Groezrock: ‘Technofeestjes, katers en slaaptekort’

Songs als een stormram, en fans die met de vuist in de lucht meezingen, dat is wat Groezrock al 21 jaar overeind houdt.

Een laatste festivaldag is als een nat keukenpapier. Iedereen is murw geslagen door de bands van de vorige dag (Rancid!), de technofeestjes op de camping (altijd de Duitsers) en katers of slaaptekort. Wie zich echter voorbereidt op de zomerfestivals mag zich na anderhalve dag niet laten kennen en kruipt desnoods nog half in pyama naar de Monsterbar voor extra energie. De organisatie heeft immers ook voor deze zondag behoorlijk wat lekkers back- en onstage gepropt.

Versuz The World mocht de main stage openen, en deed dat best aardig, al zaten de handjesvol opdagers voornamelijk nog met hun hoofd bij gisternacht. Ook Kevin Seconds kon de slaap niet uit de oren knallen, die eer was voor Billy The Kill, wederom Belgen en goed voor een stevig ontbijt van vetkuiven en rocktunes. De Mainstage werd stilaan wakker.

Zebrahead kon hier twee jaar geleden al op verrassend veel bijval rekenen en probeerde het trucje dit jaar -ietwat minder- over te doen. Dangerous Summer was voor ons dan weer een -best aangename- ontdekking. De band die omschreven werd als een mix tussen The Starting Line (ja!) en Jimmy Eat World kon bekoren, maar miste de catchy refreinen die beiden referenties zo groots maakte.

De eerste dikke regendruppels jaagde meer volk dan verwacht de main stage tent binnen, maar we menen dat zij het zich niet beklaagd zullen hebben. Motion City Soundtrack speelde ieders verwachtingen vol, en hun vrolijke riedels deden zelfs de meest volgeinkte beren dansen. Nog nooit zoveel mensen weten knuffelen op een slagzin als “let’s get fucked up and die”, trouwens.

Gelukkig kwam de zon halverwege de dag naar buiten om te spelen en nestelde menig festivalganger zich tussen vertrappelde drinkbekers in de lemige vochtigheid van een middagdut. Ondertussen raasden de mannen van Such Gold over het etnies-podium, al lieten veel mensen zich verleiden tot de aanlokkelijke danstunes die de Jaegermeistertent ernaast voortbracht. Wanneer de temperaturen stijgen, zo ook het gemoed blijkbaar.

Your Demise trok zich niets aan van de opgelaten sfeer en zonneschijn buiten en donderde iedereen die het waagde zich in de buurt van de Impericomstage te begeven omver. Songs als een stormram, en fans die met de vuist in de lucht meezingen, dat is wat Groezrock al 21 jaar overeind houdt.

Massale opkomst voor Alkaline Trio die er meteen invlogen zodat zelfs zonnebaders buiten de main stage tent het niet konden laten vanuit horizontale positie mee te luchtdrummen. Ook een van de weinige bands die zich inlaten met een bindtekst hier en daar. “My first pet was a tarantula. His name was Gary”, heel wat minder diep dan de meeste oneliners die hier voornamelijk over “standing together” en “staying true” schijnen te gaan. Niets tegen dat soort propaganda overigens, op geen enkel ander festival is de saam’horigheid groter, en die slagzinnen zullen er zeker aan bijdragen.

De Macbethstage is voorgehouden voor de iets kleinere bands, maar zo gedroeg We Butter The Bread With Butter zich niet. De stofwolk voor het kleine podium huisvestte talrijke moshpits, slowdancers en stagedivers die allemaal van mening waren dat deze band op grotere podia thuishoorde. Volgend jaar?

De taferelen die zich voor de Macbethstage afspeelden waren echter slechts een lightversie van wat er in de aangrenzende Etniestent plaatsvond. Slapshot wist het publiek gek te maken en verwelkomde zowat iedereen on stage. Stagedivers werden gelanceerd al maakten ze deel uit van een confettikanon en een ongelukkige stage climber mocht zich aan slapshots befaamde cinnamon challenge onderwerpen. De volgetattoeerde stakker moest een volledige lepel kaneel inslikken zonder spuwen, overgeven, hoesten of drinken. Huisvrouwen onder u weten hoezeer de man na afloop zijn prijs -een bandshirt- verdiend had.

Daarna werd het schipperen tussen het reeds bevestigde talent van Anti-Flag op de Impericom stage en The Swellers op de Macbeth stage. Beiden een tien voor passie en catchyness wat ons betreft.

Wordt vanavond nog naar uitgekeken: de jongens van Terror -een vaste beukende waarde op Groezrock-, het oldschool talent van 7 Seconds en de loepzuivere NYHC van Gorilla Biscuits. Ook de drie afsluiters van de main stage zijn niet van de minsten: Thrice, waarvan niemand dit jaar nog een tour had verwacht, Simple Plan, die uw innerlijke tiener een huppelig orgasme geeft met hun opzwepende poppunk en De Comeback Van Het Jaar: hardcore legende Refused.

Met een wolkendek dat volledig plaats heeft moeten ruimen voor good vibes, scheurende gitaren en knallende drums belooft deze 21e editie van Groezrock in schoonheid af te sluiten.

Katrin Swartenbroux