Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de voorbije maanden. Bert Vliegen, zanger en bassist bij indierocktrio Teen Creeps, slaat met verbazing de potten gade die het debuut van zijn groep dezer dagen breekt.
Het zou nochtans van een gezonde zelfkennis getuigen mocht je zeggen: we wisten meteen dat we met Birthmarks iets geweldigs voor elkaar hadden gekregen.
Bert Vliegen: We zijn er zelf heel tevreden mee, dat wel. Maar we wilden niet keihard hopen op goeie recensies om dan misschien teleurgesteld achter te blijven. Daarbij: luide, punkrockachtige gitaren zijn niet meteen hip tegenwoordig. Neen, we zijn echt megacontent.
Nu je toch al van de daken aan het roepen bent, carry on.
Vliegen: Ik heb vorige week Freedom gekocht, die nieuwe plaat van Amen Dunes, en die vind ik fantástisch. Echt muziek voor nu, nu de zon er stilaan door komt. Die hele plaat rolt heel lekker, heeft een ongelofelijk naturel. Je hoort dat er veel vakmanschap en urgentie achter zit. Niet dat ze zo zot vernieuwend is – het klinkt allemaal zelfs vrij classic – maar de songs stáán er. Door zijn stem, en wat hij in zijn nummers vertelt, krijgt de plaat ook een hele relevantie. Qua gevoel doet ze me wat denken aan Wrecking Ball van Emmylou Harris, gemaakt met Daniel Lanois. Je zet die plaat op en ze lijkt zo natuurlijk als de lucht. Die groove, die melodieën, die harmonieën, het klinkt allemaal effortless. Ik heb nog het liefst van al dat een goeie productie niet opvalt.
Je bent zelf ook producer.
Vliegen: Beginnend, ja. (lacht) Ik hou ook wel van vette producties, van gear sluts als Nigel Godrich en Tchad Blake en zo. Lees ik over muziek? Ja, maar daarom niet altijd.
Toevallig ben ik nu wel bezig in Rip It Up and Start Again van Simon Reynolds, een relaas over de postpunk tussen 1978 en 1984. Dat gaat dan van Devo over The Residents tot The Birthday Party, Joy Division of The Fall. Je kent de klassiekers uit die periode wel, maar de muziek was nog veel weirder dan ik dacht. Het boek dat ik daarvóór heb gelezen, is 1q84, Haruki Murakami’s trilogie. Ik was op tournee met Sophia, waarin ik ook speel, dus ik had wel tijd om duizend pagina’s te verorberen. (lacht)
Ik vond het niet zijn beste werk, maar bij momenten joeg het me wel de stuipen op het lijf. Het is minder magisch-realistisch dan Kafka op het strand . Soms had het wel wat trekjes van een misdaadthriller, wat ik best goed vond. Ik zou zeggen: een aanrader voor iemand die drie weken tijd heeft. (lacht)
Een niet zo’n onschuldige vraag: gaan de heren van Teen Creeps vaak naar het theater?
Vliegen: Minder dan je zou denken, aangezien de vader van onze drummer Ramses daar toch iets in doet. (lacht) Dat is dus acteur Peter Van den Eede. In de stukken waarin ik hem al heb gezien, vond ik hem wel redelijk mindblowing. Hij voert nu samen met Damiaan De Schrijver My Dinner with André opnieuw op. Daar gaan we met de band zeker nog naar kijken. Als we vrijkaarten krijgen. (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
