Daniel Lanois en Trixie Whitley maakten er zondagavond een ****-optreden van.
Mooi, maar af en toe wel wat saai optreden van Morcheeba (***) zondag op het slot van Gent Jazz. Pas met het laatste nummer Rome wasn’t built in a day zorgde dat voor enige deining in de tent.
Nee, wij – en een groot deel van het publiek – zaten toen vooral te wachten op Daniel Lanois’ groep Black Dub, ft. de Gents-Amerikaanse zangeres Trixie Whitley. Om eerlijk te zijn: we zaten al een jaar te wachten, want in 2010 stonden beiden ook al op de affiche. Maar toen raakte Lanois betrokken in een motorongeval en dus kwamen ze met enige vertraging in Gent aan.
Opmerkelijke keuze wel van de organisatoren om Lanois en Whitley Gent Jazz te laten afsluiten. Lanois heeft op het eerste gezicht evenveel met jazz te maken als Bart De Wever met een compromis. En Trixie Whitley heeft een geweldige stem, maar een grote carrière in de jazzwereld voorspellen we haar niet meteen.
Toch maakten beide protagonisten er zondagavond een ****-optreden van. Twee jaar geleden zagen we Whitley nog enigszins ongemakkelijk naast Lanois schuifelen in de Ancienne Belgique. Maar omdat Rome ook niet op een dag gebouwd is: in die twee jaar heeft de Gentse massa’s présence en zelfvertrouwen gewonnen. I’d rather go blind, I believe in You of zelfs The Messenger: het klonk allemaal even vettig en overtuigend. En af en toe zelfs breekbaar, zoals Silverado, een van de vele hoogtepunten in de set.
‘Het voelt alsof we bij Trixie thuis spelen’, riep Lanois ergens halverwege. Yours truly, zoals hij zichzelf noemde, verkeerde in opperbeste luim. Hij improviseerde er op los – waardoor het met enige verbeelding toch nog wat van een jazzoptreden kreeg.
Bijzondere vermelding ook voor jazzdrummer Brian Blade: de man speelde zondag werkelijk als een bezetene en kreeg terecht het langste applaus van de avond.
‘Azo mooi allemaal’, riep iemand in het publiek. Ja zeg, wie zijn wij om het publiek tegen te spreken?
Stijn Tormans
