Georgia Anne Muldrow: ‘Ik heb het liever over de schoonheid van zwart zijn’

© .

‘Stay woke’, zong ze tien jaar geleden, samen met Erykah Badu. En zelf voegt Georgia Anne Muldrow nog steeds de daad bij het woord, onder meer op haar uitstekende album Overload, en binnenkort voor uw neus in Brussel.

Patchoelisoul, spacey r&b, kosmische jazzriedels en die stem, die stem: ook u zult in hogere sferen raken bij het uitstekende nieuwe album Overload van Georgia Anne Muldrow, zangeres, muzikant, producer, activist, moeder én spraakwaterval. Wanneer we haar opbellen in Los Angeles ratelt ze bijna een uur lang vrolijk ons bandje vol, met sappige lachsalvo’s en vele stopwoordjes als ‘you know what I’m saying?’

Muldrow is een artiest in hart en nieren, die de muziek met de paplepel ingegeven kreeg door haar vader Ronald Muldrow en haar moeder Rickie Byars Beckwith. In 1982, een jaar voor Georgia’s geboorte, waren zij Chemise, het one-hitwonder achter het disco-soulnummer She Can’t Love You.

Jullie zijn een klein landje, maar wel eentje met een van de grootste genocides op zijn geweten. Ik weet het wel, hoor!

Georgia Anne Muldrow: Chemise stond mijlenver van de muziek die mijn ouders anders maakten. Mijn moeder was een singer-songwriter en een toetsenist, mijn vader een jazzgitarist die met Eddie Harris en Pharoah Sanders speelde, maar die ook gepassioneerd was door elektronica. De homestudio bij ons thuis puilde uit van de speeltjes. Het zag eruit als dokter Frankensteins laboratorium. Op een dag kwamen ze spelenderwijs bij She Can’t Love You terecht, maar mijn moeder had daar haar bedenkingen bij. ‘Schattige song, maar is dit wel wat we willen doen?’ Het was Eddie Harris die hen voorstelde de song onder een andere naam uit te brengen. En zo ontstond Chemise.

Wanneer werd je je bewust van het feit dat je ouders niet zomaar muzikanten waren, maar ook een hit hadden geschreven?

Muldrow: Mijn vader sprak er nooit over, maar voor mijn moeder was het iets positiefs. Voor haar was funk een kracht. Wanneer ik op school gepest werd, omdat mijn haar niet recht en plat was, dan sprak ze me zo moed in: ‘Girl, you got the funk. Keep your head high.’ Later, toen ik in New York woonde, werd ik me pas echt bewust van de impact van She Can’t Love You. Mijn ouders hadden de plaat niet eens in huis, maar in New York was het een hit geweest en je hoorde het er overal: op de radio, in de taxi, in de breakdancescene, op rapfeestjes… Nog later kwam ik te weten dat het in Frankrijk een megahit was geweest en een groot succes in heel Europa. Soms, wanneer de song ergens speelt, kan ik het nog altijd niet laten om te roepen: ‘Hey, that’s my mom, yo!’(lacht)

Er is in je familie ook een connectie met Alice Coltrane, de weduwe van jazzgigant John Coltrane en zelf een gevierde muzikant.

Muldrow: Mijn tante Ronda, de beste vriendin van mijn moeder, was een volgeling van de ashram die Alice Coltrane in de jaren zeventig had opgericht. Coltrane was tante Ronda’s goeroe en ze was altijd in de buurt. Die hele spirituele community was een soort tweede familie voor me. Alice Coltrane wist dat ik ooit met synthesizers zou gaan werken, lang voor ik op eentje gespeeld had. Ze zag de muziek in mij voor ik die zelf ontdekte. Coltrane was als een godin voor mij.

'Zonder Alice Coltrane had ik hier allicht niet meer rondgelopen.'
‘Zonder Alice Coltrane had ik hier allicht niet meer rondgelopen.’

Ze gaf je zelfs een boeddhistische bijnaam: Jyoti.

Muldrow: Mijn tante Ronda zou me vermoorden als ik het een ‘bijnaam’ zou noemen! (lacht) Voor veel mensen is Jyoti gewoon mijn naam, punt. Het betekent ‘hemels vuur’. Het betekent dat ik niet mag bang zijn om te schitteren, dat ik het vuur brandende moet houden. Ik zal je eens een magisch verhaal vertellen: rond mijn vierde kreeg ik een dodelijke ziekte. De dokters hadden me afgeschreven. Ik herinner me nog goed dat ik in het ziekenhuis lag, mijn leven aan een zijden draadje. Ik zag mezelf liggen, als was ik een geest die boven mijn lichaam zweefde. Ik zag hoe Alice en de andere mensen van de ashram op bezoek kwamen, hoe ze mijn moeder en mijn broer maaltijden brachten, en hoe ze voor me baden. Vele jaren later vertelde tante Ronda me dat Alice Coltrane mijn geest had gezien, aan de voordeur bij haar thuis. Blijkbaar was ik op zoek naar rust. Ze heeft toen een manier gevonden om mijn geest terug te doen keren naar mijn lichaam. Zonder Coltrane en haar spirituele begeleiding had ik hier waarschijnlijk niet meer rondgelopen, bestond ik niet meer. Ik gebruik haar lichtende voorbeeld – én dat van haar man – elke dag. De Coltranes zijn een van de fundamentele pijlers van mijn muziek. De helende, transformerende kracht van muziek, dat namen ze beiden erg serieus. En ik ook.

In Vital Transformation, een song over spiritualiteit op je nieuwe plaat, zing je: ‘People feel more cozy with the internet / Don’t even have no real friends / Life is too short to have alternate selves.’ Is het internet een vloek?

Muldrow: Ik ben niet een van die mensen die technologie de baarlijke duivel vinden. Zonder technologische vooruitgang zou ik geen platen kunnen producen, om maar iets te zeggen. Maar er is wel degelijk een keerzijde. De technologie stelt ons in staat om meer en makkelijker dan ooit connecties te maken met andere mensen. Maar in werkelijkheid bepaalt technologie meer en meer ons gedrag. We worden geprogrammeerd door de programma’s die we bedenken. And that ain’t cool. Het internet zou een instrument kunnen zijn om elkaar beter te begrijpen, maar het wekt ook isolatie en egocentrisme in de hand. Het internet is zeer zelfbevestigend, want uiteindelijk trek je zelf aan de touwtjes. En zo geeft het internet, en vooral de sociale media, je altijd gelijk. Dát vind ik gevaarlijk, want zo verlies je respect voor andere mensen en voor andere meningen.

Georgia Anne Muldrow

Geboren in 1983.

Woont en werkt in Los Angeles.

Getrouwd met rapper Dudley Perkins, beter bekend als Declaime.

Ook bekend als Ms. One, en Jyoti, de naam die ze op haar jazzgetinte releases plakt.

Debuteert in 2006 met het album Olesi: Fragments of an Earth, op het alternatieve hiphoplabel Stones Throw.

Heeft samengewerkt met Erykah Badu, Mos Def, Robert Glasper en Madlib, die haar album Seeds (2012) producete.

Zo hoort u het eens van een ander: ‘If people like Amy Winehouse, they’re going to get their minds blown when they hear Georgia Anne Muldrow’, aldus Mos Def.

Op een schaal van 1 tot 10, in hoeverre ben je een politieke artiest?

Muldrow: Ik mag dan een performer zijn, maar ik ‘speel’ nooit, snap je? Want dat is politiek voor mij tegenwoordig: een schouwspel, theater. Ik beschouw mezelf liever als een cultureel geëngageerde artiest. Politiek is heel erg wispelturig geworden. Het enige wat politiek doet, is pleisters op grote, gapende wonden kleven. De grote issues in de maatschappij pakken ze nooit aan. Politiek is berekend misbruik van een grote groep gewone mensen door een kleine groep geprivilegieerde mensen. De wereld op z’n kop. Cultuur daarentegen bepaalt hoe álle mensen leven. Leven en leren, daar wil ik het over hebben.

Maar er staan wel degelijk politieke songs op Overload, Blam bijvoorbeeld.

Muldrow: Ja, natuurlijk. Ik ben en blijf een zwarte persoon, you know!(lacht) Maar ik heb het liever over de schoonheid van zwart zijn. Ik bedoel maar, Afrikanen waren van de eerste mensen die op deze planeet rondliepen, en we zijn er nog steeds. Dat is een goed teken, toch? Dat wil zeggen dat niet alles naar de kloten is, you feel me?

Je bent een optimist.

Muldrow: Ik ben een hardcore optimist! De Black Panthers waren ook optimisten. Je moet wel. Ik zou geen songs zoals Blam, over wapengeweld, slavernij en rebellie, schrijven mocht ik geen optimist zijn.

De tegenstellingen worden tegenwoordig wel weer heel scherp gesteld. Zelfs in België loopt een clubje rond dat stickers verkoopt met ‘White Lives Matter’.

Muldrow: Tja, van waar zou dat komen, denk je? Jullie zijn een klein landje, maar wel een met een van de grootste genocides op zijn geweten. Ik weet het wel, hoor! Nu, daar gaat Blam eigenlijk over: zulke dingen – racisme, ongelijkheid… – moet je een halt toeroepen voordat het groeit en de rest van de cultuur infecteert. You gotta nip it in the bud, before it happens again. Daarom zeg ik dat politiek tekortschiet. Cultuur is het antwoord. Cultuur is wat mensen bindt, hoe dingen evolueren, wat de mensheid vormgeeft. Cultuur is leven. Zelfs bacteriën in een petrischaaltje noemen ze ‘een cultuur’, weet je wel? En muziek is een geweldig instrument om die boodschap te verspreiden. Muziek is mijn technologie om te helpen, te helen, te leren. Daar dienen songs voor: om te inspireren. Kijk naar iemand als Aretha Franklin, zij betekende voor veel mensen veel meer dan eender welke president of andere machthebber ooit heeft betekend.

Mos Def heeft jou al vergeleken met grote dames als Nina Simone, Roberta Flack en Ella Fitzgerald. Grote schoenen om te vullen.

Muldrow: Zeg dat wel. Je kunt trouwens niemand vergelijken met Nina Simone. Wat zij deed, dat was onbevreesd. Nina ging een dialoog aan waar veel mensen nog niet klaar voor waren. Je hebt mensen die liedjes zingen, en je hebt mensen die liedjes móéten zingen. Nina behoorde tot de tweede categorie. Zulke artiesten maken geen muziek, ze zijn de muziek. Mijn moeder was ook zo. Ze leefde muziek. Ze is mijn grootste rolmodel. Ik ben muziek gaan maken omdat ik net zoals mijn mama wilde zijn. En toen ontdekte ik computers en synthesizers. (lacht)

Overload

Uit op Brainfeeder.


Het concert van Georgia Anne Muldrow in de VK, Brussel werd uitgesteld van vrijdag 2 november naar vrijdag 12 april 2019. Alle info: vkconcerts.be.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content