Chibi Ichigo en Umi Defoort hadden dure eden gezworen: dat ze nooit meer zouden samenwerken. En toen ging het land op slot en creëerden de hiphopster en de beatmaker hun eigen Chibumiverse. Maar eerst moet het koppel nog even De slimste mens doorspartelen.
‘Vogelkak brengt blijkbaar geluk.’
Tegen haar normale instincten in stuurde Sabina Nurijeva, beter bekend onder haar artiestennaam Chibi Ichigo drie jaar geleden via Instagram een bericht naar Umi Defoort. ‘Ik doe dat normaal nooit en had geen idee wie hij was, maar ik vond zijn stijl zo mooi.’ Wat later spraken ze af in Brussel, voor een stadswandeling, maar dat was buiten het precisiebombardement van een lokale duif gerekend. ‘Ik was bijna te laat voor onze eerste date omdat ik mijn haar nog aan het afspoelen was in een McDonald’s-toilet. Het klikte wel meteen en we hebben tot diep in de nacht gewoon gewandeld en gepraat in een park.’
‘Gelukkig heeft zij destijds die eerste stap gezet’, benadrukt Defoort. ‘Want laat ons wel wezen, ik ben geen versierder. Toen al helemaal niet. Ik was 21, en vooral onzeker en in mezelf gekeerd. Sabina is ook mijn eerste lief.’
‘Je had gewoon nog niemand ontmoet die je zag zoals je echt bent. Die je helemaal niet raar vond, zoals je zelf dacht, maar net razend interessant. En ik vind mensen maar zelden interessant.’
Sinds die avond in 2018 gaat het de twee ook professioneel voor de wind. Defoort mag zich ondertussen producer, beatmaker en vaste dj van Zwangere Guy noemen en dropte in volle lockdown zijn debuutplaat Um! En na Russian Snow, haar debuutsingle uit 2018, is het met de hiphopcarrière van Chibi Ichigo alleen maar steil bergop gegaan. Deze zomer presenteerde ze haar tweede ep Bloei in de hulpgevangenis van Leuven en binnenkort lost ze met Sussend een nieuwe single met de Nederlandse rapper Ness. In december volgt dan een eerste hint van Chibumiverse, de lockdownplaat waar ze als koppel aan timmerden.
Gelukkig heeft zij die eerste stap gezet. Ik ben geen versierder. Sabina is ook mijn eerste lief.
Maar eerst mogen ze allebei nog een gooi doen naar de bul van Slimste Mens ter Wereld, al verwacht geen van beiden er Leyers-achtige records neer te zetten. ‘Wij zijn geen quizzers’, zegt Defoort. ‘Het toeval wil wel dat we uit pure lockdownverveling de DSM-app geïstalleerd hadden om de tijd te doden. Drie weken voor we effectief gevraagd werden.’
‘Hij grinnikt. Echt lachen doet Defoort eigenlijk nooit, zullen we pas achteraf beseffen’, zo schreven we vorig jaar nog in dit blad. Heb je voor De slimste mens je behoorlijk fake bulderlach geoefend, Umi?
Umi Defoort: De keren dat je me op tv zult zien lachen waren oprecht. Maar die waren dus eerder uitzonderlijk. (grinnikt) Ik ga echt niet joviaal meelachen met stereotiepe grappen over mijn achtergrond. Blijkbaar is het op de Vlaamse tv nog steeds geestig om een Japans of Russisch accent te imiteren. Ik maak daar geen punt van – het is geen slechte wil, de Vlaamse mainstream loopt nu eenmaal achter op pakweg de VS – maar ik hoef ook niet te doen alsof ik dat dijenkletsers vind.
Sabina Nurijeva:(gelaten) Dat is humor uit een andere tijd, hè. Maar zo’n drama is dat niet. Vroeger had ik dat problematischer gevonden, toen ik me zelf nog schaamde over mijn nationaliteit en niet eens Russisch durfde te praten als mijn vriendinnen in de buurt waren. Ondertussen heb ik er vrede mee. Sinds ik als Chibi Ichigo naar buiten treed, heb ik mijn achtergrond helemaal omarmd.
***
Defoort – net wakker, ondanks het middaguur – schenkt zich nog een koffie uit, terwijl Chibi Ichigo het bij een paar kleine trekjes van een joint houdt.
Was jij niet gestopt, Sabina? De overlevering wil dat je daar klaar mee was toen je tijdens je eerste optreden een paniekaanval op het podium kreeg.
Nurijeva:(grinnikt) Een van de domste dingen die ik ooit gedaan heb. Ik wilde de zenuwen onder controle houden met wat joints, maar ik schatte de hoeveelheid verkeerd in. Dus kreeg ik plots een zware paniekaanval op dat podium. Ik denk – of hoop – dat niemand dat gemerkt heeft, maar sindsdien blow ik nooit meer op de dag van een show. Een paar trekjes als ik muziek maak in de studio, tot daaraan toe, maar ik wil nooit meer echt helemaal high of dronken zijn.
Defoort: Dat is gewoon jouw controledrang.
Nurijeva: Het is meer dan dat. Als ik terugkijk op de laatste jaren, was ik echt wel zwaar verslaafd aan weed. Tussen mijn zestiende en negentiende was ik vrijwel constant aan het feesten. Omdat ik nuchter gewoon niet gelukkig was. In tegenstelling tot nu.
Je had gewoon nog niemand ontmoet die je zag zoals je echt bent. Die je helemaal niet raar vond.
We treffen je in een goede periode?
Nurijeva: Ondanks alles mag ik niet klagen. Ook professioneel niet. Ik heb zelfs nog regelmatig kunnen optreden dit jaar, meer dan vorig jaar, zo leek het wel.
Defoort: Ze zit op het perfecte moment in haar carrière. Het gaat hard, ze wint aan bekendheid, maar het houdt nog steek als ze voor tweehonderd man optreedt. Dergelijke acts hebben de leegte gevuld dit jaar. Gorik (van Oudheusden, Zwangere Guy, nvdr.) daarentegen zag al zijn grote optredens gecanceld worden.
Nurijeva: Gelukkig ben ik ook heel goed in sparen. Dat heeft ons er de laatste maanden door gesleurd. Al waren dat in feite de centen die ik opzij had gezet om mijn volgende videoclips te financieren.
Defoort: Gelukkig kun jij een pak beter omgaan met geld dan ik. Dat heeft ons echt gered. De vinyl van Um! heeft ook wel opgebracht, maar verder moest ik het in de lockdown doen met 470 euro per maand, de uitkering van mijn halftijdse job in een schoenenzaak.
Had jij dit voorjaar ook geen handeltje in borduurwerkjes opgezet, Sabina?
Nurijeva: Ik wilde T-shirts met een geborduurde aardbei op laten maken (‘chibi ichigo’ is Japans voor ‘kleine aardbei’, nvdr.), maar de productiekosten bleken te hoog. Dus ging ik het in al mijn impulsiviteit maar zelf doen.
Ondertussen puilt jullie slaapkamer dus uit van de Chibi-merch?
Nurijeva: Ik heb er uiteindelijk twee gemaakt. Blijkbaar heb ik geen aanleg voor borduren. Laat staan het geduld.
In een tijd waarin veel releases om strategische redenen uitgesteld werden, dropte Umi in april Um! Ik ben er nog altijd niet uit of dat een meesterzet was of net heel ondoordacht.
Defoort: Dat hield gewoon steek. De wereld staat niet stil door corona, toch? Mensen hadden bovendien meer tijd dan anders om écht naar muziek te luisteren, niet als tussendoortje op de trein of tijdens het koken. Daarom wilde ik Um! ook per se op vinyl uitbrengen, omdat ik nog altijd de hoop koester dat mensen dit jaar weer de tijd gevonden hebben om een plaat op te leggen en gewoon in de zetel te blijven zitten. Om echt te luisteren.
Ik heb lang gedacht dat mijn vader neergeschoten was. Pas op mijn zestiende kreeg ik te horen dat hij nog in leven was.
Sabina, klopt het dat Umi je destijds het nodige zetje heeft gegeven om zelf op een podium te stappen?
Nurijeva: (knikt) Journalistiek studeren, daarna tv-bekendheid opbouwen en dan pas met mijn eigen muziek komen, dat was het brakke plan dat ik jaren geleden al bedacht had. Want een muziekcarrière an sich leek me niet realistisch. Toen ik een van mijn beste vrienden vertelde dat ik misschien het podium op wilde, lachte die me ook gewoon uit. Omdat die me nog nooit had horen zingen. Zelfs in de woordkunst-dramaopleiding ging ik uit angst alle zangsolo’s uit de weg. Acteren vond ik toen veel fijner: als je toch niet helemaal weet wie je zelf bent, is het comfortabel om in een rolletje te kruipen.
Tot ik een vette beat van Umi hoorde, en dacht: laat ik het daar eens op proberen. Ik had een tekst in gedachten en een heel plan. Maar…
Defoort: Die beat was voor iemand anders gereserveerd. Ik dacht dat je daar hooguit even op wilde oefenen. (grinnikt) Ik had haar ook nog nooit horen rappen. ‘Als je het echt serieus meent, ga je nu voor mij zingen’, zei ik. ‘Als je het niet eens voor mij kunt, hoe ga je dan ooit voor honderden mensen optreden?’ Waarop zij dichtklapte.
Nuryijeva: En ging wenen. Ik voelde me echt in een hoekje geduwd.
Er vallen ongetwijfeld ook iets tactvoller manieren te bedenken om iemand uit te dagen.
Defoort: Je moet sterk in je schoenen staan in deze sector. Met getwijfel koop je niks. Je moet vol overtuigd zijn en denken: mijn muziek is top, niemand heeft daar iets over te zeggen. Dat mocht ik toch aankaarten?
Nurijeva: Ik ben nog steeds blij dat hij dat gedaan heeft. Indien hij toen heel liefjes en inschikkelijk een nummertje met mij had gemaakt, gewoon om ervan af te zijn, had ik nooit de drive gevonden om mezelf echt te bewijzen. We hebben toen wel besloten om nooit samen te werken. (lacht) Ook al omdat mensen ons influisterden dat met je lief in een studio kruipen geen goed idee is. We hebben dat toch een paar maanden volgehouden, tot we samen voor de eerste ep Legenda gemaakt hebben.
Ik wilde T-shirts met een geborduurde aardbei erop. Ik heb er uiteindelijk twee gemaakt. Blijkbaar heb ik daar geen aanleg voor.
Later volgde Chibumi, een nummer op Um! En in de eerste lockdown werkten jullie samen aan Chibumiverse. Die Nederlandstalige ep verschijnt volgend jaar. Van wat ik al kon horen, schuiven jullie wat op van hiphop naar techno.
Defoort: Het is meer clubculture dan hiphop geworden. Met Chibumi hadden we een frisse sound gevonden, meer op gevoel dan op ratio, en daar zijn we verder op blijven werken.
Nurijeva: Voor de teksten heb ik me laten inspireren door de gedichten van Ruth Van de steene. (denkt na) Ik ben de hiphopbeats gewoon ook een beetje beu. Iedereen speelt maar op veilig vandaag en kiest voor sounds die zich al bewezen hebben. Het is fijn in je comfortzone, akkoord, maar je leert er niks nieuws meer.
Defoort: Ik hou van hiphop, maar het is allemaal wat eenheidsworst geworden. Neem de trendinglijst van Nederland of Frankrijk, speel daar twintig tracks tegelijk van af, en je zult amper verschil horen. Alles klinkt hetzelfde. Nederland? Alles is dancehall. Frankrijk? Alles is monotone drill. Niks mis mee: ik hou ook van drill, maar probeer er dan tenminste iets nieuws mee te doen. Neem nu wijlen Pop Smoke, die het genre in de VS heeft geïntroduceerd. Die nam een bekende Britse sound, maar gooide daar zijn eigen flow, lage stem en New Yorks accent over. Dat was vernieuwend, fris en over twintig jaar weten we nog wie Pop Smoke was. Maar die honderd copycats die in New York nu krek hetzelfde doen, zijn vooral zeer saai.
Als wij ons bovendien als klein land willen laten gelden in de muziekwereld, moeten we net straf uit de hoek komen. Denk aan Gorik, die eigenhandig old-school hiphop weer heeft gelanceerd in België, in een tijd waarin iedereen dacht dat jongeren enkel naar trap luisterden. Of Roméo Elvis, die samen met Le Motel op Morale en Morale 2 met een compleet nieuwe sound kwam.
Hoe verliep de samenwerking verder? Van Umi weten we bijvoorbeeld dat hij best koppig kan zijn in de studio.
Nurijeva: Wanneer we samen muziek maken, kunnen we elkaars kritiek plaatsen. Postproductie is een groter probleem. (lacht) We hebben vooral discussies over wie we in onze video’s willen, of wat de cover moet worden.
Defoort: We zijn twee sterke karakters met dito meningen. Maar we komen er altijd uit.
Als je het niet eens voor mij kunt zingen, hoe ga je dan ooit voor honderden mensen optreden?” zei ik. Waarop zij dichtklapte.
Op papier leest het gewaagd om in lockdown, een periode die voor veel koppels al een beproeving was, ook nog eens een extra project samen te beginnen.
Defoort:Not gonna lie: lockdown was soms moeilijk, ook voor ons als koppel. Maar onze ruzies gaan altijd over kleine dingen. Verder veranderde die periode ook weinig aan mijn leven: ik leefde voor corona al als een soort heremiet. Ik ga niet uit of op café, ik drink niet… Ik hoef niet zo veel sociaal contact. Sabina is meer dan genoeg voor mij.
Nurijeva: Ik miste mijn familie in Limburg, maar ik had het vooral lastig met de angst die ons werd aangepraat. Dan plooi ik helemaal terug in mezelf, en enkel muziek kan me uit die schulp krijgen. Ik had dus echt nood aan deze plaat. Wij hadden er nood aan. Je kunt ook maar zolang De slimste mens op je smartphone blijven spelen. (lacht)
Jullie lijken me een zeer compatibel koppel. In hoeverre speelt jullie achtergrond daar een rol in? Er zijn wel wat lijnen te trekken tussen de Japanse en Russische cultuur.
Defoort: Er zijn inderdaad meer gelijkenissen dan verschillen, denk ik. We delen dezelfde waarden, zoals respectvol omgaan met mensen en zeker met ouderen.
Nurijeva: Rusthuizen zijn eigenlijk een schande. Mijn hart breekt telkens ik daar beelden van zie. Kinderen zouden voor hun ouders moeten zorgen. (denkt na) We zijn beiden ook best gereserveerd, al uit ik dat anders dan Umi. Als ik me niet op mijn gemak voel, bots je op een grote muur, maar ik probeer wel het goede in iedereen te zien. Umi is geslotener.
Defoort: Sabina is veel spontaner dan ik. Minder argwanend ook. Als iemand mij bijvoorbeeld stuurt dat hij mijn shit leuk vindt en graag wil samenwerken, voel ik vooral wantrouwen. ‘Wat wil die van mij?’
Nurijeva: Nu goed, impulsiviteit is ook niet alles. Soms heb ik daar achteraf ook spijt van.
Waaraan denk je dan?
Nurijeva: Dan zeg ik ondanks tijdnood bijvoorbeeld toe op een cover voor Radio 1, en dan moet ik die plots, net voor de show, op een paar uur in elkaar draaien. Stresserend. Maar ik wil niks laten liggen. Dat heeft ook met mijn achtergrond te maken. Als je in België belandt en hier kansen krijgt die je in Rusland nooit gekregen zou hebben, is het bijna je plicht om die te grijpen. Zo voel ik het toch aan. Elke opportuniteit zie ik meteen als een gigantische kans. (denkt na) Ik heb waarschijnlijk een verwrongen perspectief.
Spreek mijn clichébeeld gerust tegen, maar de Japanse cultuur is er in wezen ook een van tijgermoeders: werken, presteren en vooral geen complimenten verwachten.
