Fijn, sympathiek en integer: Isbells stonden op een festival als Cactus perfect op hun plaats
PLUS: Eenvoudige folkrockliedjes met meerstemmige zangpartijen en een uitgekiende balans tussen akoestische en elektrische instrumenten: het kàn weer, tegenwoordig. Net als Fleet Foxes mogen we Isbells dan ook tot de erfgenamen van Crosby, Stills, Nash & Young rekenen.
De meeste leden van het groot-Leuvense vijftal zijn multi-instrumentalisten, maar of er nu op een trompet wordt geblazen (zoals in ‘Stoalin’), op een xylofoon gehamerd (‘Heart Attacks’) of op een cavaquinho getokkeld (het bezwerende ‘Reunite’), alles staat op ieder moment ten dienste van de songs van zanger Gaëtan Vandewoude. Die klinken soms een beetje naïef (‘As Long As It Takes’), maar ze zijn altijd catchy en bezield.
Zo ging ‘Falling In And Out’ over “de romantiek van het ruzie maken” en ‘Elation’ over hoe het voelt getroffen te worden door één van Cupido’s pijltjes. Het optreden kabbelde aangenaam voorbij onder de middagzon, maar gelukkig zorgden de immer vindingrijke gitaarmotiefjes van Gianni Marzo (zie ‘Heading For the Newborn’) ervoor dat onze aandacht nooit verslapte.
Naar het einde van de set toe kwamen Isbells overigens verrassend potig uit de hoek, met ‘Wolf Like Me’, een cover van TV On The Radio, waarmee de groep aangaf méér pijlen op haar boog te hebben dan door sommigen wordt aangenomen. Fijn, sympathiek en integer: Isbells stonden op een festival als Cactus perfect op hun plaats.
MIN: De afsluiter van het concert was meer sfeerschepping dan song; niet méér dan een excuus om een gezapig meezingmoment te creëren.
HOOGTEPUNTEN: ‘Wolf Like Me’, ‘Reunite’, ‘Heading For the Newborn’.
QUOTE: “We hebben nog tijd voor anderhalf liedje. Dus gaan we er gewoon twéé spelen!”
