Indierocktrio Horsegirl bewijst nogmaals dat de gitaar aan de vrouwen is

Ze dragen oma Kim Gordon van Sonic Youth op handen en dwepen met de indiescene uit de nineties, maar tienertrio Horsegirl wil vooral leeftijdgenoten inspireren: ‘Volwassenen moeten zich niet té comfortabel bij ons voelen.’

2022 belooft een gezegend jaar te worden voor met gitaren slingerende meidengroepen. Eerst was er de hype rond het Britse postpunkduo Wet Leg, dat vorig jaar met Chaise Longue tot hun eigen verrassing een zomerhit scoorde en recenter met hun titelloze debuutalbum doorstootte tot de top 5 in Engeland, Ierland, Schotland, Australië en Nieuw-Zeeland. (In Vlaanderen piekte het op een mooie zesde plaats.) Op dezelfde dag als dat album deelden ook The Linda Lindas hun eerste worp, Growing Up. Het piepjonge dameskwartet uit LA – tussen de elf en de zeventien jaar oud – mocht sindsdien al aantreden in het voorprogramma van persoonlijke helden als Bikini Kill en Yeah Yeah Yeahs en werd uitgenodigd in zowat elke populaire laatavondshow op de Amerikaanse kabel. Dichter bij huis kun je moeilijk naast het succes van Bluai kijken, de Antwerpse indieband van vier vriendinnen die triomfeerde in zowel De Nieuwe Lichting als Humo’s Rock Rally. Punk- en indierock blijken niet alleen springlevend, het zijn ook vaak jonge vrouwen die de gitaarwereld haar hernieuwde glans geven. Het is op die golf van onstuimige girl power dat ook Horsegirl, een meidentrio uit Chicago, u tegemoet komt surfen.

In het publiek op SXSW zagen we een bende mensen van de leeftijd van mijn vader, of ouder. Bizar.

Penelope Lowenstein

Penelope Lowenstein (gitaar/zang), Nora Cheng (gitaar/zang), en Gigi Reece (drums) zaten elk op een andere middelbare school toen ze elkaar in 2018 voor het eerst ontmoetten tijdens een van de vele naschoolse muziekworkshops in hun thuisstad. Ze leerden er onder meer samen jammen en wat een soundcheck is, maar ze leerden er vooral elkaar kennen, inclusief hun gedeelde interesse in het lokale DIY-circuit en hun dito passie voor lang vervlogen tijden waarin alternatieve gitaarmuziek en indiepop hoge toppen scheerden. ‘Onze band is ontstaan dankzij verschillende groepen, onder andere Sonic Youth, en scenes die eigenlijk niet meer bestaan maar waar we alle drie echt van houden’, zegt Cheng aan Loud and Quiet. ‘Dingen die we graag zelf hadden meegemaakt.’ Hun favoriete tijdperk is de jaren negentig, Kim Gordon noemen ze hun grootste voorbeeld, hun ultieme rockicoon. Vooral dat Gordon in haar memoires Girl in a Band bekende dat ze in de begindagen van Sonic Youth helemaal niet zo goed bas kon spelen, raakte een snaar, aldus Reece. ‘Minder is vaak meer.’

Andere muzikale hoekstenen op hun debuutalbum Versions of Modern Performance, dat deze week verschijnt: Stereolab, Yo La Tengo, de teksten van Belle & Sebastian en de shoegaze van Slowdive en My Bloody Valentine. Invloeden die zo’n drie decennia geleden voor het laatst hip waren, en dat ondervond Horsegirl toen het jonge trio enkele maanden geleden voor showcasefestival South by Southwest naar Texas afzakte. ‘Het was bizar’, vertelt Lowenstein aan NME. ‘In het publiek zagen we een bende mensen van de leeftijd van mijn vader, of ouder.’ Niks mis met een stel knikkebollende Generation X’ers en boomers als fans, maar toch: ‘Als oudere mensen zich door onze muziek aangesproken voelen, geweldig, maar we willen ook niet dat ze zich té comfortabel voelen. We zouden het fantastisch vinden om jongeren geïnteresseerd te krijgen in gitaarmuziek en punk.’ Aan TikTok doen ze niet, maar de groep is wel ontstaan door en voor jongeren, benadrukken ze in elk interview, met dank aan de bruisende DIY-scene onder minderjarigen in Chicago. ‘Mochten we niet opgegroeid zijn op een plek waar kids hun eigen shows organiseerden, zelf events op poten zetten en groepjes begonnen, dan had dit ons nooit een mogelijkheid geleken toen we jonger waren.’

In de drie jaar sinds ze voor het eerst met hun instrumenten de kelder van Lowensteins vader inpalmden, is er al veel veranderd voor Horsegirl. Ze promoveerden van tienershows in kleine clubs naar podia zoals dat van het Pitchfork Music Festival, en van obscure blogs naar de pagina’s van Rolling Stone. Ze werden overdonderd door een platendeal die hen via Zoom voorgeschoteld werd door Matador Records, de stal van hun ninetieshelden Yo La Tengo en Belle & Sebastian. Tijdens de lockdown schreven ze hun debuut bij elkaar. Na hun diploma-uitreiking begin vorige zomer verkasten Cheng en Reece naar een universiteit in New York, terwijl Lowenstein achterbleef in Chicago. Maar geen nood: binnenkort zal ze haar één jaar oudere bandmaats vervoegen, en intussen dient die uitstekende debuutplaat als testament voor hun wonderjaren vol honger en belofte. ‘Dit was de band van onze high school, nu wordt het hopelijk meer de band van ons leven’, aldus Reese. Voor wie in hun voetsporen wil treden: ‘Ga naar de shows van je vrienden, ga er dansen, ontwerp zelf je artwork, maak een fanzine, en stem je instrumenten niet te lang op het podium.’