Filmmusicals

Van West Side Story tot The Sound of Music. Deze week richten we onze aandacht op filmmusicals. Vier klassiekers in het genre. It’s showtime, folks !

We geven het grif toe : na een vermoeiende werkdag kiezen we ’s avonds eerder voor een filmmusical dan voor Cobra tv. En met musicals bedoelen we geen flutvertoningen waarin overjaarse VTM-actrices door een bordkartonnen decor hossen. No sir, wij gaan voor de in Technicolor druipende klassiekers én soundtracks die ons steevast – in tegenstelling tot de gemiddelde Vlaamse filmproducties – zo gay as a daffodil maken.

Deze week richten we onze aandacht op vier klassiekers in het genre. It’s showtime, folks !

All that Jazz (1979) Regisseur Bob Fosse inspireert zich voor “All That Jazz” op zijn eigen hectische leven. Joe Gideon, het alter ego van Fosse, is een workaholic die rookt als een ketter, dagelijks een badkuip vol pillen slikt en ondertussen ook nog es een nieuwe show op Broadway op poten wil krijgen (check de openingsscène waar Gideon een auditie houdt op muziek van George Benson). Stress, bemoeizieke producers en hysterische liefjes eisen hun tol en Gideon krijgt een hartaanval. In het ziekenbed hallucineert hij de volledige musical bij elkaar en sterft, zoals het hoort, in een glansrol.

De film, met Roy Scheider in de hoofdrol, wordt een internationaal succes en wint vier Academy Awards én de Gouden Palm in Cannes (samen met de Japanse film Kagemusha van Kurosawa).




The Rocky Horror Picture Show (1975)

Gebaseerd op de gelijknamige theaterversie wordt de film (met Susan Surandon en Tim Curry in de hoofdrol) een cultklassieker die, zesendertig jaar na de release, nog steeds wereldwijd hardnekkige fans telt die zich bij elke vertoning in Transylvania wanen.

Kort na de release merken handige bioscoopuitbaters dat audience participation de sleutel vormt tot het succes van de film. Terwijl bij elke vertoning kilo’s rijst wordt gegooid en de paraplu’s stand-by worden gehouden, verdient de produktiefirma Fox ondertussen meer dan het honderdvoudige van zijn investering terug. Brad ! Janet !




West Side Story (1961)

De film, oorspronkelijk gebaseerd op Shakespeare’s Romeo & Juliet, is een adaptatie van de gelijknamige Broadway musical uit 1957 waarbij Leonard Bernstein de muziek en Stephen Sondheim het libretto afleverden.

De film komt niet zonder problemen tot stand. Regisseur Robert Wise en choreograaf Jerome Robbins krijgen het na de eerste draaidagen al aan de stok met elkaar en werken in non-speaking terms verder. Robbins wordt even later aan de deur gezet omdat de productie-firma vreest dat de choreograaf over budget zal gaan.

Elvis Presley bedankt vriendelijk voor de rol van Tony (Kolonel Parker denkt dat de rol het imago van zijn protégé zal schaden) en zwalpt vervolgens van de ene filmflop naar de andere. Tenslotte kaapt de nobele onbekende Richard Beymer de hoofdrol weg voor de neus van ondermeer Anthony Perkins en Warren Beatty. Nathalie Wood krijgt de rol van Maria.

West Side Story wint tien Academy Awards en hoewel de soundtrack niet door Wood en Beymer, maar door Marni Nixon en Jimmy Bryant ingezongen wordt, blijft het album meer dan een jaar in de Amerikaanse albumcharts staan.




The Sound of Music (1965)

De moeder van alle musicals is ongetwijfeld The Sound of Music waar Julie Andrews in de latere filmversie onbekommerd door de Oostenrijkse Alpenweides dartelt, do-do-re-re-gewijs Edelweiss plukt, tussentijds als gouvernante aan de slag gaat en tenslotte verliefd wordt op de strenge (maar rechtvaardige !) vader, Kapitein Von Trapp.

Het wordt meteen de laatste samenwerking voor het duo Rodgers & Hammerstein. Negen maanden na de première op Broadway sterft Oscar Hammerstein aan kanker.

De film wint een Oscar voor Beste Film en de soundtrack wordt een van de meest succesvolle soundtracks aller tijden waarbij “Do-re-mi”, “My favorite things” en het vervloekte “Edelweiss” instant klassiekers worden. Ein Apfelstrudel, Mein Herr, und schnell !

Bekijk de trailer

Francis Weyns