Defoort: Mijn moeder had zo’n band met haar moeder, wat er net voor gezorgd heeft dat zij echt niet zo wilde worden. En waar andere vaders mij misschien een junkie zouden vinden – waar iets voor te zeggen valt, mocht ik niet zo productief zijn – heeft mijn vader daar begrip voor. Hij was ook een jazzman in het New York van de jaren tachtig, ik geloof nooit dat hij zich daar voorbeeldig gedragen heeft. (lachje)
Nurijeva: Mijn moeder had vroeger wel ’tijgerkantjes’. (lachje) Ik moest de beste punten in de klas hebben. Daar viel niet over te onderhandelen. Tweede worden betekende gewoon dat je niet hard genoeg je best had gedaan. Zoiets draag je mee. Daarom ben ik vandaag nog altijd zo streng voor mezelf. Ik kan me ook niet herinneren dat ik ooit een knuffel heb gekregen, ik heb dat ook moeten leren. Ik neem haar dat niet kwalijk. Zij had het gewoon nooit gezien van haar moeder. Knuffels bestonden niet in de Sovjetperiode, daar was geen tijd voor. Als je kind gekleed en gevoed was, had je gedaan wat je moest doen als ouder.
Andere vaders vinden mij misschien een junkie, maar mijn vader is een jazzman. Ik geloof nooit dat hij zich in New York in de jaren tachtig voorbeeldig gedragen heeft.
Het verhaal van jouw biologische vader leest dan weer als een soort vreemde spin-off van The Bourne Identity.
Nurijeva: Toen ik twee was, wilde mijn moeder met mij vanuit Kazan naar België komen, weg van mijn vader, die dronk, losse handjes had en al eens andere vrouwen mee naar huis nam. Door vertragingen met het papierwerk hebben we nog enkele maanden vastgezeten in Moskou, waar het bericht kwam dat hij neergeschoten was. En overleden. Althans, dat heb ik lang gedacht. In werkelijkheid had hij die schietpartij gebruikt om onder te duiken. Pas op mijn zestiende kreeg ik te horen dat hij nog in leven was. Ik denk nog altijd dat mijn moeder de waarheid wel kende, maar dat het voor haar gemakkelijker was om mij als klein kind te laten geloven dat hij dood was. (schouderophalend) Hij zei onlangs dat hij het deed omdat hij zich schaamde en ons wilde beschermen.
Jullie hebben opnieuw contact?
Nurijeva: Ik hoorde het hem zeggen toen mijn moeder hem onlangs op speaker had. Zelf ben ik nog niet klaar om met hem te praten. Ik heb het hem wel vergeven. Geen idee of ik het echt meen, maar ik wil die wrokgevoelens niet. Ik ben al lang genoeg in therapie om dat allemaal een plaats te geven.
Mensen worden, zelfs in Rusland, zelden zonder reden beschoten. Heb jij een idee waar hij allemaal mee bezig was?
Nurijeva: Geen idee. Ik weet alleen dat hij geen goede man is. Nooit echt werk, altijd wat bijeen proberen te ritselen, sloten alcohol… Een typisch Russisch maffiatype, eigenlijk. (denkt na) En hoewel het vreselijk kut is dat mijn vader het nodig vond om zijn eigen dood te faken, heeft het me op zijn minst bakken inspiratie opgeleverd. Mijn eerste teksten gaan bijna uitsluitend over gemis. Misschien moet ik hem wel dankbaar zijn? Anders zat ik nu niet in België, had ik geen muziekcarrière en vooral ook geen Umi.
De slimste mens ter wereld
Umi Defoort begint op maandag 9/11, Chibi Ichigo op 12/11.
Sussend
De nieuwe single van Chibi Ichigo verschijnt op 12/11. Onschuldig, de eerste single van Chibumiverse, staat gepland voor de eerste helft van december.
Sabina Nurijeva
Geboren in 1997 in het Russische Kazan als Sabina Nurijeva. Komt op haar tweede naar België met haar moeder en groeit op in Hasselt.
Rapt ondertussen twee jaar, eerst in een Russisch-Nederlandse mengvorm, ondertussen voornamelijk in het Nederlands, onder de naam Chibi Ichigo (Japans voor kleine aardbei).
Heeft ondertussen twee ep’s uit, Legenda en Bloei.
Timmert tijdens de eerste lockdown met Defoort aan de ep Chibumiverse, die volgend jaar verschijnt.
Umi Defoort
Geboren in Brussel in 1995 als zoon van een Japanse moeder en de Belgische jazzpianist en componist Kris Defoort.
Werkt als beatmaker, producer en vaste dj van Zwangere Guy.
Debuteerde in april 2020 met zijn soloproject Umi.
Woont samen in Brussel met zijn vriendin Sabina Nurijeva.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
