Een inleiding tot Black Midi, de Londense rockhype waar bijna niets over bekend is

Ze hebben welgeteld één nummer (en een kerstsingle) op Spotify staan, doen amper interviews, zijn lichtjes social-mediaschuw en vegen hun voeten aan publieksinteractie. En toch is Black Midi, deze week te zien op Brdcst, de hotste band van Londen. Alles wat u moet weten over de band waar bijna niets over geweten is.

Ze heten Geordie, Matt, Morgan en Cameron

Geordie Greep, Matt Kelvin, Morgan Simpson en Cameron Picton om precies te zijn. Het kwartet leert elkaar kennen op de BRIT School, de befaamde star academy in Croydon die onder meer Jessie J, Adele, Amy Winehouse en The Kooks tot haar alumni mag rekenen. Al snel wordt duidelijk dat Black Midi een net iets andere weg zal inslaan dan die voorgangers. De kiem van de band wordt gelegd door Geordie (vocals/gitaar) en Matt (gitaar), die als vrijetijdsbesteding ’twee uur durende ambientjams’ houden. Wat later rekruteren ze drummer Morgan voor een lichtjes uit de hand gelopen uitvoering van Neu!’s Hero op het schoolfeest. ‘We moeten zowat de halve show in beslag genomen hebben: onze versie was vijftien minuten lang.’ Pas wanneer het trio een concert in The Windmill in Brixton (intussen hun vaste uitvalsbasis) scoort, gaan ze op zoek naar een bassist. Enter Cameron, die welgeteld één repetitie bijwoont voorafgaand aan die eerste liveshow. Dat is voor alle duidelijkheid nog maar dik anderhalf jaar geleden. Het is héél snel gegaan voor Black Midi.

Ze zijn piepjong

Ze zien eruit alsof ze net van een Chiro-activiteit komen, en naargelang bron zouden ze tussen de zestien en de twintig lentes tellen. In ieder geval te jong om na de uren rond te hangen in veel van de clubs waar ze spelen. Zo moest hun manager op SXSW bevestigen dat de jongens op de affiche stonden nadat ze aan de ingang op een njet waren gestoten. In San Diego moesten ze na hun soundcheck dan weer braafjes buiten wachten tot hun show begon. Dat is een beetje gênant.

Ze maken postpunk annex mathrock annex noise

De muziek van Black Midi blijkt al even moeilijk te omschrijven als de jongens zelf. Van noise tot hardcore: zowat elk genre met een beetje lawaai is al de revue gepasseerd. Net als vergelijkingen met Battles, Foals, Sonic Youth, ‘alles dat in de late jaren 80 op Touch and Go Records verscheen’, Death Grips en Rage against the Machine. Al zijn die laatste twee wel héél vergezocht. Hoe dan ook bewijzen ze met hun chaotisch maar doordacht gitaarspel, verrassende ritmiek, strakke liveshows en lichtjes geniale drummer alvast dat de klassieke gitaarband nog niet begraven hoeft te worden.

Ze zijn vernoemd naar een obscuur Japans muziekgenre

Black MIDI is een genre waarbij zoveel noten tegelijk worden gespeeld dat de partituren nog moeilijk te onderscheiden zijn van een grote zwarte inktvlek. Niet dat de band daar ook maar iets mee te maken heeft. De naam werd gekozen om louter esthetische redenen, maar de jongens hebben bij wijze van research wel vijf minuten lang naar een YouTube-filmpje over het genre gekeken.

Ze worden nu al de beste band van Londen genoemd

‘What’s the deal with Black Midi, the “best band in London’ nobody knows a thing about?’ vroeg NME zich vorig jaar af. De kwalificatie ‘beste band van Londen’ kregen ze van Shame, dat andere Brits indiesnoepje, waarvan ze het voorprogramma mochten verzorgen. Eerder kregen ze van dezelfde band complimenten als ‘verontrustend briljant’ en ‘machtig’ naar het hoofd geslingerd.

Ze maakten pas vorige week hun Spotifydebuut

Veel opgeluchte kreetjes toen vorige week, tien maanden na voornoemd NME-artikel, eindelijk een nummer (Crow’s Perch) op hun Spotify-profiel verscheen. Al was er technisch gezien eerder al de kerstsingle Ice Cream. Die verscheen vorig jaar op It’s Briiiiiixmaaaaaas!, een ongebruikelijke kerstcompilatie voor het goede doel met bijdragen van zes undergroundbands uit Brixton. Die van Black Midi gaat om onduidelijke redenen over de New Yorkse sneeuwstorm van 2017 en klinkt exact zoals u van een kerstnummer uit Brixton verwacht. Een zoektocht op YouTube geeft iets meer voldoening, met nog twee singles ( Bmbmbm en Speedway, dat tot voor kort enkel fysiek op concerten te verkrijgen was), een KEXP-sessie, een radiobezoek aan NTS en een handvol livebeelden van fans. Gezien hun hipsterstatus nog steeds een magere oogst, maar het gaat alvast de goede richting uit. Fans van het eerste uur moesten het lange tijd doen met enkel de NTS-sessie. Dat is een beetje kloten met je fans. ‘Ik ben jaloers op de kids die de band over twintig jaar ontdekken en meteen alle albums kunnen beluisteren’, reageert iemand op YouTube.

Hun pr-strategie is dat ze geen pr-strategie hebben

De Instagramaccount van Black Midi telt drie posts (twee concertaffiches en een bowlingfilmpje), van hun Facebookpagina wordt u niet veel wijzer en interviews geven ze zo goed als niet (tot nu toe zijn de uitzonderingen voor Crack, Stereogum en Loud and Quiet). Ook live trekken ze zich weinig aan van zelfpromotie: publieksinteractie is zo goed als onbestaande en na het concert kunnen de vier niet snel genoeg van het podium zijn. Desondanks zijn hun concerten keer op keer drukbevolkt met hippe lieden. Vorig jaar waren ze de must-see op Great Escape in Brighton, op de laatste editie van SXSW was ‘heb je Black Midi gezien?’ volgens onofficiële statistieken de vaakst uitgesproken zin en ook hun bezoek aan het Antwerpse Het Bos groeide uit tot hét FOMO-concert bij uitstek. Het lijkt wel alsof de jongens een snelcursus hype economy hebben gevolgd, maar naar eigen zeggen zit er allesbehalve een gehaaide tactiek achter hun gebrek aan promo. ‘We waren gewoon net begonnen en hadden niet veel geld.’

Eigenlijk willen ze gewoon goede muziek maken

‘Make something good. Make something good. That’s our mission.’ Lukt aardig.

Ze staan op het punt een normale band te worden

Hun Spotifydebuut maakte het al duidelijk: Black Midi staat op een professioneel keerpunt. Ze hebben persagenten aangesteld, ze hebben getekend bij Rough Trade en werken momenteel aan hun debuutalbum met Dan Carey, de producer die eerder samenwerkte met Bat for Lashes, Kate Tempest, Bloc Party, Franz Ferdinand en Kylie Minogue. De kans is groot dat ze binnenkort dus iets minder raadselachtig door het leven zullen gaan en ze uw Spotify-playlist nog vaker zullen opleuken. Reden te meer om ze nog snel mee te pikken op Brdcst. Al was het maar om later te zeggen dat u ze beter vond toen ze nog obscuur waren.