Absynthe Minded, Gorki en het publiek maakten van de openingsavond van Festival Dranouter een meer dan geslaagd rock-‘n-rollfeestje.
Festival Dranouter opende voor het eerst in zijn geschiedenis met een volwaardig programma op donderdagavond. De Australische band Expatriate begeleidde rond de schafttijd de blijde intocht van een 15.000-tal festivalgangers met hun potige indie-rock. Starsailor-frontman James Walsh nam het daarna over. Solo, maar – een beetje verbazend toch – met nagenoeg uitsluitend werk uit zijn vorig leven. Zoals verwacht kon worden, daagde Thomas Van Nuffelen, zanger van de Nederlandstalige popband Andes, op voor een gastrol in One More Day, een song die ze samen schreven. Voor de rest viel er weinig opzienbarends te noteren, op de finale na misschien, waarin Walsh Jay-Z’s Empire State of Mind verwerkte in een van zijn eigen nummers, ‘omdat een paar akkoorden opvallend overeen komen’. Fraai gedaan, daar niet van, maar het kwam allemaal nogal mak over. Zoals een gezellige brombeer links van ons opmerkte vooraleer hij zich richting de dichstbijzijnde toog begaf: ”t had net zo goed Tom Dice kunnen zijn die daar stond’.
Absynthe Minded trok de avond helemaal open met zijn geweldige mix van rock, jazz, klezmer en nog een pak andere fijntjes geïntegreerde muzikale invloeden. Het is hier al vaker geschreven, hoe goed de band gerodeerd is. Na hun optreden gisteren zijn we geneigd daar nog een extra lap aan te geven: de band rond Bert Ostyn is zonder de twijfel de beste Belgische band van het moment.
‘There is good music and there is better music’, zo vatte Bob Dylan de muziekindustrie ooit samen in een toegeeflijke bui. Absynthe Minded heeft enkel muziek die tot de twee categorie behoort. Uitschieters tussen de hoogvliegers zijn het ongemeen dreigende, met een net iets te lang contrabassolo beginnende Multiple Choice en het meeslepende, op het randje van het psychedelische Stuck in Reverse. Bij dat deel van het publiek dat de band hoogstens van de topsingles Moodswing Baby, My Heroics Part One en Envoi kenden, voelde je bij momenten de verbazing opduiken.
Niks is ooit perfect, natuurlijk. Zanger Bert Ostyn heeft niet de übercool van Tom Barman, noch de search and destroy-look van een Tim Van Haemel. Hoeft ook niet, maar een beetje meer attitude mag wel. En zoniet, dan op zijn minst iets meer geïnspireerde bindteksten en/of een vlottere overgang tussen de songs.
Wat vermocht Gorki nog, na zo’n set? Wat vermag Gorki sowieso nog? Luc Devos is toch al enkele jaren geen muzikant meer, maar eerder – schrappen wat niet past – columnist / clown / stand-upper / theatermaker? Toch niet! Het feestje dat hij gisteren met zijn gereformeerde band ten beste gaf – het enige optreden van Gorki tijdens deze festivalzomer – was er eentje om duimen en vingers bij af te likken. Een good old rock-‘n-rollshow met een zeer hoge entertainmenstfactor, die na een experimenteel begin uitmondde in een Greatets Hits-event zonder weerga. Met Luc Devos als een ongegeneerde master of ceremony (’t is een sexy nummertje, for you sexy bitch!’). En hoewel het gros van de songs toch al twee decennia op hun setlist staat, speelde de groep ze met de bezieling van een beginneling. De inbreng van de twee relatieve nieuwelingen zit daar mogelijk voor iets tussen: de uitstekende drummer Bert Huysentruyt (zie ook het – we blijven het herhalen – onvolprezen Het Zesde Metaal) en gitarist Thomas Van Elslander (check Raymond, Arno, K’s Choice).
Gorki werkt naar verluidt aan een nieuwe studioplaat: met deze bezetting zijn we geneigd daar weer naar uit te kijken.
Karel Degraeve
