Geen plaats op tv? Dan draaien de bands zelf hun documentaires wel

Een beeld uit 'COELY: Behind The Scenes' © Coely

Steeds meer Belgische groepen blikken zich naast hun videoclips een (mini)documentaire in. De lawine aan blikken achter de schermen, vaak met een minimaal budget gedraaid, is een teken van de muzikale tijd. ‘Een band moet vandaag ook een mediabedrijfje zijn.’

Als Coely ziek is, speelt ze altijd geweldige shows. Hoe we dat weten? Ze vertelde het ons zelf in de vijfde aflevering van COELY: Behind The Scenes, een YouTube-serie die livebeelden en backstagemomenten van de Antwerpse rapster op een geestige manier mixt met tekeningen, en flarden uit reeksen alsComedians in Cars Getting Coffee en The Big Bang Theory.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


Coely is niet de enige Belpopper die haar leven on the road online gooit. Vorige maand kwam Zwanger in Japan uit, een documentaire van Red Bull die Zwangere Guy en Lefto volgt op hun veroveringstocht in het land van de rijzende zon. Eerder dit jaar bracht het drankenmerk al een documentaire uit over Belgische metal, na eerdere gehypete internetfilms over onder meer Bonzai Records en de Fuse. En dan vergeten we nog bijna de minidocumentaire van toetsenist David Poltrock, de vijfdelige reeks die hardstyle-dj Coone liet maken om zijn voorbereiding op Tomorrowland vast te leggen en Bazart: het begin voorbij op VTM.

Al kan het ook heel bescheiden. De Antwerpse indieband Jaguar Jaguar dropte in de aanloop naar haar eerste ep een in de DIY badende kortfilm, gedraaid door gitarist Emiel Raeymaekers en zijn vriendin Tina Herbots. ‘Een idee dat organisch gegroeid is’, zegt ze. ‘Het is meer een schattige introductie tot de groep dan een ernstige docu, maar wie ernaar kijkt, weet meteen wel waar Jaguar Jaguar voor staat.’

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


De wereld als doelgroep

‘Eigenlijk is zo’n docu gewoon het verlengde van Instagram Stories.’

Kurt De Leijer, documentairemaker

Volgens Kurt De Leijer, die meewerkte aan Zwanger in Japan en twee jaar geleden voor Canvas LeFtO In Transit maakte, is authenticiteit het sleutelwoord. ‘Bands willen hun fans de indruk geven dat ze dicht bij hen staan. Hen een eerlijke kijk in het artiestenleven gunnen maakt daar deel van uit. Eigenlijk is zo’n docu gewoon het verlengde van Instagram Stories.’

‘Het is een kwestie van dieper te gaan dan de promopraat’, stipt Francis Weyns aan, als marketing manager van Red Bull verantwoordelijk voor onder meer Zwanger in Japan. ‘En dat kan ook, met heel weinig middelen. Een cameraploegje is vandaag best betaalbaar. De distributiekosten zijn in tijden van sociale media zo goed als nul en je doelgroep is de wereld.’

De beperkte budgetten waar de groepen mee aan de slag gaan, onthullen een ongemakkelijke waarheid: als band kom je vandaag niet gemakkelijk meer in een traditioneel tv-programma. TMF en Jim zijn wijlen, een tv-special is er alleen nog maar voor Bazart en de zenders hebben met scha en schande hebben geleerd dat muziekdocumentaires zelden hoge toppen scheren in de kijkcijferlijsten. Een minuutje bij Van Gils, een paar nummertjes in De zevende dag en voor de grote namen een passage bij de MIA’s, dat is het zowat. Enkel grote, populaire bands met een lange staat van dienst, groepen als dEUS en Arsenal, mogen dromen van een Belpop-aflevering. ‘De bands waar ik nu mee brainstorm, rekenen daar niet meer op en denken heel autonoom’, zegt De Leijer. ‘Niet in termen van zenders of productiehuizen, wel van merken die hen zouden kunnen sponsoren.’ Ook Alexander De Bruycker, die voor productiehuis Wanderkeit Het begin voorbij produceerde, ziet dat zo. ‘Heel veel bands zijn eigenlijk mediahuisjes geworden, die zoveel mogelijk content willen creëren die hun muziek ondersteunt en versterkt.’

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


Andere regels

Of die documentaires ook volk trekken? Lang niet altijd. Poltrock hangt met zijn filmpje geen 1000 views op YouTube, Jaguar Jaguar zit rond de 1700 stuks. Coely schommelt per aflevering tussen de 600 en 5000 views. Coone kreeg van zijn 830 000 Facebookfans er maximaal 61 000 overtuigd om een aflevering van Trip To Tomorrow te bekijken. Zelfs de Bazart-documentaire geraakte niet verder dan 221 000 kijkers op VTM, al zijn daar de mogelijke online-kijkers niet bijgerekend. Voor de film over Bonzai Records, de grootste voltreffer van Red Bull tot nu toe, zit het aantal kijkers in de honderdduizenden, meldt Weyns, maar die hebben de docu volgens hem niet allemaal uitgekeken.

De nieuwe generatie doe-het-zelfdocu’s doet het dus niet noodzakelijk beter dan de oude, al doen ze er wel alles aan om de onlinekijker toch maar niet te laten afhaken. Ze zijn korter en snediger, stelt ook De Leijer vast. ‘Ik heb vroeger geleerd dat je een verhaal moest opbouwen, en dat dat ook traag mocht, zeker op Canvas. In een Red Bull-documentaire moet er in de eerste vijf minuten al meteen vanalles gebeuren, omdat anders niemand het einde van de docu haalt.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content