Gegokt en verloren: Tame Impala maakt zijn headlinerstatus niet waar op Pukkelpop

Michael Ilegems
Michael Ilegems Chef van Knack Focus en KnackFocus.be

Door de hevige regenval diende de headlinershow van Tame Impala zich aan als een psychedelische party met poncho’s in plaats van paddo’s. Voor ons geen probleem, ware het niet dat Kevin Parker en co. de party eigenhandig poopten.

Het was 2016 all over again, zaterdagnacht op Pukkelpop. Net als LCD Soundsystem toen, moest Tame Impala nu een weide trotseren die half leeg en helemaal doorweekt was. Maar James Murphy en co., op dat moment net terug van vijf jaar weggeweest, slaagden er tenminste nog in die antipathieke weergoden bij de ballen te grijpen met punk die funkte en funk die punkte. Dan ging het er bij Kevin Parker en de zijnen een pak routineuzer, zoutlozer en ook gewoon sááier aan toe.

De Australiërs zijn sinds hun chef d’oeuvre Currents (2015) uitgegroeid van cultweirdo’s tot mainstreamweirdo’s, en opper-Impala Kevin Parker heeft zich de jongste jaren opgewerkt tot de go-to guy van Kanye West, Lady Gaga en Travis Scott. En dus mocht Tame Impala, in aanloop naar zijn nieuwe plaat die er eigenlijk al lang had moeten zijn, zich deze zomer opmaken voor een reeks headlinerconcerten, van Coachella over Primavera tot Pukkelpop.

Gegokt en verloren, want een headliner it ain’t. Daarvoor is Kevin Parker te veel een introvert die altijd wat ongemakkelijk over de catwalk vooraan het podium schuifelt – al was hij wel zo vriendelijk om een dame in een Tame Impala-shirt zijn poncho te overhandigen, ‘you’ll need it more than I do’ – en zijn groep te veel een bende volgelingen.

Tame Impala op Pukkelpop 2019.
Tame Impala op Pukkelpop 2019.© Wouter Van Vaerenbergh

Veel nieuws had ‘het Pink Floyd van de hipsters’ bovendien niet te bieden. Oké, hun visueel verbluffende show was nog wat meer gepimpt – de lasers lonkten, de confetti knalde, de projecties deden trippen – en met het al vroeg de wei in gemikte Patience en het wat later volgende Borderline kwamen er twee recente singles voorbij waaien. Maar verder was dit de set uit 2015-2016, zij het in een andere volgorde.

Vlekkeloos gespeeld allemaal, daar niet van. Let it happen was nog altijd de epische raverocker die hier vier jaar geleden de Marquee in de fik stak, Elephant kon nog altijd bogen op die moddervette Status Quo-baslijn, en afsluiters The Less I Know The Better en New Person, Same Mistakes vormden nog altijd hét koningskoppel van de hedendaagse psychrock. Maar al de rest, van Yes I’m Changing tot Eventually, viel toch eerder te categoriseren onder ‘vrijblijvend’, ‘ongevaarlijk’ of ‘weinig spannend’. Daft Punk zonder de punk, vuurwerk zonder de vonken.

En zo had Tame Impala vanalles wat een headliner op een massafestival anno 2019 niet moet zijn, en weinig wat een headliner op een massafestival anno 2019 wel moet zijn. Volgende keer terug in een tent, graag, en dan mét nieuwe songs op de setlist.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content