Gent Jazz Dag 7: Kruder & Dorfmeister

Het verleden mag er zijn, maar de toekomst is twijfelachtig.

Gent Jazz had gisteren drie acts in de aanbieding die van ver of dichtbij wat met elektronica hadden. De eerste was Vive le Jazz, een voorlopig eenmalig project waarbij hits van Vive la Fête een swingjazzkleedje kregen. Dat klinkt op zich niet als een heel erg slecht idee, maar helaas bleek het in de praktijk een behoorlijke sof.
In de handen van het vermoedelijke amateur-jazzgezelschap waarmee Danny & Els zich omringd hadden verloren de songs al hun fut, en ook de stem van Els Pynoo en haar aparte benadering van de meest geschikte toonhoogte bleken beter te gedijen in het kader van hun eigen slightly trashy elektrorock.
Als Danny dan ook nog telkens hij even ontwaakt denkt te moeten doen alsof hij de muzikanten aanwijzingen geeft, zich schijnt te verbeelden dat stuurloos getoeter op een saxofoon in de buurt komt van wat John Zorn doet en tot overmaat van ramp ‘I Get a Kick Out of You’ durft zingen (?), dan is het hek helemaal van de dam. Vive le Jazz gâte la Fête.

Nadien werd het beter, met het Cinematic Orchestra, die in 2007 een liveplaat mochten opnemen in de prestigieuze Royal Albert Hall in London – niet het eerste het beste orkestje dus. We kregen dan ook stuk voor stuk doordachte, rijkelijk geschakeerde composities te horen, steunend op een door opperhoofd Jason Swinscoe gelanceerd loopje (helaas niet live ingespeeld) dat dan telkens stilaan werd ondergesneeuwd door zoemende baslijnen, tintelende gitaarakkoorden en dromerige synthesizerklanken. Voeg daarbij een uitstekende zangeres zonder tekst, een zo nu en dan stevig uithalende saxofoon en een drummer die ervoor zorgde dat we soms zonder het te beseffen stonden te dansen en je hebt een geschikte act voor het tweede weekend van Gent Jazz.
Alleen: waarom waanden wij ons nu toch voortdurend in zo’n luxueuze beach lounge op een Grieks eiland naar keuze in plaats van in de filmische sprookjeslandschappen die het orkest vermoedelijk wilde evoceren? Is dit soort muziek gewoon door associatie helemaal verknoeid voor ons (en moet de plaatselijke SABAM dergelijk etablissementen derhalve dringend eens aan de tand voelen?). Of hadden wij toch gewoon liever een club gevonden waar ze wat meer rum in de cocktails doen, waar er wat meer zand tussen de broodjes zit en waar de vrouwen aan de toog er wat jonger uitzien? Eén ding is zeker: op een concert van pakweg Tortoise, Massive Attack, Jazzanova of zelfs Zero 7 hebben we ons zulks nog nooit afgevraagd.

Op naar Kruder & Dorfmeister dan maar, sinds hun (re)mixplaat ‘The K&D Sessions’ – meer dan twee uur lang relaxerende elektronica met ballen – de afgoden van elke lounge lizard met oog voor zijn street credibility. K&D zijn naar het schijnt zestien jaar samen dit jaar en dat wordt gevierd met een beperkte tour die hen voor de eerste keer ‘live’ laat optreden op een aantal exclusieve locaties, zoals de grote tent op De Bijloke blijkbaar. Wie bij live had gedacht aan een kluit muzikanten kwam bedrogen uit: ‘live’ wil in deze kringen namelijk zeggen dat je de bevoegde DJ niet met vinyl of zelfgeschreven CD’tjes ziet goochelen maar dat hij met behulp van computers, samplers en sequencers ter plekke iets in elkaar draait.

Gevolg: er is nog minder te zien dan tijdens een DJ-set, maar dat wordt gewoonlijk gecompenseerd door visuals. Die mochten er zijn, net als het eerste halfuur van de K&D-liveset, opgedragen aan ‘The Past’ en opgevuld met het soort stuff dat hen aan hun status hielp: breakbeats, jazzy hiphop, glinsterende geluidseffecten en vooral die heerlijke gonzende, diepe dubgrooves die zelfs hun meest zweverige concocties nog een onweerstaanbare cool bezorgen.

Helaas moest, terwijl de obligate MC’s (respectievelijk lookalikes van Michael Stipe en Busta Rhymes, om u een idee te geven) stilaan begonnen te irriteren, nadien ook ‘The Present’ eraan geloven, en die bleek te bestaan uit heel wat minder bijzondere onderkoelde house en een remix van het geweldige ‘Jaguar’ van DJ Rolando. ’t Is niks, dachten we, want zo meteen komt ‘The Future’, en dan krijgen we vast gemene dubstep in onze maag gesplitst, maar neen, ook de toekomst bleek bij K&D te klinken als de veel te trancey technopop waarmee Slam een jaar of tien geleden de radio haalde (en als de zoveelste spielerei met de baslijn van ‘Seven Nation Army’ – zucht).

En dus hangt het er maar van af waarmee je vergelijkt: Coldcut en Gilles Peterson doen veel, veel beter, net als de door jazz gebeten technoveteraan Carl Craig die op hetzelfde moment Dour in vuur en vlam zette, maar als je vergelijkt met wat pakweg Booka Shade ervan bakte op Werchter dit jaar was dit natuurlijk behoorlijk straf. Bovendien waren de Gent Jazz-gangers blijkbaar behoorlijk opgezet met hun eigen rave voor meerwaardezoekers, en dat is hen van harte gegund. En vonden we de grap met de karaokeversie van ‘Let It Be’ waarbij we op het cruciale moment ‘K&D’ moesten zingen getuigen van een gezonde dosis zelfrelativering. Vooruit dan maar: geslaagd.

Tim Vernimmen