Het nieuwe album van Solange is als vrijen met het licht uit

Op het langverwachte vervolg op het veelvuldig bekroonde A Seat at the Table dimt Solange Knowles de lampen en hult ze zich in impressionistische, psychedelische schaduwen.

Ze had jazz beloofd, en Solange heeft woord gehouden. Niet dat de jongste van de Knowles-zussen op haar vierde elpee volop aan het improviseren geslagen is, of dat ze onstuimige saxofoonsolo’s en tegendraadse drumpatronen in de vitrine zet. Wees gerust.

Solange refereerde in een column voor Dazed vorig jaar niet zomaar aan Joni Mitchell wanneer ze het had over ‘chords that ease themselves into one another, ­without ever showing their shadows’. Zoals Mitchell midden jaren zeventig uit de schaduw van de folk trad en met platen als The Hissing of Summer Lawns steeds lossere composities met liquide melodieën verkende, zo kiest Solange op When I Get Home voor een opvallend ­impressionistische, meer cryptische benadering van r&b.

Die evolutie is geen totale verrassing. In de jaren na A Seat at the Table kleurde de nu 32-jarige Knowles haar performances met esthetische verwijzingen naar het afrofuturisme, een culturele filosofie die via componist en fulltimeweirdo Sun Ra ook de jazz diep infiltreerde. Op When I Get Home zet Solange het venster naar die spirituele en psychedelische dimensie wagenwijd open.

Nadrukkelijk aanwezig zijn de vingerafdrukken van John Carroll Kirby, een producer en toetsenist uit LA die al samenwerkte met onder meer de kosmisch geïnspireerde hiphoppers van Shabazz Palaces. Op tracks als Way to the Show, Almeda en Time (Is) hanteert Kirby een subtiel, schaduwrijk klankpalet, een muzikaal rookgordijn waarin de stem van Solange als een kaarsvlammetje de weg toont. Ook prominent aanwezig is Standing On The Corner, een hedendaags fusionduo dat met zijn collagetechniek de interludes opvult.

Een andere opvallende naam is Panda Bear, oftewel Noah Lennox van Animal Collective. Aan Binz voegt hij een dosis minimalistische dub toe, op een plaat waar overigens opvallend weinig uptempo beats voorbijstuiteren. Een uitzondering is Stay Flo, waarin Metro Boomin – onlangs ook aanwezig op de nieuwe James Blake – eraan herinnert dat Solange wel degelijk de status van kroonprinses van de r&b geniet.

When I Come Home is een schijnbaar vluchtiger werkstuk dan zijn voorganger geworden. De contouren zijn vager, het is op de tast dat men op zoek moet naar houvast. Solange had dan ook een ‘sexyer’ album aangekondigd. En ja, vrijen doen we bij voorkeur ook met het licht uit.