De dochter van Sting dus. Zou ze écht zo op haar ouwe lijken? En bovenal: diens kenmerkende hoge stemtimbre hebben meegekregen?
WHAT’S THE FUZZ?
En nu je het zegt: die ‘Selfmachine’ was toch best een knappe single, herkenbare gesynthetiseerde pop met die bekoorlijke zin ‘lonely robot in a wasteland, rusting in a lonely harbor’, zomaar geboren uit fikse zelftwijfel?
Nu, van dat laatste viel alleszins geen spat op te tekenen zaterdag. Behoorlijk zuchtig beende Coco Sumner de Marquee in, op veel te grote mannenschoenen (we hebben nét zo’n paar), vastbesloten er een doorslaande klapper van te maken. Dat marcheerde eerst betrekkelijk goed, met attractieve eightiespop die Brandon Flowers morgen bij vlagen belooft te komen bedrijven. ‘Party Bag’, ‘Selfmachine’ al meteen, dan ‘Turn Your Back On Love’: dit ging ergens heen, ja.
TOCH NIET BETER DE TOOG OPGEZOCHT?
Bijwijlen wel. Sumner en haar vierkoppige band slaagden er van bij aanvang dus wel in om een behoorlijk momentum te creëren, lang konden ze dat nooit bij de lurven houden. Met het zoutloze ‘It’s About To Get Worse’ speelden ze het kwijt, dankzij de Fleetwood Mac-cover ‘The Chain’ en het glinsterende ‘Quicker’ heroverden ze het, maar ook dat bleef niet lang duren. Toch een beetje een Trek en Sleuroptreden, dus.
HET YOUTUBEMOMENT?
Bij gebrek aan een consistent keur aan songs moest Coco dan maar voortdurend schoppen onder denkbeeldige konten uitdelen. Ten aanzien van het publiek voornamelijk, maar één keer ook bij haar band. Grappig: de toetsenist deed of ie niks had gezien, de drummer begon er alleen maar rare smoelen door te maken. Personeel!
(KB)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier