Greg Dulli over zijn plaat zonder uitspattingen: ‘Ik voelde me weer onschuldig als een kind’

Ooit stapelde Greg Dulli, de krachtcentrale van Afghan Whigs, The Twilight Singers en The Gutter Twins, de uitspattingen op. Maar Random Desire, zijn eerste ware soloplaat, is uit wel heel vreemde stimuli geboren. Een gesprek over harpen, kerstsongs en stroop. ‘Ik heb lang gedacht dat ik nooit zou sterven.’

Greg Dulli (54) is goedgemutst. Met een zwart exemplaar om precies te zijn, assorti met de rest van zijn plunje. In de niet bijster warme wandelgang – dit is Brussel in december – waar hij tussen de interviews door de benen strekt, kan er zelfs een imitatie van Nick Cave af. ‘Zal ik even vertellen hoe Cave een song schrijft?’ laait hij plots op. ‘Gewoonlijk gaat er iemand in dood, gebruikt hij een kleur – meestal rood – en klutst hij er een religieuze referentie doorheen. Live gaat het dan zo (doet het voor): je banjert opgefokt en gebogen over het podium als iemand die zijn sleutels is verloren, en zwaait met je hand alsof je die net hebt verbrand. (lacht) Maar wat een artiest. Ik hou van hem. En ook van Warren Ellis, een echte rockster.’

De geinige ambiance weerspiegelt de rust die al een tijd over Dulli’s leven is neergedaald. Sinds eind jaren tachtig heeft hij een oeuvre gehouwen uit de donkerste brokken van de mannelijke psyche: drank- en drugsverslavingen, depressies en seks, veel seks. Wie een karikatuur van Greg Dulli wilde klutsen, moest evenmin als hij zelf net met Cave deed niet lang naar woorden zoeken. Maar dat verleden heeft hij ondertussen op enkele armlengtes gezet. Op Random Desire hoor je nog steeds dat Dulli uit eigen belevenissen put, maar die hoeven niet meer van de vorige nacht te dateren.

Ik moest er onlangs aan denken dat je ons eind 2018 hebt verblijd met die feestelijke cover van de musicaldeun Have Yourself a Merry Little Christmas.

Greg Dulli: Aah, de versie die sommigen zin geeft hun polsen over te snijden. (lacht) Zelf vind ik het niet eens zó’n deprimerende cover, hoor. Al moet ik toegeven dat hij de vergelijking met een zelfmoordbriefje kan doorstaan. Het verhaal erachter is dat het heel snel is gegaan. Ik was in de studio met Christopher Thorne (coproducer van Random Desire , nvdr.) en het gesprek belandde bij kerstsongs. Chris vroeg: ‘Hé Greg, heb jij ooit al een kerstsong gecoverd en indien niet, welke zou je doen?’ Dus zei ik: ‘Déze.’ Ik ging achter de piano zitten, een uur later stond het op tape en zo hebben we het uitgebracht. Mijn vriend Phil Harder vond het zo geweldig dat hij er een prachtige video bij heeft gemaakt, met dat lucifermeisje. Daarbij laat ik het qua kerstnummers, hoor. Ik ben Mark Lanegan niet, die er ooit een hele ep mee heeft gemaakt.

Die cover kunnen we nu als de voorbode beschouwen van de vele tedere, zelfs zoete arrangementen op Random Desire. Ook al blijven je teksten donker, of toch minstens dubbelzinnig.

Dulli: (grijnst) Well, I’m not gonna do straight sweet, ever. Dat boeit me niet. Te moeilijk voor mij, te klef. Je weet wie Paolo Conte is? Hij heeft een song die Reveries heet. Hartverscheurend mooi, o mijn god. Ik heb het laten vertalen omdat ik dat nummer wilde coveren. Die jazzakkoorden gingen mijn petje wel te boven, dus deed ik het op mijn eigen, simpele manier. Daaruit is het nummer Slow Pan ontstaan. Dat is mijn eerbetoon aan Paolo Conte geworden. Pure tederheid, zonder een greintje kwaad.

Er mochten zelfs harpen aan te pas komen.

Dulli: Hey, ik had zelf ook niet gedacht dat je die ooit bij mij zou horen, man. (lacht) Het was gewoon duidelijk dat de song die dingen er graag bij had. Dus deed ik wat ik altijd doe wanneer ik speciale verzoekjes heb: ik belde Jason Faulkner, die onder meer in Becks band speelt. Hij moest niet eens telefoontjes plegen: zijn vriendin speelt harp. Weet je, deze plaat voelt voor mij heel… eerlijk aan. Ik leg mijn hart gewoon op tafel, zonder inleiding. De plaat duurt zevenendertig minuten en op The Tide na zijn de nummers allemaal beknopt. Je bent binnen en zo weer buiten.

Zeg je nu dat je ooit oneerlijk bent geweest in songs?

Dulli: Neen, maar neem nu Gentlemen van Afghan Whigs. Dat is zo’n fucking boosaardige plaat, echt gemeen. Naarmate de jaren verstreken, had ik het almaar lastiger met de persoon die ik toen was. Ik was wel eerlijk, maar ook nasty, snap je? In die zin heb ik afstand van mezelf genomen. Hoewel: raar genoeg heb ik geen enkel probleem met Blackberry Belle van The Twilight Singers, dat nochtans even donker en bizar is. Toen we onlangs met de band aan het repeteren waren, gaf ik hen een lijst van te kennen songs en ik moest mezelf intomen: wow dude, wil je soms héél die plaat spelen? (lacht) Al die nummers zijn oogappels van me. Als je zou vragen naar wat ik zelf de beste song vind die ik ooit heb geschreven, zou ik waarschijnlijk Martin Eden van The Twilight Singers antwoorden. Omdat ik er meteen een innige vriendschapsrelatie mee had. Die song kwam naar me toe, stelde zich voor, en zei: play me like this.

