In première: De Delvers steken al wie het moeilijk heeft een neonhart onder de riem

Op de nieuwe single Onder de vloer geeft de Belgische postpunk- en newwavegroep De Delvers een gezicht aan iedereen die vergeten wordt in de maatschappij.

‘Onder de vloer van deze wereld, wonen mensen die niet voldeden. Ze worden vergeten.’ Met de nieuwe single Onder de vloer wil de Belgische postpunk- en newwavegroep De Delvers de schijnwerpers richten op wie in de moderne maatschappij vergeten wordt. Ten tijde van energiecrisissen en financiële onrust is het een tekst die pijnlijk relevant klinkt. ‘Momenteel is het voor veel mensen zeer tastbaar geworden wat armoede nu precies betekent,’ beaamt bassist en tekstenschrijver Tom Kets. ‘Sommigen hebben het echt koud, kunnen hun rekeningen niet betalen en leven in angst voor onverwachte facturen en ziektekosten. De sociale uitsluiting die daarbij komt kijken, zit in dit nummer vervat.’

Toch is het nummer al een tijdje geleden geschreven. De tekst is niet noodzakelijk uit de actualiteit ontstaan, maar sluit aan bij de bredere thematiek die De Delvers doorgaans bespreken. ‘Enerzijds ben ik zelf een tijdje arm geweest. Ik ging studeren, en na een tijdje merk je dan dat het geld op is en dat het plots een hele oefening wordt om nog rond te komen. Anderzijds is de uitvalsbasis van onze band Boom, waar de armoedecijfers heel hoog zijn. Momenteel geef ik theaterworkshops voor de zomerschool en ben ik lesgever aan de academie van Boom. Als je je ervoor openstelt, dan kom je soortgelijke verhalen daar constant tegen.’

Graven in de moedertaal

Vandaar de groepsnaam van De Delvers: het vijftal graaft voorbij de schone schijn en probeert een andere werkelijkheid bloot te leggen. En dat steevast in het Nederlands, een taal die je doorgaans niet vaak hoort in postpunk en new wave. ‘Op die manier kunnen we het best uitdrukken wat we willen zeggen. We schrijven vaak hoekige teksten waarin veel gefilterd moet worden om de juiste boodschap te brengen, en dat voelt in het Nederlands toch iets natuurlijker.’

Kets benadrukt dat die boodschap, ondanks de maatschappelijke lading van de teksten, niet moraliserend bedoeld is. ‘Wij gaan graven en dingen proberen blootleggen, maar we dicteren nooit wat je er nu precies over moet denken. Onze missie is vooral om ons voor bepaalde dingen open te stellen zonder snel te oordelen. Ook Onder de vloer kan je op die manier zien. Zonder te moraliseren proberen we die vergeten mensen in de maatschappij eerst en vooral weer zichtbaar te maken. Je kan dingen onder de vloer verstoppen, of je kan je er net heel intiem mee gaan verbinden.’

Hart in neonlicht

In de bijhorende videoclip wordt de anonimiteit van mensen in armoede ook visueel uitgedrukt. Als openingsbeeld zien we een bureaucraat die zonder verpinken mensen ontslaat, zonder stil te staan bij de gevolgen van zijn werknemers. Vervolgens zien we al die vergeten mensen, wiens anonimiteit uitgedrukt wordt met emotioneel vlakke maskers, samen in een kelder. Letterlijk “onder de grond”. Onder elkaar, als lotgenoten, vinden ze steun.’

Een centraal figuur in de videoclip is het ‘hart in neonlicht’, waar ook het volgende album van De Delvers naar vernoemd zal zijn. We zien dit personage door de nachtelijke straten dwalen en uiteindelijk in dezelfde kelder belanden waar de gezichtsloze mensen samentroepen. ‘Op onze vorige plaat is het hart al heel symbolisch geweest. Het klinkt misschien pathetisch, maar we proberen vooral met een groot hart naar de dingen te kijken en ze vanuit die geest te benoemen. Door het hart in neonlicht te plaatsen, benadrukken we bovendien ook de nachtelijke aspecten van onze muziek. Neonlichten vind je vooral terug in donkere clubs en ik associeer het met een zekere groezeligheid. Ondanks ons grote hart is dat toch waar onze sound zich afspeelt, aan de donkere kant van de maan.’