Japanse orgelbouwers, interplanetaire cruiseschepen en meer op dag 2 van BRDCST

Tobias Cobbaert

Op dag 2 van BRDCST veranderde de Ancienne Belgique even in een schouwburg voor moderne muziekliefhebbers waarin orgel, piano en andere klassieke instrumenten een hippe invulling kregen. De gedateerde skategrunge moest u er wel bijnemen.

Elke dag op BRDCST heeft zijn eigen thema. Op dag één zette de Ancienne Belgique de moderne Afrikaanse scene in de bloemetjes, terwijl dag twee zijn schijnwerpers richtte op artiesten die een nieuwe invulling geven aan klassieke instrumenten.

FUJI|||||||||||TA lijkt een verschrikkelijke artiestennaam, tot je beseft wat erachter schuilt. De Japanse Yosuke Fujita bouwde zelf een orgel, en per pijp voegde hij een streepje aan zijn nom de plume toe. Toen de orgelbouwer het podium van de AB betrad, ging hij echter niet meteen aan zijn pronkstuk zitten. Eerst haalde hij een soort blaasinstrument boven waar een ijle klank uit voortkwam. Wanneer hij uiteindelijk toch ging contrasteren met de diepe, doorleefde klanken uit zijn orgel, voelde het alsof we melancholisch aan de hemelpoort stonden te wachten tot Petrus ons toegang tot het Koninkrijk zou verlenen.

Brute pech, want halverwege gooide Fujita een mengeling van griezelige vocals in de mix, alsof onzekere zielen ons terug het vagevuur in wilden trekken. Naar het einde toe kregen we precies een koor van grommende demonen te horen, en waanden we ons in de negende cirkel van de hel. Op die manier presenteerde Fujita precies een omgekeerde Goddelijke Komedie, waarbij hij zichzelf opwierp als een Vergilius die de beweging in tegengestelde richting maakte. Hij mag ons dan wel de hel in gelokt hebben, hij deed het tenminste met erg mooie muziek.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Ook componiste en filmmaker Christina Vantzou geeft een ambient-invulling aan klassieke instrumenten. Met een vijfkoppig ensemble bracht ze nieuw werk, dat naar goede gewoonte tussen akoestisch en elektronisch zweefde. Dankzij de lichtkolommen die achter het vijftal omhoog schenen, voelde het alsof er in een bos van bloedrode bomen gemusiceerd werd. De minimalistische, licht onheilspellende muziek werd bijgestaan door spoken word vocals van een vrouw die we niet goed konden verstaan, maar wiens stem klonk alsof ze een griezelverhaaltje vertelde.

Na een tijdje werd duidelijk dat het een nogal fragmentarische voorstelling zou worden. Zo stond de man aan de tafel vol elektronische snufjes plots op om zich aan de akoestische piano te zetten, waarna onze verhalenvertelster ook een klassieke sopraan bleek te zijn. Het was een moment van verstilling na de griezelige soundscapes die we eerder hoorden. Vervolgens volgde een stroom aan bijzondere momenten, zoals een duet tussen cello en vervormde walvisgeluiden. Op een bepaald moment kwam uit het niets een zesde persoon zich aan de piano zetten om twee minuutjes te spelen terwijl Vantzou drukke omgevingsgeluiden door de speakers te jagen, alsof het om zo’n stationspiano ging waar je gratis mag spelen voor iedereen die snel zijn trein moet halen. Het overkoepelende verhaal van de voorstelling hadden we niet altijd door, maar alle afzonderlijke stukken klonken boeiend genoeg om onze aandacht vast te houden.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Frederik Croene staat vooral bekend als klassieke pianist, maar op BRDCST bracht hij zijn midikeyboard mee om wat spielereitjes te brengen. Hij bracht vijf composities die hij Non Context Pieces doopte en die bestaan uit bizarre klanksnippers die hij onder zijn toetsen programmeerde. Grappig idee, maar het resultaat was eerder antimuziek en nadat onze initiële verwarring voorbij was bleef er vooral desinteresse over. Een enkele keer liet de pianist wat ratelende hihats en harde bassen horen, waardoor het stuk met wat goede wil als een parodie op populaire muziek gezien kon worden. De rest deed ons vooral denken aan die eerste keer dat je als kind een keyboard ziet in het muzieklokaal op school en er niets leuker is dan een kakofonie op te trekken met alle grappige geluidjes en effectjes die je kan gebruiken.

Het interessantere synthesizerwerk kwam vervolgens van Bitchin Bajas. Dit psychedelische trio kwam Switched on Ra brengen, een herwerking van het oeuvre van jazzlegende Sun Ra. Dankzij het gebruik van knarsende synths en elektronische melodieën veranderde de klankkleur van het bronmateriaal, maar het jazzy gevoel voor improvisatie bleef intact. De driekoppige groep voegde heel wat leuke franjes toe, zoals een elektronisch blaasinstrument dat op een grote vape leek, subbassen die bijna als dub aanvoelden en vervormde vocals die klonken als een haperende radio uit de jaren vijftig. Op deze manier werd het spacy gevoel van Sun Ra’s muziek extra in de verf gezet, zonder de essentie te verliezen van wat diens muziek zo goed maakt. Bitchin Bajas zou de perfecte sfeerband zijn om in het restaurant van een interplanetair cruiseschip te spelen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Ten slotte zette Wu-Lu ons snel weer met beide voeten op planeet aarde. De Britse groep rond frontman Miles Romans-Hopcraft bleek nogal een vreemde eend in de bijt tussen de rest van de programmatie. Binnenkort brengt deze band een album uit op Warp Records, het label dat een thuis biedt aan toonaangevende artiesten als Aphex Twin, Squarepusher, Yves Tumor en Danny Brown. De vernieuwingsdrang van die artiesten was echter nergens te horen tijdens het optreden van Wu-Lu. Met z’n grungy gitaren, gespeeld ongeïnteresseerd ‘yeah’-geroep en algemene alt-rockuitstraling voelde het alsof we twintig jaar te laat de missing link tussen Nirvana en The Offspring hadden gevonden. Af en toe bleven de vocals achterwege en trok de groep een relatief sterke muur van dissonante gitaren op, maar over het algemeen was het een tijdcapsule naar een periode waar we niet bepaald nostalgisch naar zijn. Muziek om mokkend op het skatepark te luisteren na een ruzie met mama omdat je die dag te veel had gegamed.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content