Bij The Gutter Twins deelde je de eer met je dikke vriend Mark Lanegan, maar bij je andere bands was je altijd al de kapitein van het schip. Wat is dan het verschil met deze soloplaat Random Desire, waarop toch ook weer lieden uit die bands meedoen?

Dulli: Dat ik de partijen van elk instrument zelf heb bedacht. Met Chris Thorne als mijn rechterhand. Ik heb nog nooit zo veel plezier gemaakt bij het maken van een plaat. I had a fucking blast. Niet dat het vroeger een hel was, maar nu had ik pas echt het gevoel dat ik me van niemand iets moest aantrekken. Niet: o-oh, de gasten in de band hebben niet genoeg te doen, ik zorg maar beter dat ze elk een stukje kunnen spelen. Deze keer moest ik alleen rekenschap afleggen aan de song. Ik voelde me weer als een kind: onschuldig, alleen met mijn verbeelding. Chris is een geweldige gitarist maar heeft nog nooit op een van mijn songs gespeeld. Hij gaat gewoon uit de weg – geldingsdrang is hem vreemd. Een briljante geest die me, gewoon door er te zijn, wind in de zeilen blies. Nu ja, door er te zijn: in feite was ik bij hém thuis, in de Joshua Tree-woestijn. Zijn vrouw maakte lekker eten, ik speelde met zijn zoontje, zijn hond is een prachtbeest… Dat was al die tijd mijn familie. Ideale omstandigheden. Een haast transcendentale ervaring die ik nooit zal vergeten.

Je speelt meerdere instrumenten én je bent hardcore fan van multitalent Prince. Het verbaast dat je zo’n solotrip nooit eerder hebt ondernomen.

Dulli: Het moment was er nooit rijp voor. Ik heb nooit iets willen forceren omdat ik wist dat de boel als een kaartenhuisje in elkaar zou stuiken. Je moet de natuurlijke gang van zaken respecteren. In feite was die kerstsong de vonk. In de zin van: gewoon doen wat goed voelt op het moment. Ik kan trouwens niet wachten om dat kerstnummer op zomerfestivals te spelen. (lacht)

Er zijn momenten in Lockless en Scorpio waarop je zangtimbre plots helemaal anders klinkt. Het doet denken aan…

Dulli: Bob Dylan? Ha! Nashville Skyline is allicht mijn favoriete Dylan-plaat, omdat hij daarop compleet anders zingt dan op al zijn andere werk. Zeker in Lay Lady Lay zingt hij vanuit het achterste van zijn keel. Dat ben ik ook beginnen te doen, om eens een andere kant van mezelf neer te zetten. Chris noemde dat personage Mr. Molasses. Zoals in melasse, dikke, traag vloeiende stroop. Hoe vaak hebben Lanegan en ik niet Girl from the North Country gezongen… Weet je, zo ver in je carrière nog met nieuwe dingen dollen, zonder wat je goed doet te verwaarlozen, dat is ongelooflijk opwindend. Een voorbeeld: het heeft heel lang geduurd vooraleer we drums hebben toegevoegd. De songs klonken cool zónder. Maar toen ik Patrick Keeler, de drummer van Afghan Whigs, naar zijn mening vroeg, vond hij dat ze er toch bij moesten.

Wat had je dan verwacht dat een drummer zou zeggen?

Dulli: O, maar het was geen sollicitatie. Hij vond dat ík achter de drumvellen moest gaan zitten. En dat heb ik gedaan. Man, ik voelde me weer jong. Stoutmoedig.

In The Tide zing je: ‘I’ve got things to do before I fade away.’ Weegt het besef dat je meer jaren achter de rug hebt dan nog tegoed?

Dulli: Toen ik dat neerschreef, dacht ik: nou, dit is een van de eerste keren dat ik mijn eigen sterfelijkheid erken. Ik vind inderdaad dat ik nog van alles te doen heb. Zonder druk. Al realiseer ik me natuurlijk dat tijd kostbaar is. Op mijn vijfentwintigste dacht geen haar op mijn hoofd eraan dat ik ooit zou doodgaan. Het klinkt onnozel, maar inmiddels weet ik dat ik níét eeuwig zal leven. Wat niet wegneemt dat ik nog jong genoeg ben om uit de rest van mijn bestaan buitengewone ervaringen te slepen. Dankzij prachtige vriendschappen, dingen die voor mij werkelijk van betekenis zijn. Zoals mijn huisdieren, of de beleving van wat ik maar mijn kunst zal noemen. Al van sinds ik een kind was, heb ik dit willen doen. Ik was aangetrokken tot drums en gitaar en dat gevoel is nooit gesleten. I love this, dit geeft me een kick zoals niets anders. Wat ik zei over songs die uit het niets komen? Dat bevestigt dat er een magie bestaat buiten alles wat we denken te kennen. Soms lijkt het mij bijna onmogelijk iets in woorden of klanken te vatten. Wel, drugs, alcohol of een andere persoon zullen me dan echt niet kunnen helpen. De oplossing moet uit mezelf komen. Die bron heb ik op deze plaat vaak kunnen aanboren.

Tot slot: ik spreek je buddy Mark Lanegan binnenkort. Wat mag ik hem uit jouw naam vragen?

Dulli: (denkt na) Vraag hem wanneer hij nog eens een boek schrijft. Dat heeft hij net voor het eerst gedaan. Het is nog niet uit, maar ik heb het gelezen en het is geweldig. He’s a natural. Zonder ghostwriter. Je mag hem ook zeggen dat ik van hem hou en zijn grootste fan ben.

Ik probeer het allemaal te onthouden.