In première: ‘Witte Lijnen’, het digitaal gehamster van monokimono

monokimono is de muzikale versie van het familiefotoboek dat je tijdens het verhuizen in de hoek van een zetel vindt. Een remedie tegen het vergeten. Bekijk de nieuwe clip voor Witte Lijnen hier in première.

Op elke middelbare school zit die ene jongen met lange haren, ketting aan de broek en met een bandshirt van een metalgroep met een onleesbaar logo op dat eerder op een bos takken dan op een bandnaam lijkt. Je zou het niet zeggen als je bovenstaande foto ziet, maar Ben Tanghe van monokimono was die ene jongen.

Tenminste, dat was hij tot hij zijn muzieksmaak uitbreidde en kleinkunst studeerde aan het conservatorium van Antwerpen. Na de middelbare school transformeerde hij en ging een wereld open. Tanghe’s project monokimono is daar het resultaat van. Die transformatie is dan ook verweven in de eerste ep, Kameleon.

Verzamelwoede

Toen zijn grootmoeder overleed en hij het huis moest opruimen, vond monokimono videocassettebandjes terug. Iedereen dacht dat die kwijt waren, maar gelukkig had oma Tanghe verzamelwoede en was het huis in Ternat volgestouwd met briefjes, dozen, foto’s en een filmcamera.

Op de cassettebandjes zag hij zichzelf en zijn broertje transformeren, van gillende jongetjes op een opblaasbootje (zoals in de videoclip van IJsjes) tot tienermetalheads en kleinkunstenaars. Met die tapes vond hij een ingang in het verhaal dat hij met monokimono wou vertellen. Hij wordt het liefdeskind van Spinvis en Gorki genoemd, maar heeft net zo goed iets weg van Gentse kleinkunstenaar Senne Guns en labelgenoot Fulco (Small Art Records).

Zélf is Tanghe niet zo een hamsteraar als zijn grootmoeder, ook niet in virustijden. Hij verzamelt wel harde schijven, waar mapjes leiden tot een doolhof van nog meer mapjes. ‘Dat is de verzamelwoede van deze tijd. Maar het neemt geen volledig huis in beslag.’ Hij houdt alles bij om niet te vergeten. ‘Ik heb een slecht geheugen. Ik kon me vanmorgen niet goed voorstellen hoe het begin van de quarantaine voelde. Video en muziek laten je een moment opnieuw beleven. Geur en geluid doen dat ook. Als ik op vakantie in een vreemde stad ga wandelen, maak ik geluidsopnames.’

Geluid is voor monokimono wat het befaamde madeleinekoekje was voor Proust: een zintuiglijke trigger van herinneringen. Zoals de Franse schrijver doet, timmert Tanghe het oprakelen van het verleden tot kunst.

Geloof het of niet, in virusvrije tijden vliegt de tijd. monokimono schreef nieuwe single Witte Lijnen vanuit het gevoel dat het leven te snel ging en hij geen tijd had om stil te staan. Om leuke dingen te doen en creatief te zijn. Hij gaf bijna fulltime les, geeft muziek- en theaterkampen aan kinderen en maakt muziek voor een eigen toneelvoorstelling. ‘Ik was begin dit jaar zo veel tegelijk aan het doen, dat ik hard ben gecrasht en alles even moest stoppen. Je hoeft niet altijd in beweging blijven.’

Zeker nu niet. ‘Ook nu blijft het idee dat we productief moeten zijn, verder leven. Iedereen toont op sociale media dat je iets van de quarantaine moet maken.’ Leren borduren en halsoverkop atletisch worden, bijvoorbeeld.

Prinses

monokimono nam Witte Lijnen in één dag op in een torenkamer van een oud kasteel, waar Frankie Fame een studio heeft gebouwd. ‘Alles klopte. Het was een heerlijke dag, met al de mooie vintage gear voelde ik me als een prinses in een schatkamer.’

In de clip voor Witte Lijnen volgt de camera lijnen, kriskras door elkaar gemonteerd. ‘Ik heb nu zo veel tijd, dacht ik, ik ga een perfecte videoclip maken. Tijdens het monteren merkte ik natuurlijk dat het nooit loopt zoals je wil. Daar gaat het nummer ook over, dus hebben we dat omarmd. We lieten fouten staan of vergrootten ze uit. Zo werd de clip mooier dan ik ooit dacht. Falen mag, loslaten is heerlijk.’

360https://www.youtube.com/video480YouTubehttps://i.ytimg.com/vi/oqq4gaijEPM/hqdefault.jpg2701.0