Eurosonic 2017, dag 2: Een weldadige koortsaanval

TaxiWars © Kris Dewitte

De Belgen maken doorgaans een prima indruk op Eurosonic Noorderslag, het showcasefestival in Groningen waar driehonderd jonge bands zich in de kijker mogen spelen, maar geen enkele band klonk op dag twee zinnenprikkelender dan TaxiWars.

• TAXIWARS

Mocht u er nog aan twijfelen: TaxiWars is zoveel méér dan het zoveelste hobbyclubje van Tom Barman. Alle leden van het kwartet zijn namelijk dermate aan elkaar gewaagd dat je niet echt van een frontman kunt spreken. TaxiWars speelt een vorm van punkjazz, doorgaans gebald en in your face, op dezelfde manier dat de muziek van Morphine, Blurt of Soul Coughing dat destijds was.

Barman, die in deze context vaak zijn stem vervormt en een beatnik-achtig parlando hanteert, geniet zichtbaar van de opwindende tussenkomsten van zijn gezellen, die allemaal naam hebben gemaakt in de New Yorkse jazzscene. De stotterende sax van Robin Verheyen vertelt al een verhaal op zich, terwijl drummer Antoine Pierre en bassist Nicolas Thys samen één van de efficiëntste ritmesecties vormen die we sinds tijden aan het werk hebben gezien.

In de volgelopen Machinefabriek, een zaal vergelijkbaar met het Leuvense Depot, stond TaxiWars garant voor nerveuze en broeierige grootstadsmuziek naar het recept van Archie Shepp of Pharoah Sanders. Het klonk allemaal heerlijk spontaan en energiek, want de heren vervielen nooit in moeilijkdoenerij. In tegendeel, de groove was zo overweldigend, dat er van stilstaan geen sprake kon zijn. ‘Egyptian Nights’ werd iets langer uitgesponnen, maar de punch van ‘Bridges’ of slotnummer ‘Fever’ deed je gegarandeerd sterretjes zien. TaxiWars: een koortsaanval die niemand wenste af te slaan.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

• MARIO BATKOVIC

In het vroegere Joegoslavië werd de accordeon wel eens ‘de piano van de armen genoemd’, maar sinds een decennium of twee geldt ze steeds vaker als een volwaardig instrument. Dat is voor een deel de verdienste van de Finse experimentalist Kimmo Pohjonen, maar ook het baanbrekende werk van Mario Batkovic mag ter zake niet worden onderschat. De vanuit Zwitserland opererende, maar in Bosnië geboren componist maakt rijke muziek die zich in geen enkel hokje laat duwen. Onlangs bracht Batkovic een cd uit op het Invada-label van Geoff Barrow van Portishead en Beak>, wat al aangeeft dat zijn werk veeleer thuishoort in kunstencentra en clubs dan in havenkroegen.

Mario Batkovic
Mario Batkovic© Mario Batkovic

Tijdens EuroSonic verscheen Mario Batkovic in zijn eentje met zijn knoppenaccordeon op het podium. Zijn spel getuigde van een verbluffende virtuositeit, dynamiek en veelzijdigheid. Het ene moment liet hij zijn instrument kreunen als een analoge synth, het andere leek er een volledig orkest in verborgen te zitten. Zijn composities hielden het midden tussen hedendaags klassiek, minimal music (Philip Glass was nooit veraf), postrock en jazz. Hij haalde alle mogelijke tonen en nuances uit zijn trekharmonica en had daar niet eens effectapparatuur voor nodig. Jammer dat zijn bezwerende performance af en toe werd verstoord door een soundcheckende band in de benedenzaal van het Grand Theatre. Nooit geweten dat er achter een accordeon zoveel verschillende stemmen en personages schuil konden gaan. Batkovic: onthoud de naam, want hij is voor de accordeon wat Toots Thielemans was voor de smoelschuiver.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

• J. BERNARDT

Balthazar heeft zich een jaartje vakantie gepermitteerd. Toch hebben de groepsleden de jongste maanden vaker in de de studio dan in een hangmat doorgebracht. Warhaus, het gezelschap rond Maarten Devoldere, lokte op EuroSonic zoveel belangstellenden dat we, door de lange wachtrijen, niet eens de zaal binnen raakten, maar bij J. Bernardt, het alter ego van Jinte Deprez, hadden we meer geluk. Dat komt wellicht omdat zijn soloplaat nog moet uitkomen en het publiek nog niet goed weet wat het er precies van mag verwachten. In Groningen werd alvast een tipje van de sluier opgelicht.

Jinte Deprez
Jinte Deprez© Jef Boes

Deprez liet zich op het podium begeleiden door Adriaan Van de Velde (Pomrad) op keyboards en Klaas De Somer (o.a. Tourist Le Mc) op drums. Zelf speelde hij toetsen, mepte hij op een elektronische drumpad en speelde hij occasioneel een stukje gitaar dat vervolgens werd geloopt. De songs van J. Bernardt wijken af van die van Balthazar in de zin dat er een meer uitgesproken r&b-vibe inzit. ‘Lapse of Reason’ was aantrekkelijke indiepop, maar in ‘Running Days’ hoorden we vage echo’s opkringelen uit gospel en triphop. De set bestond uit slechts zes nummers, die op het eerste gehoor beslist naar méér smaakten. Een onvergetelijke live-performance was het echter nog niet, al hebben we er alle vertouwen in dat die groeipijnen tegen de effectieve cd-release overwonnen zullen zijn.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

• DEAD!

Tyfusherrie waarmee u ieder ongewenst bezoek het huis uit kunt jagen? Die wordt op eenvoudig verzoek geschopt door Dead!, een piepjong zootje ongeregeld uit het Britse Southampton. De vijf heren gedragen zich nu al op het podium alsof de wereld aan hun voeten ligt. Aan branie geen gebrek dus. Dead! (let op het uitroepteken) speelt punk waarin iedere nuance, ieder vermoeden van een melodie, als off limits wordt beschouwd. De groep (schuimbekkende zanger, kregelige gitaren, gespierde ritmesectie) is een vat vol testosteron, waarin nog enkele restjes van The Fall en Scratch Acid zijn achtergebleven. Het soort burengerucht dat zowel de BBC-radio als Kerrang, het lijfblad van de hardhorige, tot superlatieven inspireert. Binnenkort brengt Dead! zijn debuut-cd ‘Voices’ uit, en op basis van de volumineuze show op EuroSonic durven we nu al te voorspellen dat die van voldoende power zal getuigen om iedere comapatiënt in een oogwenk te doen ontwaken.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Dirk Steenhaut

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content