Met onder meer vier sterren voor Hiromi en haar meesterlijke pianogetokkel.
Jon Batiste & Stay Human (**): Leeglopende tent
Op de Garden Stage gisteren drie sets van het olijke kwartet rond zanger-pianist Jon Batiste, het Gent Jazz-equivalent van de Discobar Galaxie-feestjes op Werchter, die al na tien minuten ‘Over the Rainbow’ speelde en ook de rest van het programma volstouwde met onversneden standards, songs met teksten zo voorspelbaar dat u ze al kan zingen voor u ze gehoord heeft en andere deuntjes die driejarigen probleemloos mee neuriën (dat gebeurde overigens ook hier en daar, veel driejarigen in de tent vandaag). De heren deden dat echter met zoveel schalks enthousiasme (en manipulatief vernuft) dat ze u daar, lichtschuwe jazzliefhebber, luidkeels deden meezingen in de microfoon, uw booty lieten shaken alsof u soms naar die vreselijke videoclips op tv kijkt en uiteindelijk in hun vrolijke klanken klotsende kielzog de tent uit leidden, waar zowaar de zon begon te schijnen. Puur entertainment, maar als ze ondertussen in de grote tent ook hun best doen, dan mag dat van ons.
Joshua Redman Quartet (**): Sorry, vergeten
Maar deden ze dat ook? Och ja, Joshua Redman, u kent hem inmiddels, doet het rustig aan. Wacht met de hand in de zak het einde van de solo’s van zijn medemuzikanten af, kijkt af en toe eens op zijn horloge, maar kijkt ook veelvuldig naar het publiek om te zien of u het nog leuk vindt, en speelt muziek waar geen enkele jazzliefhebber echt tegen kan zijn, op een zondagochtend, bij de brunch. Geen slechte metafoor overigens, want we blikken inmiddels ook terug op zijn set zoals daags nadat we ons tot een eind in de namiddag van zo’n buffet bediend hebben: goed gegeten, ja, gisteren, beetje teveel wel, en ben inmiddels alweer vergeten wat. Even ernstig dan: we vinden dat Joshua Redman zeker thuishoort op Gent Jazz, hij is een goede muzikant bovendien, maar hoewel hij graag goochelt met maatsoorten, zit zijn muziek zo centraal in de mainstream dat ze snel weer weg is. Dat hoort de man inmiddels al zeker twintig jaar (hebben wij van horen zeggen, we waren toen nog te jong om al commentaar te geven), dus het valt te vrezen dat het daarbij zal blijven. Het zij zo.
Setlist: Chill / Summertime / Lush Life / She Knows / One’s a Crowd / Disco Ears / Barracudas
Hiromi: The Trio Project (****): Werkelijk weer(ga)loos
Als er één voor veel mensen nieuwe naam na zondag nog over de tongen gaat, laat het dan alsjeblief niet die van die onnozele Jon Batiste zijn, maar die van de heerlijke Hiromi, een 35-jarige Japanse pianiste met een weelderige haardos die, terwijl ze vol verrukking de tent in blikte, op werkelijk weergaloze wijze haar piano te lijf ging. Voor er daarbij dagmerries over Yoko Ono opdoemen (stiekeme raciale stereotypering is de vijand): wat Hiromi ook deed, het klonk allemaal ontzettend vloeiend, tintelend en opwindend, met een funky streepje synthesizer hier en daar, en we hadden het zeker op een dansen gezet mochten er dan niet enkele honderden mensen achter ons heel erg boos geworden zijn. Wie zonder een greintje gratuite krachtpatserij zo’n prestatie neerzet, vlekkeloos virtuoos kan zijn en toch sprankelen en swingen, en bovendien op een dergelijke ontwapenende wijze de zaal naar haar hand zet, die willen wij nog heel vaak terug zien.
Setlist: Warrior / Player / Dreamer / Margarita / Solo / Alive
Chick Corea & Stanley Clarke (*****): Terugkeer naar de aarde
“Toen we deze nummers opnamen, waren we very much into the stars,” vertelde Stanley Clarke enigszins verontschuldigend aan het begin van zijn duoconcert met Chick Corea, waarmee hij lang geleden samen de legendarische fusionband Return to Forever aandreef. Die destijds grensverleggende en nog steeds fantastische platen klinken, net als de reünieconcerten enkele jaren geleden, net vanwege hun voormalige vooruitstrevendheid inmiddels enigszins gedateerd, dus hadden Chick en Stan het idee opgevat om gewoon met z’n tweeën, de ene aan de piano, de andere aan de contrabas, het repertoire op geheel aardse, akoestische wijze te herinterpreteren. Niet alleen bleken de wervelende composities zo uitstekend stand te houden, zo niet nog oneindig veel beter te klinken, maar de wijze waarop beide heren met elkaar en hun publiek omgingen was ook echt zalig om te zien. Twee zulke grote artiesten die al zoveel jaren in hetzelfde vaarwater vertoeven en elkaar tijdens zo’n set toch nog nauwgezet in de gaten houden om zeker te zijn dat de ander mee is en in te spelen op zijn ingevingen, grappen vertellen en breedgrijnzend knikken wanneer hun klanken in elkaar klikken, dat is de geest van de jazz in zijn zuiverste vorm. Bovendien bleef het niet bij een ‘return to forever’, maar blikten ze ook met pretlichtjes in de ogen terug op het New York van de jaren zestig, toen al hun persoonlijke helden daar de dienst uitmaakten en de twee jonge honden elkaar er leerden kennen. Zo’n concert dat een mens niet mag missen – goed dat u erbij was.
Setlist: Sometime Ago / La Fiesta / After the Cosmic Rain / Waltz for Debby / Armando’s Rhumba / Cancion de Sophia / Yellow Nimbus / No Mystery / Spain
Tim Vernimmen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier