Puntjudith behandelt in kortfilm ‘Lawines’ op bedachtzame wijze een heleboel existentiële vragen die eigen zijn aan de mens. Dit doet ze door een collectief van artistieke zielen samen te brengen die allemaal op hun eigen manier deze vragen trachten aan te pakken.
‘Ik ben heel erg geïnteresseerd in het visuele verhaal rond muziek’. Dat is het motto waar puntjudith, het muzikale alter ego van de Nederlandse Judith Rijsenbrij, zich sinds het begin van haar muzikale carrière van harte aan houdt. Zelf beschrijft ze haar muziek als Nederlandstalige, elektronische pop, waarvoor ze haar muzikale invloeden put uit een divers ensemble van artiesten, waaronder Nina Simone, Spinvis en James Blake. Ze is ook niet vies van gevatte teksten die een subtiele maatschappijkritische boodschap achterlaten.
Ook wanneer wij het genoegen krijgen met haar te praten, legt ze de nadruk op ‘het visuele’. Zodoende sloeg ze voor haar nieuwste project – een kortfilm rond de thema’s van haar nieuwste EP ‘Lawines’ – de handen in elkaar met talloze andere talenten. Zo strikte ze bijvoorbeeld opkomend talent Vincent Tilanus om de regie onderhanden te nemen, en ook mode-artiest Esra Copur, die haar futuristische fantasie de vrije loop liet tijdens het creëren van de garderobe. De kortfilm genoot in september al een première op het Nederlands Film Festival.
‘Het was de bedoeling om een universeler verhaal te vertellen dan enkel mijn initiële visie, want die zat uiteraard al in de muziek.’ Het ontstaan van de samenwerkingen verliep naar eigen zeggen even organisch als het eindproduct ervan. ‘Na de opstart met Vincent kwamen er al snel langs beide kanten veel andere mensen bij kijken, en in een mum van tijd is het project een multidisciplinaire energiebom geworden. Door de nieuwe beelden en concepten van andere artiesten, kreeg de muziek steeds nieuwe lagen, en vormde het geheel een soort abstracte lawine.’
Natuurlijke snelweg
‘Lawines is naar mijn gevoel de natuurlijke tegenhanger van mijn eerste ep Snelweg. Een snelweg – menselijk product zijnde – raast zomaar overal doorheen. Een lawine doet hetzelfde, maar dan op een natuurlijke en grillige manier.’ Dat natuurlijke aspect is prominent aanwezig in de kortfilm, die ons meeneemt op een tocht langs de nummers Parels, Bulldozers en Open Eind. Het begint een beetje doomy, met een duidelijk gespannen puntjudith die in een soort van dwangbuisachtige, kleurloze baarmoeder gevangen zit. ‘We zochten specifiek naar een visualisatie voor het contrast van opgesloten zitten in een claustrofobische ruimte aan een soort navelstreng, en het losbreken daarvan richting een “nieuwe” wereld.’
De reflectiekamer
Waar kom je dan terecht wanneer je jezelf eindelijk losbreekt? Is het gras wel écht groener aan de overkant? Niet per se, geeft puntjudith aan, ‘want eigenlijk vlucht ze weg naar een plek waar ze met exact dezelfde problemen geconfronteerd zal worden. Ze belandt dus slechts in een reflectiekamer van haar ideale wereld.’ In die reflectie zien we dan iets wat op zich wel lijkt op een natuurlijke omgeving, maar waarvan we stiekem weten: dit is maar schijn. Alle reflecties die puntjudith vervolgens tegenkomt, die van verlangens, die van angsten, van liefde, maar ook van hoogmoed en verraad, worden visueel ondersteund door een emotioneel kleurenpalet van flitsen, projecties en slimme lichtcontrasten. Om de totaalervaring heel te maken, vertaalt ze ook diezelfde kleur- en textuurelementen door naar haar liveshows.
Zie mij, ik besta
De inspiratie voor dit project komt bij haar – in tegenstelling tot sommige van haar sounds – niet van een of andere bekende artiest. Volgens puntjudith zijn de ‘Voyager Golden Records’ – de twee met menselijke verwezenlijkingen volgedrukte platen die in 1977 de ruimte zijn ingestuurd – het perfecte voorbeeld van de individualistische ziekte die de mens bevat. ‘Het feit dat je een blauwdruk van de mensheid probeert te maken, die alles samenvat vanuit de hoek “zie mij, ik besta” vind ik zoiets hypermenselijk.’
Zelf probeert ze aan het individualistische denken niet te veel toe te geven. ‘Mijn werk gaat doorgaans over hoe ik me verhoud tot, en behoefte heb aan “de ander”. Ook in dit project wordt dat verbeeld door de mysterieuze motorman, die af en toe opduikt. Ik leef écht voor de samenwerkingen die ik met andere mensen aanga. Met alleen mijn ideeën kan ik onmogelijk de volledige tijdsgeest vatten.’ Dat het haar uiteindelijk toch gelukt is om – mits de hulp van enkele spannende wisselwerkingen – een prachtig resultaat te bekomen, valt niet te ontkennen.
Kortom: met Lawines kan de kijker zich verwachten aan een stortvloed vol telekinetische krachten, dansende larven, digitale bomen en insectachtige motorrijders die zonder pardon voorbij komen gebulldozerd in dit visuele spektakel. En waar eindigt deze eigenzinnige lawine? Laten we het erop houden dat het zeker niet toevallig is dat puntjudith de kijk- en luisteraar op hun honger laat zitten met het ‘open eind’.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier