Gabriel Rios en Eefje de Visser op Werchter Parklife: Spaans voor gevorderden

Om het weekend in te zetten kreeg het publiek van Werchter Parklife een mix van Amerikaans-Limburgse countrypop, zomerse Puerto Ricaanse sferen met een twist en Nederbelgische mystiek voorgeschoteld. Genoeg positieve vibes om zowaar ook de zon tevoorschijn te toveren.

Emmy D’Arc: Taylor Swift woont in Alken (***)

Om 18u10 openen op een half volgelopen wei van Werchter, meestal is dat een weinig beloftevol perspectief. Niet zo voor Ine Tiolants, die daarmee een mooie kans kreeg om haar eerste zelfgeschreven singles live uit te testen. De 24-jarige Limburgse werd in 2018 ontdekt als MNM-Rising Star en tekende een jaar later een platencontract bij Universal Music. Daar rolde begin dit jaar met Tell the world de eerste productie van de band. Een songtitel die exact past bij de set die Emmy D’Arc op Werchter Parklife afleverde.

Tiolants begon aanvankelijk nog wat voorzichtig op akoestische gitaar, maar toen ze voor het derde nummer overschakelde op de elektrische variant hoorden we haar volledige potentieel. Emmy D’Arc is een soort Hasseltse versie van Taylor Swift, met een duidelijke voorliefde voor countrypop en Southern accents. I’m alright en Earth, een nieuw nummer dat ze hier in primeur speelde en op 18 augustus een release krijgt, overtuigden het publiek. Vanaf dan had Emmy D’Arc de aandacht beet.

Toen ze overschakelde op een aantal covers om de set af te sluiten – ‘Omdat ik nog niet genoeg eigen nummers heb, speel ik ook wat covers van mijn favorietjes,’ verontschuldigde ze zich -, bewees ze over én een uitstekende muzieksmaak én een veelzijdige stem te beschikken. Passeerden de revue: Walk van Foo Fighters, een medley van Johnny Cash, Mercedes Benz van Janis Joplin en een gecontroleerd maar magistraal gezongen Troy van Sinead O’Connor. Emmy D’Arc kent haar pappenheimers en bewees over genoeg charisma en artistiek talent te beschikken om een blijvertje te worden.

Gabriel Rios: een latinojasje dat als gegoten zit (****)

Alsof de Puerto Ricaanse weergoden ermee gemoeid waren, mocht een stralende Gabriel Rios een al even stralende zinkende zomerzon begroeten bij het betreden van het podium. Een ideale setting voor de Spaanstalige plaat Flore, die hij begin dit jaar releasete en door de elfendertigste corona-uitbraak die kort daarop volgde nu pas live kan spelen.

De set werd ingezet met een nostalgisch klinkend pianoriedeltje van Ruben Samama, co-producer van de plaat, waarmee ook meteen de bedoeling aangegeven werd: zij die bij ‘Rios goes latino’ aan hapklare salsa dachten, mochten gerust in de weide ernaast verder gaan lurken aan hun mojito. Op Flore gaat Rios liefdevol aan de slag met de Latijns-Amerikaanse standards uit zijn jeugd, aangevuld met subtiele eigen songs die tegelijkertijd zoet en wrang smaken – iets waar de Gentse Puerto Ricaan een patent op heeft. Het werd een ode aan zijn roots, maar tegelijkertijd ook aan zijn zieke vader.

Al van bij de eerste noten van Alma viel op hoezeer dat zingen in het Spaans samenhangt met Rios. Nog veel meer dan zijn Engelstalige repertoire voelt dit helemaal juist aan, zo naturel. Niet onlogisch voor iemand die tot ver in zijn puberteit in Puerto Rico opgroeide.

Of ligt het aan het feit Rios zich tegenwoordig als duo aandient en niet langer met een volledige band? De chemie met Ruben Samama is pure verwennerij voor de muziekliefhebber. Samama begeleidt afwisselend op piano, gitaar of contrabas. En de vele momenten dat hij invalt als tweede stem, geeft hij dat extraatje aan de al straffe songs.

Na de opener deelde een zichtbaar enthousiaste Rios zijn blijdschap weer te kunnen optreden: ‘Feels good to be able to do this again. It’s looking good from here, with all those drinks, food and sun.‘

Waarna hij La Torre inzette met een kreet die netjes illustreerde in welke positieve vibe hij verkeerde: Vacaciones! Met een feilloze en kraakheldere versie van No soy de aqui, ni soy de alla en Flore – een magistraal nummer dat ook live haar frivole rijkdom mondjesmaat blootgaf – zorgde Rios voor een regelrechte hattrick waar Romelu Lukaku een puntje aan kan zuigen. En dat erkende ook het publiek. Op een swingend Panteon de amor ging de netjes opgedeelde weide compleet loco. Een heerlijke soundtrack bij een mooie zomeravond.

Met een eerbetoon aan zijn grootvader, El Raton en Vagabundo, twee klassiekers uit het Latijns-Amerikaanse muzikale erfgoed, zorgde Rios voor een ingetogen intermezzo. ‘Mijn ouders en grootouders vroegen mij altijd waarom ik niet naar latinoklassiekers luisterde’, legde Rios uit, ‘Het zei me niet veel. Ik was enkel bezig met punkrock en andere noisy stuff. Maar om mijn grootvader een plezier te doen – hij stierf al enige tijd geleden maar ik mis hem nog elke dag – cover ik ze nu wél.’

Een solomomentje (Marinera) kwam iets minder uit de verf, wat het belang van Ruben Samama onderstreepte, maar met een bisronde van zijn eerdere hits Broad day light – de rockabillyversie – en het verfijnde Gold kreeg hij het publiek helemaal mee. De ‘Muchas gracias, amigos‘ van Rios werden beantwoord met een daverend applaus. Als je de kans krijgt hem deze zomer nog te gaan zien: zeker doen!

Eefje de Visser: een bitterzoete terugkeer (***)

Eefje de Visser kampte met ongeveer hetzelfde probleem als haar voorganger Rios: haar plaat Bitterzoet werd bedolven onder de lovende recensies, maar ze kon er amper mee touren. Bij haar was het de eerste corona-uitbraak in 2020 die roet in het eten gooide. De naar Gent uitgeweken Nederlandse releasete een concertfilm als alternatief, omdat haar muziek mee gedragen wordt door nieuwe choreografieën en het visuele aspect aan belang won. Toch was ook de Visser erg blij eindelijk weer het podium op te kunnen met haar ondertussen niet meer zo nieuwe muziek. ‘Dit is ons eerste festival sinds… heel lang. We zijn super excited!’, onderstreepte ze nog eens bij aanvang van het concert.

Om eerlijk te zijn: dat was ook een beetje te merken. Vlekkeloos was de Vissers set niet. Opkomen deed Eefje in een gordijn van mist, geflankeerd door twee achtergrondzangeressen, in hetzelfde witte kleed gehuld als zij. De verwachtingsbarometer lag meteen hoog. Maar op enige choreografische meerwaarde was het toch even wachten, want bij de eerste drie nummers viel niet veel meer dan wat armengezwaai te bekijken. Ook het geluid stond niet perfect afgesteld, met veel schelle en luide drums of synths die bij wijlen de zanglijnen overheersten. Nochtans was Eefje de Visser op haar best wanneer ze mocht galmen of de samenzang kon zoeken met haar twee begeleidende stemmen.

Het publiek liet het allemaal niet aan het hart komen. Met openingstrio Storm, Bitterzoet en Scheef sprong al zowat heel de weide recht van de tafeltjes. Nachtlicht deinde vervolgens uit in een echte dansvloerstamper en Controle bracht eindelijk ook visueel wat we verwachtten, met een synchrone gebarenvertaling van de tekst.

Wanneer Zwarte zon ingezet werd, doemden stilaan donkere wolken achter het podium op. Die weersknoppen werden prima bediend door de organisatie van Parklife, moeten we zeggen. Het etherische nummer paste perfect bij de scène, die voor de gelegenheid in een rode gloed gehuld werd. De parade en Oh bewezen daarop waarom Eefje de Visser bedolven werd onder de positieve reacties: het Werchterpubliek, duidelijk gekomen voor haar concert, stond te heupwiegen als een trots bos in een hevige storm. Eefje sprak haar waardering uit: ‘Wat leuk dat er ook mensen staan hier, dat is tegenwoordig uniek bij een concert.’

Helaas voor de enthousiaste toehoorders naderde op dat moment al het einde van haar toch wel beknopte set. Misschien zit haar zwangerschap daar voor iets tussen? Want ja, ook de clubtour in het najaar zal er wat anders gaan uitzien, vertelde Eefje de Visser op het podium, waarbij ze minzaam over haar buik wreef. ‘Ik moet in oktober bevallen. Van een zoontje ja.’ Waarna ze plots tot het besef kwam dat ze een primeur weggaf. ‘Oeps, heb ik nu echt net een gender reveal gedaan?!’

Afsluiten deed ze met Maak het stil, Lange Vinnen en Groen als bisnummer. Alle drie vanop haar succesplaat Bitterzoet. Bitterzoet is ook hoe een tweeduizendtal mensen huiswaarts keerden, net wanneer de eerste regendruppels neerdaalden.