Folkavond in het Openluchttheater Rivierenhof

Een heuse folkavond, maandag in het Openluchttheater. De zoete samenzang van Isbells en de ingetogen kampvuursongs van Alela Diane hielden het erg voorzichtig, maar bleken de perfecte aanloop voor de euforische powerfolk van School is Cool.

Wie? Isbells (***)
Met een verrassend krachtig ‘Stoalin” dat de set mooi opent, verklaart Isbells hun intentie aan het binnen druppelende publiek. Het mag sinds de tweede plaat namelijk gerust iets meer zijn; daar waar we de groep toch vooral zacht fluisterend leerden kennen, barsten de harmonieën drie jaar later vaak helemaal open. “We spelen zelfs blues!”, beweren de Leuvenaars tegenwoordig wat overdreven.

Nummers als ‘Elation’, gepaard met stevig slagwerk en vrolijke handclaps, of de grootse finale van ‘Erase And Detach’ geven de set in elk geval de afwisseling die vroeger wat ontbrak. De dromerige melodieën van publiekslievelingen ‘As Long As It Takes’ en ‘Reunite’ zijn nog steeds de grote troef van Isbells, maar wie door de paraplu’s heen kon kijken, zag een band waar veel meer in zit dan de brave oehoehoew’s van die twee hits. Isbells is duidelijk groter geworden, en groeit rustig verder.

Wie? Alela Diane (**)
Op haar dooie eentje toert Alela Diane deze zomer langs de Europese podia, met haar indrukwekkende stem dus vol in de spotlights. Dat die stem een soloconcert aankan, staat buiten kijf, maar toch blijkt ze net niet voldoende om een uur lang het publiek te boeien. Zonder begeleidingsband Wild Divine stoot Alela Diane meteen op haar beperkingen.

Van op haar laatste plaat, ‘Alela Diane & Wild Divine’, haalt slechts een handvol songs de setlist, omdat elk nummer nu eenmaal niet in een uitgeklede solo-uitvoering past. Wat overblijft, zijn stuk voor stuk intieme verhaaltjes die op hun best ontroeren, zoals de lullaby ‘Oh My Mama’, maar vaak niet verder komen dan gewoon aardig om naar te zitten luisteren. Is dat dan zo erg? Nee hoor, maar wanneer je dat in een stevige regenbui aan het doen bent, mag het gerust iets levendiger.

Wie? School is Cool (****)
We zouden ze geen pint willen trakteren, de mensen die de regen voor bekeken hielden en naar huis gingen, nog voor School is Cool aan zet was. Maar oh, wat hadden ze ongelijk. Het contrast tussen de soberheid van Diane en de zwier van dit kleurrijke Antwerpse kwintet kon nauwelijks groter zijn. Nog geen jaar na het verschijnen van hun debuut, bewees School is Cool dat het de status van headliner al dubbel en dik waard is.

Enkele seconden ver in ‘The World Is Gonna End Tonight’ is duidelijk: hier gaat iets gebeuren op het podium. Voor het eerst komen ook de toeschouwers tot leven, iets waar ze na twee uur regen duidelijk nood aan hadden. Dat niet de wereld, maar wel de regen eindigde toen School is Cool begon, maakte voor heel wat mensen duidelijk veel goed.

School is School straalt het speelse en ondeugende uit van een tienergroepje op hun eerste schoolfeest, maar net zo goed de volwassenheid van een band die al jaren elk publiek inpakt. Met de energie van een nieuwkomer, maar zonder de foutjes. Hoe drums aan beide zijden van het podium de hele tijd face to face duelleren en hoe de hele band ‘(Entropology)’ met allerhande paukenslagen woest tot stilstand brengt, is ronduit verbluffend. De set wordt op geen moment voorspelbaar, doet even vaak aan Arcade Fire denken, als aan The Levellers en slingert vrolijk tussen alle decennia en muziekstijlen door. Countryfolk en indiepop worden door elkaar geroffeld, terwijl de synthintro van ‘Warpaint’ de begingeneriek van een eighties televisieserie over een stoere helikopter zou kunnen zijn.

Met een prima versie van ‘The Road To Nowhere’, een cover hen op het lijf geschreven, deed School is Cool na een uur triomferend het licht uit. In die tijd hadden ze onderstreept dat ze veel meer zijn dan jong, enthousiast geweld met een handvol hits. Deze new kids in town zijn op kruissnelheid, laat ze niet zomaar passeren.

Toon Heylen

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content