Boze weergoden, een paleisrevolutie wegens geen zitjes in de tent en enkele tegenvallende hoofdacts: Jazz Middelheim kon geen perfect rapport voorleggen op dag 1. Maar de tent zat bomvol, en dat is wat telt. Of niet?
Bram Weijters’ Crazy Men: de redders van de dag
Wat doet een muzikant zoal om in de kijker te (blijven) staan en optredens te versieren? Een duik in zijn eigen verleden nemen en die eerste plaat gewoon opnieuw spelen. Of dat is althans het trucje dat nu al jaren werkt in pop- en rockmiddens, en dat ondertussen ook zijn ingang vond in hiphopkringen.
Wat origineler is, is een vergeten werk van een andere artiest opduiken, om het met een nieuwe band in te studeren, op te nemen én live te brengen. Dat laatste deed Bram Weijters met de soundtrack die Koen De Bruyne indertijd componeerde voor Here Comes The Crazy Man. We schrijven vierenveertig jaar geleden, in de bloeiperiode van de progrock en de jazzfusion. Een tijdperk waaruit een aantal jonge groepen tegenwoordig onverbloemd citeert, zij het door er een hippe draai aan te geven.
Het ontging Weijters niet, en hij nodigde Sam Vloemans (trompet), Andrew Claes(saxofoon, EWI), Vincent Brijs (baritonsaxofoon), Dries Laheye (bas) en Steven Cassiers (drums) uit om te fungeren als ‘crazy men’. Te gek? Inderdaad, maar dan wel in de positieve zin. Een intro met nummers van onder meer Herbie Hancock en Placebo zette de lijnen uit voor de rest van de set. De succesformule: geïnspireerde arrangementen, een hecht groepsgeluid waar geen noot tussen te krijgen viel én snedige solo’s.
Smaakmakers waren Brijs en Vloemans, die zich duidelijk extra verdiepte in de Bitches Brew-periode van Miles Davis. En Weijters zélf natuurlijk, tegelijk pianist en synthesizerwizard. En Claes, die liet de EWI die hij bij Stuff. zo graag en vaak hanteert grotendeels links liggen, om terug te grijpen naar de saxofoon. Ons hoor je niet klagen, want dit concert was meteen het hoogtepunt van de dag. Volgende keer een remake van Steely Dans Aja?
TaxiWars: de glibberige tweespalt van rock en jazz
Het was nog niet helemaal je dat, die eerste passage van TaxiWars enkele jaren geleden op Gent Jazz. Maar geleidelijk aan werd gelukkig een eigen sound gevonden, waarbij jazz- en rockidiomen versmolten tot een stuwend en dynamisch geheel. Saxofonist Robin Verheyen en zanger Tom Barman groeiden naar elkaar toe, met contrabassist Nicolas Thys en drummer Antoine Pierre als gedroomde sparring partners die voor extra adrenalinetoevoer zorgden. De volgende – derde – plaat van TaxiWars komt eraan, een ideale gelegenheid om hen nog eens naar Middelheim te halen. Zeker nu Verheyen er artist in residence is.
Het werd een ondertussen vertrouwde oefening in exorcisme, waarbij de vier hun jazzduivels ontbonden. De onderbuik van New York deed dienst als decor. Niet toevallig, want Pierre studeerde er een jaar, Thys woonde er een tijdje en Verheyen is er nog steeds gehuisvest.
En toch was er een licht onderhuids verschil met het verleden. De heren worden een jaartje ouder en gaan net iets beredeneerder te werk. De adrenaline stroomt nog volop en Verheyen ging een aantal keer heel heftig uit de bocht, maar voor het overige bleven de snelheidsovertredingen tijdens deze taxirit beperkt. Maar dan nog staat TaxiWars garant voor een avontuurlijke rit door het New York van Lou Reed en John Zorn, met als soundtrack een cassette van Devo. Benieuwd hoe ze dit zullen verwerken op die nieuwe plaat.
Kamasi Washington: de Cecil B. DeMille van de jazz
Twee jaar na elkaar op Gent Jazz en nu ook op Jazz Middelheim: waar heeft Kamasi Washington dit aan te danken, zeker na die twee eerder teleurstellende concerten in Gent?
Een muzikale vernieuwer kan je hem bezwaarlijk noemen, wél iemand die vakkundig recycleert, zijn klassiekers kent en in interviews het belang van namedropping scrupuleus weet in te schatten.
Ook nu weer was het groots, grootser, grootst. En vooral: luid, luider, luidst. Wat mystiek, de grote gewaden, uitgesponnen nummers, stevige saxofoonuithalen, de testosteron-ontbrandingen van bassist Miles Mosley en opnieuw de aanwezigheid van zangeres-danseres Patrice Quinn: het kwam ons allemaal uiterst bekend voor. Net als de solo’s van de twee drummers, en de bijdragen van papa Rickey Washington, nochtans aangekondigd als ‘special treat’.
Toegegeven, het blaasvolume van Washington is indrukwekkend. Maar om hem daarom de nieuwe messias van de jazz te noemen? Ach, de volgepropte tent kon haar geluk niet op met deze intergalactische trip in Sensurround. Veel kans dat hij volgend jaar op Couleur Café of in Werchter mag aantreden, of met zijn multimediaproject Harmony Of Difference opnieuw naar Gent of Middelheim komt.
Black Star: meer feestje dan revolutie
Het is ondertussen twee decennia geleden dat Yasiin Bey aka Mos Def en Talib Kweli hun vrijheidsboodschap verkondigden aan de hand van het muzikaal pamflet ‘Mos Def & Talib Kweli Are Black Star’, inmiddels een klassieker. Ondanks de aangekondigde stop enkele jaren geleden, staan ze nu terug samen op het podium en is er een heuse tournee uitgestippeld. Two for the money, one for the show.
Voor de gelegenheid nodigden ze het Hypnothic Brass Ensemble uit, een koperblazerij met een drummer, bassist en gitarist uit Chicago die reeds hand-en-spandiensten verrichtten voor onder meer Wu Tang Clan en Snoop Dogg. Veelbelovend dus.
Wie hoopte op een splinterbom zoals The Roots er vorige maand een de tent in gooiden in Gent, was eraan voor de moeite. In pure Las Vegas-traditie animeerde een dj het publiek met een mash-up van herkenbare deuntjes die makkelijk werden meegezongen. Een aanfluiting voor de hiphop. Presentatrice Lies Steppe werd zelfs uitgefloten toen ze de groep na dat intermezzo kwam aankondigen. Respectvol was dat allerminst.
Toen Yasiin Bey en Talib Kweli dan eindelijk op het podium verschenen, beperkten ze hun rol aanvankelijk tot functionele emcees, enkel bijgestaan door diezelfde dj. Een wat magere vertoning. Gelukkig verscheen, na nog eens twintig minuten, de bende van het Hypnothic Brass Ensemble. Maar echt revolutionair werd het nog steeds niet. Pas halverwege de set, na een getrouwe versie van Bob Marleys Is This Love, borrelde de assertiviteit stilaan op en kregen de geëngageerde teksten de nodige scherpe kantjes die tot dan afwezig bleven. Zo werd het toch nog even Revolution is the answer, maar over de hele lijn zal dit eerder bijblijven als een concert onder de leuze The party is here. Is dat dan de toekomst van de jazzfestivals?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
