Het buikgevoel van The Bony King of Nowhere: ‘Geen idee waarom de song daar stilvalt’

Na een relatiebreuk en een paar koude winters komt Bram Vanparys thuis als The Bony King of Nowhere, mét een nieuwe single en plaat. Waar Bony King gebleven is? ‘Ik heb daar niet zo’n geweldige uitleg voor.’

‘Muziekinterviews gaan vaak over oninteressante dingen’, zei Bram Vanparys, toen nog Bony King, drie jaar geleden in Knack Focus bij zijn toen nog kraakverse plaat Wild Flowers. Tenzij de muzikant in kwestie iets te vertellen heeft natuurlijk, en Vanparys hééft een verhaal. Hij kreeg een relatiebreuk te verwerken – ‘Die heeft mij veranderd als mens’, meer wil hij er niet over kwijt – en keert voor zijn nieuwe album Silent Days terug naar zijn oude nom de plume The Bony King of Nowhere.

Vanparys laat met andere woorden weer wat ruimte voor bredere arrangementen na twee vrij naakte akoestische platen, dus. ‘Ik heb daar niet zo’n geweldige uitleg voor. Mijn buikgevoel vertelde me gewoon dat het de juiste keuze was. Zodra de kogel door de kerk was, overkwam mij een raar gevoel van thuiskomen’, vertelt Vanparys.

‘Mijn sterrenbeeld is Vissen, en Vissen hebben een goed ontwikkeld buikgevoel. Ik moet nog beter leren luisteren naar het mijne’, neemt de singer-songwriter zich voor. Het is ook zijn intuïtie die hem na de release van Wild Flowers deed besluiten om een stuk land in de Vlaamse Ardennen te kopen en er te gaan wonen… in een caravan.

‘Ook in de winter. Een vrij heftige ervaring dus’, rilt Vanparys na. ‘Ik leefde met het idee dat mijn artistieke output beter tot zijn recht zou komen in een natuurlijke omgeving. Het leek mij leuk om echt in contact te staan met mijn omgeving. Je leert leven met weinig en hecht vanzelf minder waarde aan bezittingen.’

Midden in de emoties

Maar Vanparys voelde zich geen Superman in zijn caravan. Om zijn plaat af te werken trok hij naar de studio van Koen Gisen in Gent, samen met een roedel rasmuzikanten, onder wie vaste waarde en bassist Jasper Hautekiet (Guido Belcanto, An Pierlé), drummer Simon Segers (Absynthe Minded, De Beren Gieren), gitarist Filip Wauters (The Whodads), pianist Hendrik Lasure (Schntzl), elektronicatovenaar Milan ‘W.’ Warmoeskerken en mondharmonicaspeler Steven De Bruyn.

De ideeën die hij in zijn tijdelijke woonst opdeed, bleven wel grotendeels overeind. ‘Ik maak van elk nummer een demo, omdat ik dan nog midden in de emoties van het schrijven zit, en probeer zoveel mogelijk daarvan in de plaat te verwerken. Op die manier blijf ik trouw aan mijn ideeën.’ Ook de schijnbare fade-out in het midden van Every Road, de eerste single van de nieuwe plaat, komt uit die eerste ruwe versie. Weeral dat buikgevoel, aldus Vanparys: ‘Geen idee waarom ik daar het nummer liet stilvallen.’

Every Road roept het heldere beeld op van een kruispunt in een verlaten gebied naar keuze, zoals de Amerikaanse dichter Robert Frost het ooit omschreef in zijn klassiek geworden The Road Not Taken. Zijn naam opwerpen blijkt een goede gok. ‘Ik ben fan. Townes Van Zandt trouwens ook’, geeft Vanparys mee. ‘Frost heeft de kracht om iets heel poëtisch te verwoorden in gewone mensentaal. Nooit krijg je bij hem het gevoel dat je niet slim genoeg bent om het te snappen. Zelf ben ik ook wat minder metaforisch gaan schrijven. Ik heb wel standaard een bundeltje poëzie binnen handbereik, maar tijdens het schrijven lees ik er zelden in. Dan ben ik maar met één ding bezig, van ’s ochtends tot ’s avonds.’