Een track-by-trackhandleiding bij ‘Fear Inoculum’, het nieuwe album van Tool

Rock Werchter 2019, dag 2

Goed nieuws voor wie onvoorbereid begint aan Fear Inoculum begint, de nieuwe plaat van Tool: onze man heeft de plaat al gehoord, leeft nog steeds én mocht tijdens het luisteren notities nemen. Het resultaat: een leidraad bij 79 overdonderende minuten.

Fear Inoculum (10’20”)

De single-die-er-geen-is begint met synthklanken – heel even denken we aan de ‘ping!’-aanhef van Echoes van Pink Floyd, en wie weet is het wel een hommage. Next: Adam Jones laat zijn gitaargeluid aanzwellen als een cello. Tijdens de breakdown: herinneringen aan Tools langspeeldebuut Undertow uit 1993. Op het einde voeren bassist Justin Chancellor en drummer Danny Carey machinegeweergewijs de duiveluitdrijving uit waarvoor zanger Maynard James Keenan pleit in de tekst: ‘Exhale, expel!’ Keenan is in topvorm, we horen minstens drie zangers. Toolgasm rond minuut 4.

Van de vele reactievideo’s op YouTube bevelen we graag die van Lost in Vegas aan: twee hiphopfans, George en Ryan, die op ontwapenende en aanstekelijke wijze heavy metal bespreken. ‘Tool came back to restore order!’

Pneuma (11:53)

Wat betekent ‘pneuma‘? In zijn roman Desperation uit 1996 geeft de Amerikaanse horrorauteur Stephen King het antwoord: ‘Pneuma betekent “geest”. Het slaat op dat deel van de mens dat zijn potentieel wil vervullen en “eeuwig” wil zijn. Het deel waar God en de duivel om bikkelen.’ En dat is ook wat Keenan ermee bedoelt: ‘We are a spirit / About to reach beyond this flesh’. De muziek citeert zo nadrukkelijk Schism, de geliefde single uit 2001, dat er van toeval geen sprake kan zijn – tot het na een tijd weer een totaal andere kant op gaat, weg van gebaande paden. Keenan wordt zo spaarzaam ingezet dat we verbaasd opkijken als hij na enkele minuten afwezigheid weer invalt – het zegt veel over hoe hij op Fear Inoculum ook zijn bandmaats het woord laat voeren. Adam Jones soleert vloeibaarder dan ooit

Invincible (12:44)

Deze eerste van de twee songs die Tool eind juni op Werchter speelde is een meditatie op ouder worden: ‘Tears in my eyes / Chasing Ponce de Leon’s phantom soul’. Wiens ziel? Juan Ponce de León, een Spaanse conquistador, zou in het begin van de zestiende eeuw in Florida op zoek gegaan zijn naar de Fontein van de Eeuwige Jeugd – een verhaal dat volgens historici een mythe is. Een masterclass van Chancellor, Carey en Jones in breakdowns en valse eindes.

Descending (13:37)

De tweede song die op Werchter weerklonk begint op plaat met woelende golven. We horen een oproep om de mensheid te redden van zichzelf: ‘Rouse all from our apathy / Lest we / Cease to be’. Het valt op hoe Carey op deze plaat de leiding neemt, op 10.000 Days hoorden we hem het ritme vaker volgen. Descending ebt en vloeit en gaat na donderende climax weer in woelende golven onder. Toolgasm rond de tiende minuut: Carey slaat op een gong! Excellent.

Culling Voices (10:05)

Volgens de Humo-collega naast wie wij de hele luistersessie mogen zitten, kan ‘culling’ slaan op het ruimen van vee. Gaat het in deze song over hoe (onze) stemmen worden gesmoord? Tekstflarden: ‘Psychopathy misleading me / Over and over and over’ en ‘Don’t you dare point that at me.’ Keenan dreigt al fluisterend – schreeuwen doet hij op Fear Inoculum niet één keer. Culling voices is een oefening in sfeer- en spanningsopbouw. Opent met synths, waarvan er op deze plaat meer te horen zijn dan op alle vorige. Daarna gaat het van druppelende gitaargeluiden naar, op het einde, een bastonnade door de ritmesectie.

Chocolate Chip Trip (4’48”)

Ofwel: Danny Carey die onder begeleiding van een analoge synthesizer loosgaat op zijn XL-drumkit. Een eerbetoon aan zijn held Billy Cobham, de jazzdrummer. Deze maffe en ‘korte’ instrumental dient, zoals gebruikelijk bij Tool, vooral om het palet te reinigen en ademruimte te geven, in dit geval tussen het epos hierboven en de aanslag op de zinnen hieronder.

De digitale release van Fear Inoculum zal nog drie extra interludia tellen: Litanie contre la peur (volgt op Pneuma) Legion Inoculant (volgt op Invincible) en Mockingbeat (volgt op 7empest). Omdat wij alleen de fysieke release te horen hebben gekregen, is dat meteen alles wat we u daarover kunnen vertellen.

7empest (15’43)

De laatste song op Fear Inoculum is de langste, de kwaadste, de grootste vechtersbaas. Jones vuurt riff na riff na riff af, Keenan is voor het eerst echt kwaad, waarschuwt voor de storm die de mensheid zal oogsten: ‘Acting all surprised / When you’re caught in a lie / We know better / We know your nature!’ Geweldig samenspel zonder de minste adempauze. En op het einde, aldoor herhaald: ‘The tempest must be just that!‘ Onze oren bloeden spreekwoordelijk. Episch.

Lees onze volledige bespreking van Fear Inoculum hier.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content