Garbage @ AB: Tussen vamp en ruimtewezen

Garbage is terug van weggeweest. De uitverkochte AB-show toont aan dat het met de populariteit nog altijd snor zit. Alleen jammer dat het kwartet door zijn repertoire raasde met de wendbaarheid van een bulldozer.

Lange tijd werd van Garbage niets meer vernomen, maar vandaag is de groep terug van weggeweest. Haar uitverkochte show in de AB gaf zelfs aan dat het met haar populariteit nog altijd snor zit. Jammer dus dat het kwartet door zijn repertoire raasde met de wendbaarheid van een bulldozer.

Drie befaamde Amerikaanse producers maken muziek met een Schotse zangeres. Dat was het uitgangspunt toen Garbage, halverwege de nineties, in het post-grungetijdperk, boven de doopvont werd gehouden. In het daaropvolgende decennium zou zijn combinatie van potige rock, bubbelende elektronica en catchy popmelodieën vier uitstekende langspelers en een dozijn radiohits opleveren.

Oververmoeidheid door het vele toeren en geschillen met zijn platenmaatschappij deden de band echter de das om. Frontvrouw Shirley Manson zette haar eerste stappen als actrice, drummer Butch Vig, die ooit achter de knoppen zat bij Nirvana, Sonic Youth en Smashing Pumpkins, deed zijn kunstje nu in dienst van Foo Fighters en Muse en ook de gitaristen/techneuten Steve Marker en Duke Erikson hielden zich nuttig bezig.

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Afgelopen lente verscheen, na een hiaat van zes jaar ‘Not Your Kind of People’, een plaat die, gezien de wisselvallige kwaliteit van het songmateriaal en de lompe productie, bezwaarlijk tot de artistieke hoogtepunten van Garbage kan worden gerekend. Dat lijkt de groep onderhand ook zelf te beseffen, want in Brussel hadden slechts drie nieuwe nummers (vier als we het gedreven ‘The One’ uit de luxe-editie meerekenen) de setlist gehaald.

In de plaats daarvan koos het viertal, voor de gelegenheid aangevuld met Eric Avery, de voormalige bassist van Janes’ Addiction, voor crowdpleasers die door de toeschouwers uit volle borst konen worden meegebruld.

Teringherrie

De muzikanten stonden zo opgesteld dat Shirley Manson -laarsjes, minijurk, het rode haar opgestoken in een dot waardoor ze het midden hield tussen een vamp en een ruimtewezen- over optimale bewegingsvrijheid beschikte. Manson is een dame met pit die zich zichtbaar thuis voelt in de schijnwerpers en er geen moeite mee heeft het publiek om haar vinger te winden.

Het ene moment gedroeg ze zich als een uitgehongerde leeuwin die rondjes draaide in een veel te krappe kooi, het andere alsof ze op de rand van een zenuwinzinking balanceerde. Tijdens ‘I Think I’m Paranoid’ zagen we haar zelfs letterlijk over het podium rollen.

Op ‘Queer’, het stuiterende ‘Stupid Girl’ en de nog steeds geweldige powerpop van ‘Vow’ viel volstrekt niets aan te merken. Ook het door de girl groups uit de sixties beademde ‘Special’ en de recente single ‘Blood for Poppies’ klonken bevlogen en overrompelend. Toch werden tijdens het eerste halfuur ook al enkele pijnpunten duidelijk: ‘Automatic Systematic Habit’ was bombastische metaldisco waarin ieder detail tot lachwekkende proporties werd uitvergroot en ook ‘Why Do You Love Me’ vertoonde weinig finesse.

Marker (links) en Erikson (rechts) toverden aanhoudend logge riffs uit hun gitaren. Beide heren maakten er een punt van de aanwezigen te bedelven onder een vrachtlading decibels, ook al waren de songs met zoveel teringherrie zeker niet altijd gediend.

Af en toe (zie ‘Metal Heart’ en ‘#1 Crush’) klonk de muziek ronduit rommelig en overladen. Op die momenten vertoonden de muzikanten de behendigheid van een nijlpaard. Ze trokken een geluidsmuur op van gewapend beton, waarin alle kieren dermate werden dicht geplamuurd dat er geen sprankje licht of zuurstof meer doorheen kon. Het resultaat werkte verstikkend, nooit een goed teken bij popmuziek.

Eén van de weinige nummers waarin de grofkorrelige aanpak wél werkte was ‘Battle in Me’, een stormram van een song die iedere stadspoort uit haar hengsels zou doen vliegen.

Geforceerd

Dat onze reserves door het gros van de aanwezigen niet gedeeld werden, bleek uit de enthousiaste publiekparticipatie tijdens ‘Cherry Lips’ en ‘Push It’. Enkele rustpunten in de set hadden voor wat extra reliëf kunnen zorgen, maar het op zich mooie ‘Cup of Coffee’ klonk net niet sober genoeg om het beoogde effect te kunnen bereiken. Ook het melodieuze, door keyboards op gang getrokken ‘You Look So Fine’ – de enige song waarin Shirley Manson even gitaar speelde- had subtieler gekund.

Door de avondklok in de AB bleef er geen tijd meer over voor het James Bond-thema ‘The World Is Not Enough’. Als uitsmijters had Garbage wél nog het als een tornado voorbijrazende ‘When I Grow Up’ en een, helaas, slordig afgehaspeld ‘Happy When It Rains’ in petto. Hoeven we nog te onderstrepen dat we het gezelschap ooit al in veel betere doen hadden geweten?

Bij ons kwam de come-back van Garbage in ieder geval als geforceerd over. Manson en haar vrienden doen dezer dagen zo krampachtig hun best om het publiek van hun relevantie te overtuigen, dat uit de praktijk precies het tegenovergestelde blijkt. Butch Vig maakte onlangs een mooie Americanaplaat met Emperors of Wyoming en we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat die band hem nauwer aan het hart ligt dan Garbage. Alleen valt er voorlopig minder poen mee te scheppen.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Queer / Automatic Systematic Habit / Why Do You Love Me / Metal Heart / Stupid Girl / Vow / The One / #1 Crush / I Think I’m Paranoid / Special / Blood For Poppies / Cherry Lips / Battle In Me / Cup of Coffee / Push It / You Look So Fine // When I Grow Up / Only Happy When It Rains.