Flip Kowlier & The Original Wailers @ Rivierenhof
Wat u ondertussen al wist: zet Flip Kowlier op een stel planken en hij maakt er wel iets leuks van. Zo ook in het Rivierenhof, wat ons betreft de perfecte locatie om een uiterst dansbaar reggaeplaatje als Otoradio – straight from Kingst… euh Bonheiden – in het publiek te waaien.
Da Gig: Flip Kowlier & The Original Wailers in Het Rivierenhof
In één zin: Speel met een stel goeie sessiemuzikanten een stevige portie Marley-klassiekers en je hebt geheid een feestje.
Hoogtepunten: Al Anderson die tijdens The Heathen een eind weg soleert.
Dieptepunten: Te veel een Marley-Jukebox, zoals verwacht.
Quote van de dag: Een zelfzekere Kowlier: T’ volhende nummertje es e covertje. Va wie makte nied uit. Belanhrijk es dadik et speele.
Leuk was het optreden van Kowlier zeker, al hadden we hem liever wat later op de avond geprogrammeerd zien staan. Iets na achten openden de witte negers uit de Westhoek met het extreem zomerse Zwembad, om daarna direct hun grote hit van het moment Mo Ba Nin prijs te geven.
Wat meteen opviel: Flip en zijn maten willen zich deze zomer vooral amuseren, de tent hoeft niet zo nodig in de fik. Dat uitte zich gisteren in een erg laid back sfeertje. Zowel op als naast het podium. Vooral Joost Van Den Broeck – u kent hem als drummer van de laatste showband – leek veel lol te hebben in zijn rol als percussionist. Otoradio en Mama – nu moeten we even spieken – No Wo Momme Hon?, gingen daarna gezellig door op hetzelfde elan. Niet te snel, niet te flitsend, iets wat natuurlijk perfect past bij de muziek die Kowlier dezer dagen produceert.
Buiten het gros van de nieuwe plaat kreeg het Antwerpse publiek nog een stel oude kleppers cadeau. Uiteraard Bom Bin, maar ook lichtjes vertimmerde versies van Grootste Lul Van ’t Stad en Welgemeende. Om de zaak helemaal af te ronden verklapte Kowlier middels een cover – Is Dit Alles van Doe Maar in ’t Izzegems – nog maar eens waar hij de mosterd deze keer haalde. Jammer genoeg was de Otoradio uitgespeeld – ’t is reggae, ’t gaat allemaal wat trager – tegen de tijd dat het publiek echt wakker werd.
The Original Wailers moesten dus voor het echte vuurwerk zorgen. En of ze dat deden? Welja, al was dat niet echt een verrassing. Speel met een stel goeie sessiemuzikanten een stevige portie Marley-klassiekers en je hebt geheid een feestje.
En toch haalt bij dergelijke concerten de scepticus in ons het van de enthousiaste reggaefanaat. Misschien omdat we de voorbije jaren iets teveel artiesten hetzelfde kunstje zagen opvoeren. The Wailers bijvoorbeeld, die andere nog rondreizende groep met een origineel lid (Aston Barrett). Of Bunny Wailer, die vorig jaar op Cactus zijn Marley-Jukebox op gang trok en zijn eigen werk negeert. Niet dat we veel eigen werk van gitaristen Al Anderson en Junior Marvin (de kern van The Original Wailers) verwachtten. Maar toch, het blijft een beetje teren op oude glorie.
Die gedachte uit ons hoofd verdrongen slaagden we er zeker in om een avondje heerlijk te skanken. Uiteraard waren er maar een paar noten van Positive Vibration nodig om zowat heel het publiek op gang te trekken. Superhits als Three Little Birds en War zorgden voor de rest. Wij waren vooral blij dat The Original Wailers ook wat iets minder bekend werk – We and Dem bijvoorbeeld – van hun periode bij Marley brachten. Af en toe kwam er zelfs een nieuw nummer, wat toch voor de nodige afwisseling zorgde.
Best een leuk concert dus, en je hebt natuurlijk Anderson en Marvin – die met het blauwe jasje en die andere met het Sherlock Holmes-petje op de poster boven uw bed – toch maar eens in levende lijve aan het werk gezien. Amen to that!
Jeroen Van Alsenoy
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier