‘Igor’ van Tyler, The Creator: knuffelplaat van tot inkeer gekomen crapuul

Ooit was hij de controversiële stokebrand van Odd Future en persona non grata in Engeland. Maar op zijn zesde elpee toont Tyler, the Creator zich van zijn meest ambigue en gevoeligste kant.

Grote opwinding in Zuid-Londen, twee weken geleden. Geen doorbraak in de brexit of een nieuwbakken, adellijke spruit zorgden voor chaotische straattaferelen, wel de aanwezigheid van Tyler, the Creator, die er een blitzconcert had aangekondigd. Vier jaar geleden werd de rapper door het ministerie van Binnenlandse Zaken van Theresa May nog voor onbepaalde tijd de toegang tot het land ontzegd wegens zijn songteksten, die zouden ‘aansporen tot geweld en intolerantie tegenover homoseksualiteit’ en ‘haat bevorderen met meningen die anderen provoceren tot terroristische daden’. Tyler, het vleesgeworden kalifaat.

Dat was in 2015, en de intussen 28-jarige rapper is zijn status van horrorfantasieën spuiende hooligan al even ontgroeid. Op zijn vorige album, het met zomerse soulmelodieën en psychedelische tierlantijntjes opgesmukte Flower Boy (2017), primeerde mijmerende introspectie op provocatie, en kwam de vermeende homohater zowaar – en enigszins op kousenvoeten – uit de kast. Tyler, de steeds meer fluïde, vele watertjes doorzwemmende hiphopartiest.

Zelfs zijn vertrouwde bariton is geen certitude meer. In Earfquake verbijt hij met breekbare kopstem liefdespijntjes en spijt: ‘I don’t want no confrontation, no/ You don’t want my conversation/ I just need some confirmation on how you feel.’ In de naar stoffige Isaac Hayes-elpees gestylede funk van I Think stort Tyler, met Solange in steun, zijn gekrenkte gevoelens uit: ‘Man, I wish you would call me/ By your name, ‘cause I am sorry’. De knipoog naar zijn geaardheid is er eentje voor filmkenners. Een teergevoelige knuffelplaat van tot inkeer gekomen crapuul, zou het? Feitelijk wel.

Ook het rond een obscure rhythm-and-bluessample gebreide A Boy Is a Gun, en het door CeeLo Green van Gnarls Barkley en La Roux opgewaardeerde Gone, Gone / Thank You, laten een tussen vallen en rechtkrabbelende gestrande ziel horen, suf gemept door Cupido. In What’s Good stuwen overstuurde synths het vlak onder het oppervlak drijvende venijn naar boven – ‘Dracula, Dracula, suck me first / I might get back at ya!’ – maar Pharrell Williams en een streepje Al Green besluiten de debatten met die eeuwige vraag waar eigenlijk niemand een antwoord op wil: ‘Are we still friends?’

Hij komt van ver en zal nog ver raken, Tyler, the Creator. De rapper die het steeds meer in de onbestemde punten na de komma gaat zoeken.