Floating Points, klaar voor Pukkelpop: ‘Wees gerust, ik dóé wel degelijk iets op het podium’
‘Mijn favoriete dj’, zei Jamie xx eerder in Knack Focus over Sam Shepherd. De Brit liet deze zomer een nieuwe plaat te water onder zijn nom de plume Floating Points en gaat in zijn uppie voor anker op Pukkelpop.
Aan zijn vorige elpee, Elaenia (2015), schaafde Shepherd vijf jaar. Opvolger Reflections – Mojave Desert, die op 30 juni verschijnt, was een pak sneller in kannen en kruiken. Vorige zomer, tijdens een Amerikaanse festivaltournee, streken Shepherd en zijn liveband neer in de woestijn van Phoenix, Arizona. Wat een rustpauze moest worden, draaide enigszins anders uit.
Sam Shepherd: We kwamen van het FYF-festival in Los Angeles en hadden een kleine week tijd te doden tot de volgende show. We kwamen in Phoenix terecht. We konden er iets goedkoop huren voor de hele band en crew, het was er rustig en het lag vlak bij enkele natuurparken. Het originele plan, nieuwe nummers repeteren, zonder stress, veranderde snel eenmaal we beseften hoezeer de omgeving een invloed had op het geluid.
Dat het dertig jaar kan duren vooraleer je een viool perfect onder de knie hebt, dát wordt aanvaard. Maar ook aan een synthesizer kun je je hele leven wijden
De muziek was er dus eerst, de Mojave- woestijn pas later?
Shepherd: Klopt. De muziek had ik al geschreven, maar de woestijn heeft er wel haar stempel op gedrukt – door de manier waarop de klank weerkaatste tegen de rotsen, het geluid van de wind en de complete stilte en duisternis ’s nachts. Daar is het besef gegroeid dat je het landschap als een instrument kunt gebruiken, en is het idee ontstaan om muziek voor verschillende plaatsen te componeren. Mojave Desert wordt dus de eerste in een reeks. We hebben er ook filmopnames gemaakt, onder meer in Joshua Tree National Park. De natuur daar is overweldigend, het zou een schande zijn mocht die verloren gaan door je-weet-wel-wie!
Meer psychedelisch heeft Floating Points nooit geklonken.
Shepherd: Dat is een spontane evolutie, een gevolg van zo vaak te spelen met de liveband. Met twee gitaristen in de groep is de kans nu eenmaal nogal groot dat je bij psychedelische rock terechtkomt. (grinnikt) Ik ben nochtans geen autoriteit op het gebied van psychedelica, hoor. Pas sinds de opnames in Phoenix ben ik me erin beginnen te verdiepen. Ook de culturele en muzikale geschiedenis van Joshua Tree Park kende ik niet. Gram Parsons, The Eagles, U2: het was me tot nu toe, tot mijn lichte schaamte, allemaal ontgaan.
De festivalshows die de komende maanden op je agenda staan zijn solo-optredens. Kun je die nieuwe nummers ook in je eentje brengen?
Shepherd: Nee, onmogelijk. De groep heeft even vrij nu, terwijl ik aan een nieuw album werk. Die soloshows zijn er gekomen omdat ik zin had om mijn oudere, meer elektronisch getinte muziek nog eens live te spelen. Dus heb ik al mijn drumcomputers en synthesizers verzameld en ben ik beginnen te repeteren. The xx gaf me de kans om in hun voorprogramma een en ander uit te proberen, wat achteraf gezien nogal hilarisch was. Daar stond ik dan, in mijn eentje op het podium in enorme arena’s, mijn meest obscure muziek te spelen. (lacht) Live, op allerlei materiaal dat ik al lang niet meer gebruikt had, zonder vangnet.
Vrolijk het diepe in?
Shepherd: Dat kun je wel zeggen. Gelukkig is het publiek van The xx doorgaans nogal vriendelijk en open-minded. Ik ben dankbaar dat ik ze van Jamie en de anderen als laboratoriumratten mocht gebruiken. (lacht)
Jamie noemde je in dit blad ooit zijn favoriete dj. Waarom klikt het zo goed tussen jullie achter de draaitafels?
Shepherd: We delen een soortgelijke muzikale esthetiek en filosofie, die draait om samenhorigheid en soul. En met soul bedoel ik niet uitsluitend soulmuziek, maar ook techno en house. Die genres kunnen evengoed soul hebben, zolang je de persoon achter de machine maar kunt voelen. Ik ben er ook van overtuigd dat we niet bang zijn voor het publiek, maar het wel vertrouwen. We nemen beiden ook eens een fikse bocht naar links, en spelen platen die niet gemaakt zijn met een discotheek in het achterhoofd. Muziek een andere context geven, daar houden Jamie en ik van. En veel over muziek en obscure vinyl lullen, natuurlijk, als rasechte nerds. (lacht)
‘De persoon achter de machine voelen’, zeg je. Is dat wat je met je soloshows wilt bereiken?
Shepherd: Ik zal er in elk geval naar streven dat het niet koud of saai klinkt. Ik besef het best, hoor, dat het er boring kan uitzien, iemand die op een podium enkel op knopjes duwt. De meeste mensen beseffen niet dat er veel tijd kruipt in het onder de knie krijgen van die machinerie. Dat het dertig jaar kan duren vooraleer je een viool perfect onder de knie hebt, dát wordt aanvaard. Maar hetzelfde geldt voor een synthesizer, daar kun je ook een heel leven aan wijden. Denk maar aan Suzanne Ciani, een klassiek geschoolde Amerikaanse componiste die in de jaren zeventig pionierswerk heeft verricht met de synthesizer. Live of in de studio gebruik ik vaak dezelfde synths en systemen als zij, maar nooit zal ik er dezelfde sound uit halen. Dus, liefste mensen, wees gerust: als je me deze zomer op een podium ziet staan, dan ben ik wel degelijk dingen aan het dóén. Ik zweer het!
Reflections – Mojave Desert
Uit vanaf 30/6 via Pluto/NEWS.
Lees ook de tips & trixx: de 15 festivalaanraders van The xx.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier