Als muzikant trekt Mirek Coutigny zijn geluid breder open dan ooit tevoren op The Road, maar vergis u niet: het nummer is een post-apocalyptische ode aan de traagheid.
De afgelopen jaren moest u wel erg zorgeloos in het leven staan om géén apocalyptische gedachten te hebben. Ook pianist Mirek Coutigny ontsnapte er niet aan. Al betekent het einde der tijden voor hem niet enkel dood en verderf. ‘Ik zie post-apocalyptische tijden ook als vruchtbare grond om iets nieuws op te bouwen,’ vertelt hij erover. ‘Denk bijvoorbeeld aan het boek The World Without Us van Alan Weisman. Daarin beschrijft hij wat er zou gebeuren als de mensheid zou verdwijnen en hoe de natuur weer zou overnemen. Misschien is dat een donkere gedachte, maar ergens vind ik dat ook geruststellend.’
Met zulke thema’s en een titel als The Road is het bij Coutigny’s nieuwe single moeilijk om niet aan Cormac McCarthy’s gelijknamige roman te denken. Toch vond de pianist meer inspiratie in een ander boek. ‘Station Eleven van Emily St. John Mandel is vond ik een heel inspirerende roman, waarin die post-apocalyptische thema’s mooi naar voren komen.’
Uitkijken naar de apocalyps
Reeds in 2016 begon Coutigny op basis van Station Eleven aan de schetsen van zijn album, dat later dit jaar uitkomt. Dankzij de coronacrisis, onze eigen kleine apocalyps, vond hij ook effectief de tijd om zijn ideeën volledig uit te werken. ‘In maart 2020 had ik net een ep uitgebracht. Eigenlijk was het plan om dat nieuwe materiaal eerst veel live te gaan spelen, en niet meteen aan nieuwe nummers te werken. Uiteraard heb ik dat niet kunnen doen, en door hele dagen aan mijn computer te zitten belandde ik weer bij die schetsen. De lockdowns waren een enorme hulp, in de zin dat ik enorm veel tijd had en ook wel een strakke dagstructuur voor mezelf had gevonden. Zo kon ik elke ochtend vier uur inrekenen om aan mijn muziek te werken. Een soort post-apocalyptische wereld om elke dag naar uit te kijken.’ (lacht)
De hoopvolle post-apocalyps van The Road werd dus niet in coronatijden geboren, maar lijkt er wel onlosmakelijk mee verbonden te zijn. ‘Ik ga niet beweren dat ik in volle coronatijden zelf enorm hoopvol was, maar ergens kon ik er wel het positieve in zien. Er heerste een soort van geloof dat we de crisis konden overwinnen als we allemaal samenwerkten. De plaat gaat ondanks de horrorbeelden ook over de veerkracht van de mens, en hoe zo’n radicale periode ook een reden kan zijn om dingen in positieve zin te veranderen.’
De traagheid omarmen
Opvallend is dat de plaat grotendeels geschreven werd in een stille tijd zonder prikkels, maar dat Coutigny zijn geluid net wijder opentrok. Waar de focus vroeger vooral op zijn pianowerk lag, klinken zijn composities nu epischer en elektronischer. ‘Op zich is dit eigenlijk waar ik altijd al heen wilde. Toen ik begon met muziek maken, besefte ik echter dat zo’n geluid niet makkelijk zou zijn om live te brengen. Zonder naambekendheid is het namelijk moeilijker om een grootse bezetting achter je te krijgen. Daarom dat ik misschien eerst wat neoklassieke ep’s uitbracht om mensen kennis met me te laten maken.’
Zijn grootse muziek betekent echter niet dat Coutigny niet van rust en traagheid houdt. ‘In die zin waren de eerste weken van de lockdown wel nog fijn. Het hyperkinetische van de wereld waarin alles snel moet gaan, werd radicaal teruggeschroefd. Ik was weer baas over mijn eigen dag. Ik besef dat dat heel geprivilegieerd klinkt, want ik zat op mijn gemak thuis met mijn vriendin, terwijl veel mensen het wel echt moeilijk hadden. Maar toch vond ik het fijn om in tijden van kortere aandachtsspannes en snelle media weer even de traagheid te omarmen. Daarom wil ik ook een lang album met een traag uitgesponnen verhaal uitbrengen.’
Voorbij de fascinatie van de eindtijden
Ook de video voor The Road is een ode aan de traagheid. We zien actrice Simone Milsdochter slenteren door een verlaten landschap. Het decor is post-apocalyptisch, maar slechts heel subtiel. -Dat is tot stand gekomen in gesprek met regisseur Bas Verbruggen. Zo’n post-apocalyptische setting kan heel snel heel cliché worden. Verlaten gebouwen, urban exploring,… wij wilden daarvan wegblijven. Onze video toont die post-apocalyptische wereld van Alan Weisman, waar de natuur twintig jaar later weer overheerst.’
Om diezelfde reden ziet het hoofdpersonage van de clip er niet onder de indruk uit in het verwoeste landschap. ‘Ik heb Simone expliciet gevraagd om niet rond te lopen alsof het landschap haar nog fascineert. Ze dwaalt er immers al twintig jaar rond. Uiteindelijk is de balans gewoon een soort bos, waar je af en toe nog een jerrycan of een verlaten gebouw tegenkomt. Aanvankelijk is zo’n nieuwe tijd interessant, maar na een tijdje wordt dat een nieuw normaal.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier