Ook vuurde zijn groep, met Bayou Country, Green River en Willy and the Poor Boys niet minder dan drie succesrijke langspelers af. Niet slecht voor een gezelschap van outsiders dat verbonden was aan een klein, onvermogend jazzlabel en aanvankelijk op geen enkele mediasteun kon rekenen.

Maar talent drijft boven. Uit een poll van NME bleek dat CCR anno 1971 The Beatles hadden verdrongen als populairste groep van het moment. John Fogerty had minstens evenveel hits uit zijn pen geknepen als The Rolling Stones, alleen deed hij dat in een relatief korte periode van amper vijf jaar.

Hoewel Creedence Clearwater Revival afkomstig was uit Berkeley, Californië werd de groep vooral geassocieerd met de swamprock uit het Amerikaense Zuiden. Haar sound was een amalgaam van R&B, soul, rockabilly, folk, country en psychedelia. Maar waar de meeste van zijn tijdgenoten zich verloren in oeverloze jams, verstond Fogerty de kunst zijn verhaaltjes en filmische observaties in korte, gebalde songs te verpakken.

De man beschikte bovendien over een opmerkelijke popsensibiliteit, die ervoor zorgde dat zijn catchy melodieën ook aansloegen bij de grote massa. Veel van zijn liedjes zijn vandaag standards uit wat ooit de tegencultuur werd genoemd.

Onsterfelijk

CCR implodeerde in 1972, temidden van zakelijke en persoonlijke conflicten, waardoor John Fogerty’s latere solocarrière meer dan één valse start kende en soms langdrurig werd onderbroken, maar vandaag is zijn invloed onmiskenbaar. Zijn songs zijn gecovered door iedereen van R.E.M. tot Status Quo, van de Foo Fighters tot Triggerfinger en van Ike & Tina Turner tot My Morning Jacket. Maar de kans dat er ooit nog een Creedence-reünie komt is klein: Fogerty voelt zich door zijn voormalige medemuzikanten verraden en kan met hen onmogelijk nog door één deur.

De muziek klinkt, bijna een halve eeuw later, echter nog altijd even onsterfelijk. Zoveel was wel duidelijk zodra Born on the Bayou en Green River uit de versterkers knalden. John Fogerty, die werd bijgestaan door een puike, vijfkoppige band, plukte de ene memorabele lick na de andere uit zijn gitaar, waagde zich aan lange, expressieve solo’s en hoewel zijn scheurende stem niet meer de oerkracht had van zijn beste dagen, bracht hij het er vocaal toch uitstekend van af.

‘The Fog’ stond bijzonder opgewekt op het podium, vertelde pittige anekdotes uit zijn lange carrière en etaleerde zoveel speelplezier dat je snel on de gaten kreeg dat de huidige tournee geen verplicht nummertje is. Voor moeilijkdoenerij was alvast geen plaats: de 26 nummers op de setlist werden rechttoe rechtaan gespeeld, zonder dat het ooit routineus over kwam.

Het explosieve Travelin’ Band, een eresaluut aan Little Richard, werd aangezwengeld door een swingende piano en werden gevolgd door trefzekere versies van Up Around the Bend (een soort bikersong), het fraaie Who’ll Stop the Rain (dat Fogerty meteen na zijn thuiskomst van Woodstock op papier zette), het wiebelende, naar Buck Owens verwijzende Lookin’ Out My Back Door, het aanstekelijke Hey Tonight en het op klavier gebrachte, spirituele Long As I Can See the Light. Er viel verdomd weinig tegen in te brengen.

Gebluesd en geboogied

Op het menu stonden ook covers die ooit door CCR tot hits werden gemaakt: Suzy Q van Dale Hawkins, versierd met een groovy orgeltje; een uitgesponnen uitvoering van Marvin Gayes Heard It Through The Grapevine (met verbluffende uitweidingen op toetsen en bas) en twee folktraditionals uit het repertoire van Leadbelly: Midnight Special en het als kampvuurmoment bewaarde, solo-akoestisch gebrachte Cottonfields.

Dat het concert ook een familiezaak was, werd duidelijk toen John Fogerty zijn zoon Shane introduceerde, voor een bluesy, Muddy Waters-achtige snaarinterventie in Lodi en zijn andere zoon Tyler kwam meezingen tijdens Good Golly Miss Molly. Pa-lief bewees voorts nog eer aan muzikale helden als Gary U.S. Bonds, Jerry lee Lewis en Huey ‘Piano’ Smith.

Er werd behoorlijk gebluesd en geboogied in het potige Ramble Tamble en het licht ontvlambare Keep On Chooglin’, met Fogerty op een hitsige smoelschuiver. Geen wonder dat er op dat moment steekvlammen uit het podium schoten.

Opvallend genoeg loste de zanger slechts drie nummers uit zijn post-CCR-periode, maar met het messcherpe The Old Man Down the Road en het feestelijke Rockin’ All Over the World gaf hij alleszins aan dat hij ook op (iets) latere leeftijd nooit om inspiratie verlegen zat.

De finale was er eentje om in te lijsten en net als iedereen zongen wij uit volle borst mee met Have You Ever Seen the Rain, Down on the Corner, het wrange anti-Vietnam-anthem Fortunate Son en de evergreens Bad Moon Rising en Proud Mary. Wij werden er intens gelukkig van. ‘I’m so very lucky I get to do this thing’, sprak John Fogerty nog. Maar tegelijk bekende hij zich tot het adagium ‘always leave them wanting more’. Want mocht hij echt àl zijn hits hebben gespeeld, dan had hij minstens nog een extra uur nodig gehad.

Niet gemopperd echter: naar Test-Aankoopnormen was het een topconcert. We zijn er dan ook nogal gerust op: Forgety’s songs zullen met gemak overleven tot diep in de 22^ste eeuw. (D.J.M.)