Graspop: Sensationele Iron Maiden

De band T-shirts van Iron Maiden kleurden de festivalweide. De Britse band sloot het festival waardig af. Maar voor Maiden het podium bestormde, laafden we ons aan enkele opmerkelijke optredens.

Bij aankomst op de festivalweide kon je er niet naast kijken: de band T-shirts van Iron Maiden kleurden de festivalweide. De Britse band sloot het festival waardig af. Maar voor Maiden het podium bestormde, laafden we ons aan enkele opmerkelijke optredens.

Moonspell ****
Deze Portugese metalsensatie is sinds Wolfheart (uit 1995) een begrip geworden. Ik heb nooit begrepen waarom, want de band klonk toen als twee druppels water op Type O’ Negative. Maar Moonspell evolueerde wel degelijk naar een eigen sound. De doemsfeer is blijven hangen en hun sound situeert zich tussen gothic en trash metal. In de Marquee liet de leadzanger Fernando Ribeiro er geen gras over groeien. Hij liet weten dat ze net uit het vliegtuig waren gestapt, beloofde de behoorlijk volgelopen tent te omarmen met angst en stak van wal met het openingsnummer van Alpha Noir : Axis Mundi. De toon was meteen gezet. Ribeiro droeg gedurende dit nummer een masker -theatrale sferen zullen deze dag verder vullen- dat hij uiteindelijk afwierp. Waarop de band zich vol overgave ploegde tussen zowel nieuw als oud materiaal. Beenhard, stevig en opzwepend.

Red Fang ***
Het Amerikaanse collectief Red Fang speelt snoeiharde stoner rock. De heren serveerden een pretentieloze en groovy set, met gevoel voor humor. Deze band schrijft het woord ‘fun’ met de grote F.

God Seed *****
Ooit de documentaire ‘Metal -a headbanger’s journey’ gezien? Zegt het hoofdstuk over de Noorse black metal je nog iets? Dan ben je de scène waar aan een kerel in een (wijn)kelder naar diens inspiratiebron wordt gevraagd (hij antwoordt na een gewichtige stilte: ‘Satan’) niet vergeten. Dit individu gaat door het dagelijkse leven als Kristian Elvind Espedal. Zijn podiumnaam luidt echter Gaahl. Zijn werk met de black metalband Gorgoroth schreef geschiedenis. Anno 2007 stapte hij (samen met de gitarist King ov Hell) evenwel uit de band. Op Graspop liet Gaahl het bloed, de armpinnen, varkenskoppen en de kruisen met naakte madammen en heren achterwege. Een lederen vest, gelaatsschmink en zijn door merg en been gaande stem volstonden om de sfeer in de Marquee om te toveren tot een begrafenisritueel. En dat is een eufemisme. De noise en snedige riffs hypnotiseerden. Gaahl keek bezwerend de tent in en citeerde zowel uit het oeuvre van Gorgoroth als nieuw werk.

Ghost ***
God Seed had bij vlagen iets theatraals. Het zou pas echt theater blazen worden bij King Diamond. Ghost was er een prima opwarmer voor. De leden van dit collectief dragen lange zwarte gewaden en hun identiteit wordt door een masker verborgen. Ze worden dan ook de ‘Nameless Ghouls’ genoemd. De bandleider -u bekend als Papa Emeritus- draagt een kardinaalstoga en een doodshoofdmasker. De heavy metal van deze Zweden klinkt soms behoorlijk seventies achtig. Plezant is het wel. Live weet Ghost best te entertainen. Maar hun excentrieke uiterlijk is niet steeds recht evenredig met de muziek.

In Flames ****
De melodieuze death metal van dit Zweedse collectief eveolueerde met de jaren naar een meer groovy sound. De band is een begrip en draait ondertussen al een dikke twintig jaar mee. Zij het met vallen en opstaan. Maar live is de groep imposant. Vorig jaar gaf In Flames nog een uppercut van een optreden tijdens de Lokerse Feesten. Anders Fridén stak gisteren van wal met ‘Reroute to Remain’ en bleef het tempo strak houden tot de finish. In een woord: super!

Epica ***
De Nederlanders van Epica brengen een mix van gothic en symfonische metal, gelardeerd met snuifjes power- en melodische metaal. De zangeres Simone Simons zwaaide de rosse haren weelderig in het rond, snauwde en schreeuwde maar leek er vooral veel zin in te hebben. De boute energie spatte dan ook van het podium en werkte bijzonder aanstekelijk op het enthousiaste publiek.

Iron Maiden *****
Anno 2009 tourden de pioniers van de New Wave of British Heavy Metal met Powerslave in het vaandel. Nu dient hun zevende plaat ‘Seventh Son of a Seventh Son’ als rode draad van de set. Het openingsnummer ‘Moonchild’ deed de festivalweide van bij de aanhef meteen daveren. Bruce Dickinson nam vat achter de drums van McBrain en rende vervolgens als een bezetene rond het als een hoefijzer opgebouwde podium. De Maidens hebben steeds een voorliefde voor wat theatrale show gehad en ook deze keer veranderden de achtergronden regelmatig van doek en schoven tijdens de integrale versie van ‘Seventh Son of a Seventh Son’ orgelpijpen uit het podium naar boven. Alsook de duivel (tijdens -wat dacht u?- ‘The Number of the Beast’) en (uiteraard) mochten de Eddie’s niet ontbreken. Iron Maiden bracht een fantastische en energieke ‘best of’ (nu ja, ze hadden nog een uurtje langer mogen spelen voor mij) met onder meer prima versies van ‘Phantom of the Opera’ en ‘Running Free’ uit hun debuutalbum. Het anthem ‘Fear of the Dark’ werd luidkeels meegezongen. Maiden grasduinde uit een oeuvre dat terug gaat tot 1981. Maar hun songs klinken nog steeds fris en dynamisch. Live blijft Maiden een sensatie.

King Diamond ***
De Deense heavymetal zanger King Diamond (minder bekend als: Kim Bendix Petersen) bracht visueel spektakel. Zijn falsetstem joeg hij door een aan beenderen bevestigde micro. Gedurende de eerste nummers nam Diamond met zijn band plaats achter een hekken. Het decor oogde als de inkomhall van een spookkasteel. Jawel, voor het occulte en horrorverhalen was je hier aan het juiste adres.

Piet Goethals